بریده‌هایی از کتاب دیوان رهی معیری

هزار شکر، که از رنج زندگی آسود وجود خسته و جانِ ستم کشیده‌ی من به روی تربت من، برگ لاله افشانید به یاد سینه‌ی خونین داغ‌دیده‌ی من

نفسی یار منِ زار نگشتی و گُذشت مُردم و بر سر خاکم نگذشتی و گُذشت

ای که پس از هلاک من، پای نهی به خاک من از دل خاک بشنوی، ناله‌ی دردناک من

نه باک از دشمنان باشد، نه بیم از آسمان ما را خداوندا، نگه دار از بلای دوستان ما را

نیایدم گله از خوی این و آن کردن درآتش از دل خویشم، چه می‌توان کردن؟

یاری که داد بر باد آرام و طاقتم را ای وای اگر نداند قدر محبتم را

لاله رویی نیست تا در پای او سوزم، رهی ورنه، جای دل درون سینه‌ی من آتشی است

ما را، ز تو غیر از تو تمنایی نیست از دوست بجز دوست، نمی‌باید خواست

ای جلوه‌ی برق آشیان سوز تو را وی روشنی شمع شب افروز تو را ز آنروز که دیدمت، شبی خوابم نیست ای کاش ندیده بودم آنروز تو را

یا عافیت از چشم فسون سازم ده یا آنکه، زبان شکوه‌ پردازم ده یا درد و غمی که داده‌ای، بازش گیر یا جان و دلی که برده‌ای، بازم ده