بریده‌هایی از کتاب افسانه فردگرایی

در مجموع، نزدیک به شصت میلیون نفر کشته شدند! و حقیقت تکان‌دهنده‌تر این بود که بیشتر قربانیان غیرنظامی بودند، نه نیروهای ارتشی. بیش از شش میلیون یهودی توسط دولتی که به‌شکل دموکراتیک از سوی مردم آلمان انتخاب‌شده بود به‌شکلی «مؤثر» و عامدانه شکنجه و از صفحهٔ روزگار محو شدند. بمباران گستردهٔ محله‌های غیرنظامی در اروپا راهبردی بود که مهندسان جنگ، در هر دو طرف درگیر، آن را آگاهانه به خدمت گرفته بودند. در ایالات‌متحده نیز حکومتی که به‌شکل دموکراتیک انتخاب شده بود به این نتیجه رسید که پرتاب بمب اتمی روی دو شهر ژاپن و در یک آنْ کشتن ۱۵۰۰۰۰ نفر غیرنظامی، معلول‌کردن هزاران نفر و آلودن تمام منطقه به تشعشعات سرطان‌زای رادیواکتیو، که نسل بعدی را نیز کشته یا دچار ناهنجاری‌های جسمانی می‌کرد، از نظر اخلاقی موجه است.

هویت فردی ما، خود، ساختهٔ اجتماع است و پیوسته به‌وسیلهٔ مناسبات اجتماعی کوچک و بزرگ تداوم می‌یابد. برخی از مناسبات و روابط اجتماعی ما نزدیک و صمیمانه‌اند و برخی دیگر دور و بی‌نام‌ونشان، اما ترکیب این دو با یکدیگر است که ما را به اشخاص بدل می‌کند.

اما درواقع، مسئلهٔ شخص‌بودن یکی از مهم‌ترین مسائل تاریخ تمدن بشری است. اینکه فرد یا شخص را چگونه تعریف می‌کنیم پیامدهای وسیعی برای نحوهٔ زیست ما به همراه می‌آورد. باورهای مذهبی، سیاست، نظام حقوقی و اقتصادمان همگی مبتنی بر باورهای خاص ما دربارهٔ فرد است.

مدافعان فردگرایی رادیکال به دوگانهٔ کاذب خود و جامعه متعهد هستند. این ایده که شخص و گروه مستقل از هم و هستی‌هایی کاملاً مجزا هستند نگاه بیش‌ازحد ساده‌انگارانه به رابطهٔ میان خود فرد و جامعهٔ اوست.

حتی اسامه بن‌لادن، رهبر پیشین شبکهٔ تروریستی القاعده، از آزادی برای توجیه حمله به ایالات متحده در یازدهم سپتامبر استفاده کرد: ما با شما می‌جنگیم چون ما آزاده‌ایم و گناه را تحمل نمی‌کنیم. ما می‌خواهیم کشورمان را پس بگیریم.

آزادی مثبت به ما یادآوری می‌کند که خودآیینی فردی‌مان به آزادی و خودآیینی دیگران گره خورده است.

هنگامی که به افسانهٔ فردگرایی پایبند باشیم قادر نخواهیم بود این واقعیت را دریابیم که مشکلات شخصی معمولاً به مسائل اجتماعی گره خورده‌اند. در صورت تعهد به چنین افسانه‌ای معمولاً بیش‌ازاندازه بر «مسئولیت شخصی»، «درمان روان‌شناختی» یا «رشد مهارت‌های فردی»، به‌منزلهٔ راهکارهایی برای حل مسائل دردسرساز، تأکید می‌شود.

طی سی سال گذشته «شام‌های خانوادگی» ۳۰ درصد و «پذیرایی از دوستان در منزل» به‌منظور معاشرت ۴۵ درصد کاهش یافته است.

در دموکراسی واقعی ثروتمندان نباید نفوذ بیشتری از فقرا در حکومت داشته باشند. در حالت ایدئال دانشجویان جوان، کارگران ساختمانی بیکار، زنان خانه‌دار یا مالکان کسب‌وکارهای کوچک باید به همان اندازهٔ سرآمدان ثروتمندی که شرکت‌های بزرگ را می‌چرخانند و بانک‌های سرمایه‌گذار را کنترل، ارتش را اداره و دانشگاه‌های ما را مدیریت می‌کنند، در سیاست‌گذاری‌ها به حساب بیایند و اثرگذار باشند.

اینکه برای مثال، در دفاع از حقوق مهاجران، یا اعتراض به مجازات اعدام راهپیمایی کنید یک‌چیز است، ولی به‌چالش‌کشیدن بنیان اقتصاد جهانی چیز دیگری است، چون شما دقیقاً با کانون قدرت جهانی درافتاده‌اید. معمولاً میزان سرکوبی که ارتش و پلیس به کار می‌گیرند با میزان قدرت و منافع اقتصادی‌ای که در معرض خطر قرار گرفته تناسب دارد.

در سال ۱۹۵۴ در سنای آمریکا، کمیته‌ای فرعی درخصوص بزهکاری نوجوانان، تحقیق و تفحصی دربارهٔ صنعت کتاب‌های مصور آغاز کرد. درحقیقت آنها در واکنش به اعتراضات عمومی علیه داستان‌ها و تصاویر حاوی جرم، اشارات جنسی و خشونت این کار را انجام دادند. جنبشی ملی برای سانسور کتاب‌های مصور شکل گرفته بود و سازمان‌هایی در سراسر کشور کتاب‌هایی مثل سوپرمن و بتمن را جمع‌آوری می‌کردند و در ملأعام در آتش می‌انداختند. مقامات قضایی محلی احکامی علیه کتاب‌های مصور صادر کردند و طی چند سال بیست و چهار ناشر کتاب‌های مصور جنایی را به تعطیلی واداشتند.

برآورد می‌شود نزدیک به ۸ تریلیون دلار در حساب‌های مخفی وجود دارد و هیچ مالیاتی به آنها تعلق نمی‌گیرد. پولی که می‌توانست خرج زیرساخت‌های عمومی، مدارس، بیمه‌های سلامت و (ایجاد) شغل شود در خزانهٔ سلسله‌های خانوادگی نگهداری می‌شود و درعوض بار پرداخت مالیات به دوش کسانی افتاده که ثروت کمتری دارند. متخصصان برآورد می‌کنند به‌دلیل وجود چنین طرح‌هایی، در ایالات‌متحده حدود ۱۰۰ میلیارد دلار در سال فرار مالیاتی وجود دارد.

شاید حادترین مثال‌های نابرابری و تبعیض درخصوص قدرت را بتوان در زندگی میلیونرها و میلیاردهای جهان دید. ثروت زیاد قدرت زیادی به همراه می‌آورد و قدرت زیاد توانایی به‌چالش‌کشیدن قواعد بین‌المللی، اجتناب از پرداخت مالیات و نادیده‌گرفتن مرزها را ایجاد می‌کند. این نتیجه‌ای است که جامعه‌شناسی به نام بروک هرینگتون پس از مصاحبه‌های گسترده با مدیران مالی ثروتمندترین افراد جهان به آن رسید. یافته‌های تحقیق خانم هرینگتون جهانی را نشان می‌دهد که در آن افراد فوق‌العاده ثروتمند ظاهراً ورای قانون و مصون از بازداشت و محاکمه‌اند.

علی‌رغم اینکه دولت ایالات‌متحده دولتی دموکراتیک شناخته می‌شود، بالاترین نرخ زندانی را در جهان دارد، به این معنا که درصد شهروندان ایالات‌متحده که در زندان به‌سر می‌برند بیشتر از هر کشور دیگری در جهان است. از این هم نگران‌کننده‌تر این است که نرخ زندانی‌شدن در بین مردان سیاه‌پوست شش برابر بیشتر از مردان سفیدپوست است. احتمال زندان‌رفتن یک مرد جوان آفریقایی‌آمریکایی که ترک تحصیل کرده باشد در ایالات‌متحده حدود ۷۰ درصد است. در طول تاریخ، دولت ایالات‌متحده مشوق و پشتیبان برده‌داری بود، کاری که از نظر بیشتر سفیدپوستان استفادهٔ مشروع از قدرت دولت محسوب می‌شد. این واقعیت که حکومت ایالات‌متحده همچنان تعداد نامتناسبی از آفریقایی‌آمریکایی‌ها را به زندان می‌اندازد نشانگر استمرار میراث تاریخی شوم سوگیری نژادی هنگام به‌کارگیری قدرت دولتی است.

احتمال مرگ مردان آفریقایی‌آمریکایی به‌دلیل اقدامات پلیس سه برابر بیشتر از مردان سفیدپوست است. تحقیقات دیگر نشان می‌دهد احتمال اینکه افسران پلیس مردان و زنان سیاه‌پوست را هل دهند، راه تنفسشان را قطع کنند، اسپری فلفل به رویشان بپاشند و آنها را با تفنگ نشانه بگیرند بیشتر است.

در ایالات‌متحده به‌طور متوسط حدود ۱۰۰۰ نفر در سال به‌دست پلیس کشته می‌شوند.

خیلی‌ها به‌غلط فکر می‌کنند این کنگره است که وال‌استریت را کنترل می‌کند. اما حقیقت چیز دیگری است. حقیقت این است که وال‌استریت کنگره را کنترل می‌کند. برنی سندرز

براساس گزارش توسعهٔ انسانی سازمان ملل درآمد ۱۵ نفر اول ثروتمند جهان روی‌هم‌رفته بیش از درآمد ۴۱۶ میلیون نفر از فقیرترین‌هاست. این نابرابری نه‌فقط در میان کشورهای فقیر و غنی، بلکه درون هر کشوری به‌شکل بارز به‌چشم می‌خورد. برای مثال، شهروند متوسط آمریکایی ۶۱ برابر ثروتمندتر از شهروند متوسط تانزانیایی است، اما ۱ درصد بالایی خانواده‌های ایالات‌متحده بیش از ۱ میلیون دلار در سال درآمد دارند درحالی‌که درآمد ۹۰ درصد خانواده‌های آمریکایی به‌طور متوسط سالانه حدود ۳۳۰۰۰ دلار است.

اما طی ربع قرن گذشته، رشد تولید ناخالص داخلی ایالات‌متحده تقریباً ۶۵ درصد افزایش یافته درحالی‌که از متوسط دستمزد کارکنان، ازجمله کارگران کارخانه‌ها، با در نظر گرفتن تورم در عمل کاسته شده است.

یکی از برندگان نوبل اقتصاد به نام جوزف استیگلیتز استادانه علت اصلی این «بحران عظیم اقتصادی» را خلاصه کرده‌است. به گفتهٔ او، «درس اصلی بحران سال ۲۰۰۸ این است که دنبال‌کردن منافع شخصی، به‌خصوص در بخش مالی، ممکن است به رفاه اجتماعی منتهی نشود، مگر آنکه قواعد بازی را درست وضع کرده باشیم. وظیفهٔ مهم پیش روی ما اصلاح این "قواعد بازی" است». درحقیقت، و در کمال تأسف، قواعد فعلی سرمایه‌داری جدید هنوز تغییر نکرده‌اند و اکثر مردم همچنان از پیامدهای این امر متضرر می‌شوند.