بریده‌هایی از کتاب تیزذهن بمانید

کمتر از هفت درصد از طول عمر افراد به ژن‌ها بستگی دارد. این یعنی بیش از نود درصد سلامتی و طول عمرمان در اختیار خودمان است.

بیماری‌هایی مثل آلزایمر بیست تا سی سال قبل از بروز علائم شروع می‌شوند، بنابراین افراد جوان باید به این نکات توجه کنند.

هنوز تعداد سؤال‌هایمان دربارهٔ مغز از پاسخ‌هایمان بیشتر است.

روزبه‌روز می‌توان بهتر شد

یک پژوهش کاناداییِ جدید نشان داده است اگر زنان باردار از آبِ شهری حاوی فلوراید استفاده کنند ممکن است در آینده بهرهٔ هوشیِ فرزندانشان کاهش یابد.

پزشکان متخصص بر سر بهترین غذاهایی که باید بخوریم، نوع فعالیت‌هایی که باید دنبال کنیم یا میزان خوابی که واقعاً نیاز داریم با یکدیگر توافقی ندارند.

خواب همان‌گونه که کانون حافظه‌تان، هیپوکامپ، را مرتب می‌کند، مغز را هم از تفاله‌های متابولیکی می‌زداید. خواب وظیفه‌ای دوگانه دارد: تروتمیزکردن و بیرون‌بردن زباله‌ها.

می‌گذارید باید یک آگاهی نخستین داشته باشید تا یادتان باشد آن‌ها را آن‌جا گذاشته‌اید. باید کاری را که می‌کنید فعالانه مشاهده کنید. در واقع، مشاهده لازمهٔ آگاهی نخستین است و با صرفاً «دیدن» فرق دارد. آنچه چشم «می‌بیند» با آنچه ذهن «مشاهده می‌کند» یکی نیست. اگر ذهنتان موقع انجام کاری «حضور» نداشته

بااین‌حال، این رابطه‌های خوب لزوماً نباید همیشه آرام باشند. بعضی از این هشتادوچندساله‌ها شاید هر روز خدا بگومگو داشته باشند، اما مادامی‌که احساس می‌کردند واقعاً می‌توانند در شرایط سخت روی حمایت دیگری حساب کنند، این مشاجره‌ها آسیبی به حافظه‌شان نمی‌زد.»[۱۶]

یادآوریِ خاطرات گذشته لزوماً به‌معنای یادآوری اتفاقات آن‌گونه که بودند نیست. مارسل پروست

به‌زودی خواهیم توانست به داخل مغزمان نگاهی بیندازیم و ببینیم کجا دارد دچار مشکل می‌شود درحالی‌که برای کمک به رفع آن مشکل مولکول‌های کوچک و گیاهان طبیعی را در اختیار داریم. من مطمئنم خیلی از مشکلاتی را که عذابمان می‌دهد خودمان ایجاد کرده‌ایم، و این فرصتی ایجاد می‌کند. همیشه برای عادت‌های خوب قدیمی مثل خوردن سبزیجات بیشتر و ورزش منظم جا هست. اما ترکیب این عادت‌های ثابت‌شده با چیزی که در انتظار ماست درنهایت به بهترین نوع زندگی می‌انجامد یعنی آن زندگی که دوست داریم به خاطر بسپاریم و خواهیم توانست به خاطر بسپاریم. تیزذهن بمانید.

آلزایمر بیماریِ عجیب‌وغریب، پیش‌بینی‌ناپذیر و عامل تحریک احساسات مختلف و ضدونقیض است، اضطراب، ترس، غم، افسردگی، خشم، درماندگی و اندوه.

ما را در مدرسه برای این جور چیزها آماده نمی‌کنند. حتی در دانشکدهٔ پزشکی هم مبانی کنارآمدن با جنبهٔ روانی باخبرشدن از بیماری غم‌انگیز یکی از اعضای خانواده را به ما یاد ندادند. من طی سال‌ها طبابت و صحبت با خانواده‌های درگیر با مشکلات این بیماری و تجربهٔ شخصی خودم از برخورد با والدین و پدربزرگ و مادربزرگم خیلی چیزها یاد گرفتم. همیشه سخت بوده و هست. تشخیص بیماری ممکن است باورنکردنی و نپذیرفتنی به نظر برسد. احتمالاً خودتان در زندگی به‌اندازهٔ کافی مشغله دارید، و آنگاه مسئولیتی را هم اضافه می‌کنید که خودش نیازمند تعهد تمام‌وقت است.

در یک مورد غم‌انگیز، زن که درحال مراقبت از شوهری مبتلا به نوع شدیدی از زوال عقل پیشرونده بود خودش به‌دلیل حملهٔ قلبی درگذشت. او سعی می‌کرد تمام کارها را تنهایی انجام دهد، و نمی‌خواست «سربار» یا «مزاحم» کسی باشد. نمی‌دانم اگر از کسی کمک می‌گرفت یا بیشتر مراقب خودش بود هنوز زنده بود یا نه.

تشخیص این بیماری زندگی فرد را عوض کرده و بی‌درنگ چند سؤال در ذهنش ایجاد می‌کند. این چه معنایی برای من و خانواده‌ام دارد؟ چگونه برای آینده برنامه‌ریزی کنم؟ از کجا می‌توانم کمک بگیرم؟ چگونه از پس هزینه‌هایش بربیایم؟ چه کسی مسئولیت قبول می‌کند؟ وقتی دیگر نتوانم تصمیم بگیرم چه اتفاقی می‌افتد؟ آیا هیچ مال‌واموالی برای فرزندانم باقی می‌ماند؟

«هرکسی که مغز داره لازمه به احتمال مبتلاشدن به آلزایمر فکر کنه»

وقتی راجع به آیندهٔ عزیزی که مبتلا شناخته می‌شود با ماریا شرایور صحبت کردم، رک‌وراست به من گفت: «خودتون رو آماده کنین. مواظب خودتون باشین. من خیلی از خانم‌ها رو می‌بینم که بچه دارن و از والدینشون هم نگهداری می‌کنن. فشار زیادی روشون هست و مستأصل می‌شن و گریه می‌کنن. باید با بقیهٔ اعضای خانواده هم حرف بزنین و ازشون کمک بگیرین. آلزایمر سفری عاطفی، اقتصادی و جسمیه. هیچ‌کس تنهایی از پسش برنمی‌آد.»

«چرا باید احساس کنن گولشون می‌زنیم؟ ما این‌جا یه جامعه داریم... ما می‌خوایم کمک کنیم افراد از زندگی لذت ببرن و احساس کنن روی این سیاره زیادی نیستن.» این حرف از انسانی‌ترین چیزهایی بود که در عمرم شنیده بودم، این‌که شأن افراد را حتی در آخرین روزهای عمرشان حفظ کنیم.

کسانی بهتر و بیشتر زندگی می‌کنند که امیدشان را از دست نمی‌دهند. آن‌ها سرشان را بالا می‌گیرند و آمادهٔ کمک به دیگران هستند.

بسیاری از مردم وقتی می‌فهمند بیمارند از زندگی دست می‌کشند. اما باورتان نمی‌شود که امید و خوش‌بینی چقدر می‌تواند به سلامتی و پیش‌بینی روند بیماری کمک کند.