بریده‌هایی از کتاب افسانه فردگرایی

بدین‌ترتیب، مدارس می‌توانند تفاوت‌های طبقاتی را حفظ و حتی تشدید کنند. در جامعه‌ای که میزان و کیفیت آموزش رسمی پیوند نزدیکی با موفقیت اقتصادی دارد، مدارس از طریق کنترل و نظارت بر دسترسی به نردبان‌های ترقی نقش حساس «دربان» را ایفا می‌کنند. بسیاری از بچه‌های طبقهٔ کارگر که با مشکلات تحصیلی دست‌به‌گریبان هستند و از هم‌کلاسی‌های طبقهٔ متوسط خود عقب افتاده‌اند با این مشکل روبه‌رو هستند که سرمایهٔ فرهنگی‌شان کم‌ارزش‌تر به شمار آمده‌است.

انسان‌زدایی از افراد براساس ویژگی‌های فیزیکی از نظر علمی مشروع و از نظر سیاسی متداول بود. برخی سازمان‌ها با نام‌هایی همچون انجمن آموزش بهسازی نژادی و انجمن بهداشت نژادی متشکل از اعضایی نظیر رؤسای دانشگاه‌ها، دانشمندان برجسته، رهبران مذهبی و دیگر روشنفکران مشهور بودند. جرج برنارد شاو، الکساندر گراهام‌بل و وینستون چرچیل ازجمله چهره‌های سرشناس نزدیک به نهضت بهسازی نژادی بودند.

اوتا بنگا نیز در همین دسته قرار می‌گیرد. اوتا پسر «کوتوله‌ای» اهل کنگو واقع در آفریقا بود که او را به بردگی گرفتند و در سال ۱۹۰۴ در نمایشگاه جهانی سن‌لوئیس و بعد در باغ‌وحش برانکس در شهر نیویورک به نمایش گذاشتند. در هر دو مورد، او را گونه‌ای پست‌تر معرفی کردند و در کنار میمون‌ها به نمایش گذاشتند. نیویورک‌تایمز در گزارشی از این نمایشگاه جدید نوشت: «کوتوله از اورانگوتان خیلی بلندتر نبود، و فرصت مناسبی برای بررسی شباهت‌هایشان فراهم شده‌بود. کله‌هایشان خیلی شبیه به هم است و هردو به هنگام رضایت شبیه هم می‌خندند.»

دختر کوچک هشت‌ساله‌ای به‌نام کرائو از سوی سیاحی آلمانی در سیام (نام پیشین تایلند) «شکار شد» و از آن پس زندگی سراسر تحقیر او آغاز شد. از سال ۱۸۸۳ تا حدود سال ۱۸۸۹ دانشمندان کنجکاو و برگزارکنندگان بی‌اخلاق برنامه‌های نمایشی کرائو را زندانی کردند، کتکش زدند، وزنش کردند، از او عکس گرفتند و به روش‌های مختلف او را تحلیل کردند و در معرض دید قرارش دادند. کرائو نیز که مانند خولیا با عارضهٔ هیپرتریکوز یا پُرمویی به دنیا آمده بود در باغ‌وحش فرانکفورت واقع در آلمان تحت عنوان «میمون‌دختر» به نمایش گذاشته شد.

بیل اورایلی، مجری فاکس نیوز، است که در آن زمان برنامه‌ای با نام خودش داشت. او دیدگاهش را دربارهٔ نحوهٔ ازبین‌بردن فقر در ایالات‌متحده این‌گونه برای بینندگانش شرح داد: «کار سختی است، چون باید توی چشم مردم نگاه کنید و به آنها بگویید که شما بی‌مسئولیت و تنبل هستید. کی می‌تواند و کی حاضر است چنین کاری کند؟ خانم‌ها و آقایان، فقر همین است

سال ۲۰۰۵ بود که بیل بِنِت، وزیر سابق آموزش‌وپرورش در دوران ریاست‌جمهوری رونالد ریگان، مخاطبان شبکه‌ای رادیویی را با گفتن این سخنان شگفت‌زده کرد: «اما این را می‌دانم که اگر بخواهید جرائم را کاهش دهید می‌توانیداگر یگانه هدفتان همین باشد، می‌توانید تمامی جنین‌های سیاه‌پوست کشور را سقط کنید، و این‌گونه نرخ جرائم پایین می‌آید.»

در سال ۲۰۰۵ لارنس اچ. سامرز، رئیس وقت دانشگاه هاروارد، در کنفرانسی ملی با موضوع بازتاب کم‌رنگ حضور زنان و اقلیت‌ها در علم و مهندسی سخرانی کرد. او در سخنرانی خود با گفتن اینکه احتمال دانشمند و ریاضی‌دان‌شدن زنان تا حدودی به‌دلیل محدودیت در «توان ذاتی» آنها کمتر است مخاطبان دانشگاهی‌اش را شوکه کرد

مشارکت در امور اجتماع، درگیربودن در امور مدنی و فعالیت‌های اجتماعی به‌طور کلی از دست‌کم سال ۱۹۷۰ به این‌سو در ایالات‌متحده مدام در حال کاهش بوده است. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهند که، نسبت‌به چهل سال قبل، احتمال حضور آمریکاییان در اجتماعات عمومی ۳۵ درصد، علاقه‌مندی‌شان به سیاست ۱۵-۲۰ درصد و احتمال رأی‌دادنشان ۲۵ درصد کاهش یافته است.

نخستین گروه مهاجرانی که به آمریکا آمدند از اروپا گریخته بودند تا از آزادی‌های دینی بهره‌مند شوند، اما کسب آزادی برای نخستین مهاجران در قارهٔ تازه‌کشف‌شده به قیمت انقیاد مردم بومی آن به‌دست استعمارگران آمریکایی تمام شد. به‌همین ترتیب، در کتاب‌های درسی مدارس آمده است که انقلاب آمریکا جنگ استقلال آمریکا بود از حاکمیت ظالمانهٔ انگلیسی‌ها، اما اسناد تاریخی نشان می‌دهند بسیاری از میهن‌پرستان بزرگ آمریکایی به ظلمی که به بردگان آفریقایی خودشان می‌کردند اهمیتی نمی‌دادند.

در سرمایه‌داری انگیزهٔ مالکان کسب‌وکارهای بزرگ و مدیران شرکت‌های عمده استخدام عدهٔ زیاد، ساختن اجتماع سالم‌تر یا تبدیل‌کردن جهان به جایی بهتر نیست. نخستین و مهم‌ترین خواستهٔ آنها سودبردن، یا به‌عبارت‌دیگر، انباشت سرمایه است. اگر سود در انتقال کارخانه به کشوری دیگر باشد پس هدف این خواهد بود. اگر سود در پرداخت دستمزد کمتر از میزان لازم برای برخورداری از زندگی آسوده به کارگران باشد، خب باشد

فرهنگ سرگرمی آمریکایی مضمون موفقیت و رستگاری از طریق اقدامات فرد را (که معمولاً مرد است) برجسته می‌کند. چنین افرادی به‌طریقی از جریان غالب جامعه بیگانه یا منزوی شده‌اند.

آنچه باعث می‌شود تد کازینسکی تروریست چنین کنجکاوی‌برانگیز به نظر برسد این نیست که او کاملاً با ارزش‌های آمریکایی مخالف است، بلکه این است که درحقیقت او یک آمریکایی افراطی است

این گرایش وجود دارد که رابطهٔ فردجامعه را به دوگانهٔ ساده‌ای خلاصه کنند: یا اَعمال و انتخاب‌های فردی ما هستند که زندگی‌مان را شکل می‌دهند یا چیزی که به آن «جامعه» می‌گویند حاکم بر سرنوشت ماست. اما این نگرش اشتباه است، زیرا رفتار آدمی را با نگاهی بیش‌ازحد ساده‌شده می‌نگرد، درست مثل بحث بی‌معنای «تقابل طبیعت دربرابر تربیت» یا «روان‌شناسی دربرابر زیست‌شناسی». جهان واقعی خیلی پیچیده‌تر از اینهاست. پاسخ من به پرسش آن دانشجو این است که ما هم آزادیم براساس انتخاب‌های خودمان عمل کنیم و هم نیروهای اجتماعی بسیار قدرتمندی ما را شکل می‌دهند.

هویت اجتماعی، خیلی شبیه به مرگ زبانی باستانی که دیگر کسی به آن تکلم نمی‌کند، اگر فعالانه در یک اجتماع به کار گرفته نشود احتمالاً ناپدید می‌شود.

رفتار پرخطر، نوعی فرار و مقاومت است که اجازهٔ احساس‌های شدید و درجه‌ای از خودمختاری و کنترل را که در محل کار، مدرسه یا خانه یافت نمی‌شود، به فرد می‌دهد.

هرچه انزوای آدمی از انواع اجتماعات بیشتر باشد، یا به‌عبارت‌دیگر هرچه خودپرستی آدمی بیشتر باشد دربرابر خودتخریبی آسیب‌پذیرتر خواهد بود.

روشنگری فکری غالباً پیکاری فردی است که نیازمند جرئت است، جرئت درافتادن با باورها و سنت‌های دیرین برای یافتن حقیقت. اما اگر قرار است که نور بر تاریکی پیروز شود باید آمادهٔ به‌چالش‌کشیدن روش‌های راحت و آسانِ اندیشیدن باشیم و نباید از بررسی آرای جدید بهراسیم ـ هرقدر هم که تهدیدکننده باشند. بنا به قول معروف امانوئل کانت (۱۸۴-۱۷۲۴)، فیلسوف بزرگ قرن هجدهم: Sapere aude! (جرئت دانستن داشته باش!)

جامعه‌شناسی به‌تنهایی قادر به حل این مسائل عمومی نیست اما می‌تواند نقش بسیار مهمی ایفا کند. جامعه‌شناسی وعدهٔ روشنگری می‌دهدنه روشنگری دینی یا معنوی، بلکه روشنگری فکری؛ وعدهٔ پیروزی خِرد بر افسانه، علم بر خرافه و دموکراسی بر سلطه.

نیروهای اجتماعی شکل و اندازه‌های متفاوتی دارند و معمولاً به‌نحوی بر ما اثر می‌گذارند که قابل تشخیص نیست. برخی از این نیروها در فرهنگ و بعضی در اقتصاد حضور دارند؛ برخی در مواجهه‌های نزدیک و رودررو بر ما اثر می‌گذارند، اما برخی دیگر در اعماق روان ما یافت می‌شوند. البته تمامی اینها تاریخی دارند که از نسل‌های پیش از ما آغاز می‌شود. نخستین گام به‌سوی جهانی بهتر عبارت است از شناسایی این نیروها و تفکیکشان به خوب و بد، جداکردن آنهایی که شأن و آزادی‌مان را محدود می‌کنند از آنهایی که همیاری و عدالت را افزایش می‌دهند.

«آدمیان خود تاریخشان را می‌سازند، اما نه آن‌گونه که دلخواهشان است؛ و نه تحت شرایطی که خودشان برگزیده‌اند، بلکه تحت شرایط از پیش موجود، شرایطی که از گذشته تا امروز وجود داشته است. سنت‌های تمامی نسل‌های درگذشته همچون کابوسی بر ذهن زندگان سنگینی می‌کند.»