بریده‌هایی از کتاب هر آن چه فکر می کنی باور نکن

فکرکردن و افکار، دو چیز کاملاً متفاوت‌اند.

احساسات ما ناشی از رویدادهای بیرونی نیستند. آن‌ها حاصل فکرکردن ما در مورد آن رویدادها هستند.

موضوع این نیست که چه اتفاقاتی در زندگی ما رخ می‌دهند، بلکه این تعبیر ما از آن‌ها است که یک احساس خوب یا بد را نسبت به آن اتفاقات پدید می‌آورد.

باید به چیزی فراتر از شکل و ظاهر (مادیات) نگاه کنید تا حقیقت (معنویات) را ببینید و تجربه کنید.

دنیای ما از افکارمان تشکیل شده نه از واقعیت‌های بیرونی.

به‌بیان‌دیگر، از دردها نمی‌توان اجتناب کرد اما واکنشی که به رویدادها و شرایط پیرامون نشان می‌دهیم به انتخاب ما بستگی دارد.

دردهای زیادی را در زندگی خود تجربه می‌کنیم اما رنج بردن، انتخاب خود ماست.

«مردم به‌سختی می‌توانند از رنج‌های‌شان رها شوند زیرا به‌خاطر ترس از ناشناخته‌ها، ترجیح می‌دهند رنجی که برای‌شان آشنا است را تحمل کنند.

فقط زمانی که شروع به فکر کردن می‌کنیم (توهم یا نفس را باور می‌کنیم)، جریان ذهن کائناتی را مسدود می‌کنیم و احساس جداافتادگی، ناکامی، دلسردی، تنهایی، خشم، بیزاری، اندوه، افسردگی و ترس می‌کنیم.

بنابراین چیزی که به آن فکر می‌کنیم باعث رنج‌مان نمی‌شود بلکه خودِ فکرکردن، عامل رنج ماست.

میزان تفکر ما رابطه مستقیم با شدت استرس و هیجانات منفی‌ای دارد که در هرلحظه تجربه می‌کنیم.

این محتوای تفکر ما نیست که موجب استرس‌مان می‌شود بلکه مدت‌زمان آن است.

وضعیت طبیعی وجودی ما شادمانی، عشق و آرامش است؛

این ما را به حقیقت دیگری می‌رساند: برای اینکه هیجانات مثبت را احساس کنیم، نیازی نیست افکاری داشته باشیم یا به چیزی فکر کنیم.

اما به‌محض اینکه شروع به فکرکردن در مورد آن افکار (در مثال بالا افکار مربوط به شیوه‌های رسیدن به آن درآمد) کنید فوراً احساس سنگینی و محدودیت می‌کنید و موجی از هیجانات منفی به شما هجوم خواهند آورد.

"من فکر می‌کنم و فکر می‌کنم و فکر می‌کنم، با این فکرها میلیون‌ها بار شادی را از خود راندم اما حتی یک‌بار هم آن را به سمت خویش فرانخواندم."

موضوع این نیست که چه اتفاقاتی در زندگی ما رخ می‌دهند، بلکه این تعبیر ما از آن‌ها است که یک احساس خوب یا بد را نسبت به آن اتفاقات پدید می‌آورد.

معنا یا فکری که به یک رویداد بدهیم، بر عهده خودمان است و درک‌مان از واقعیت را خلق می‌کند. به‌این‌ترتیب تجربه ما از زندگی طی یک فرایند درون به بیرون خلق می‌شود.

واقعیت، اتفاقی است که رخ داده؛ بدون معنا، بدون فکر، بدون تعبیر. هر

به همین دلیل، ما براساس درکی که از واقعیت داریم زندگی می‌کنیم نه بر اساس خود واقعیت.