بریده‌هایی از کتاب خاطرات صددرصد واقعی یک سرخپوست پاره وقت

مسخره است که چه‌طور غصه‌دارترین آدم‌ها می‌توانند شادترین مست‌ها باشند.

نداری نه به آدم قوت و قدرت می‌دهد، نه درس استقامت. نه، نداری فقط به آدم یاد می‌دهد که چه‌طور با فقر زندگی کند.

قرارگاه‌ها را به نیت زندان ساخته بودند، می‌فهمید؟ سرخ‌پوست‌ها را برای این به قرارگاه‌ها کوچ دادند که آن‌جا بمیرند. برنامه این بود که ما از روی زمین محو شویم. اما معلوم نیست چرا سرخ‌پوست‌ها فراموش کرده‌اند که قرارگاه‌ها را به نیت ارودگاه‌های مرگ برپا کرده‌اند. گریه می‌کردم چون من تنها کسی بودم که آن‌قدر شجاع و دیوانه بودم که از قرارگاه بروم. تنها کسی بودم که به اندازهٔ لازم غرور داشتم. همین جور یک‌بند گریه کردم و گریه کردم چون می‌دانستم تصمیم گرفته‌ام هیچ‌وقت مشروب نخورم و هیچ‌وقت خودم را نکشم و وسط دنیای سفیدپوستان به‌دنبالِ زندگی بهتری باشم.

گمانم بیش‌تر مردم به دلایل گند و مسخره ازدواج می‌کنند.

خیال می‌کنم جهان مجموعه‌ای از سیلاب‌ها و سدهای شکسته است، و کاریکاتورهای من قایق‌های کوچک نجات‌اند.

گوردی گفت: «ولی هیچ‌چیزیو زیاد هم جدی نگیر!»

نمی‌دانم رنگِ امید سفید هست یا نه. اما این را می‌دانم که برای من امید یک موجود اسطوره‌ای است.

تصویر می‌کشم چون می‌خواهم با مردم دنیا حرف بزنم. و می‌خواهم مردم دنیا به حرفم توجه کنند.

‫"غم". ‫می‌خواستم هر اطلاعی دربارهٔ غم هست به دست بیاورم. می‌خواستم بدانم چرا باید خانوادهٔ من، کس و کار من، این‌همه غم و غصه نصیب‌شان بشود.

خودم می‌دانستم یکی از آن الکی‌خوش‌هایی هستم که همیشه عاشق کسانی می‌شوند که دست‌نیافتنی، نرسیدنی و سنگدل هستند.

از من می‌خواستند خوب باشم. از من توقع خوب بودن داشتند. به خوب بودنم احتیاج داشتند. نتیجه این‌که خوب شدم. من می‌خواستم توقع‌ها را برآورده کنم. فکر کنم مسئله همین است. نیروی توقع‌ها.

هرکدوم از این کتابا یه رازه. هر کتاب یه رازه و اگه هر کتابیو که تا حالا نوشته شده بخونی به این می‌مونه که یه راز عظیمو خونده باشی.

گیریم آن‌طور که باید دوستم نداشت اما در حد توانش دوستم داشت.

به گمانم پدرم افسرده است. به گمانم خواهرم هم افسرده است. گمان کنم خانوادهٔ ما سرجمع افسرده‌اند.

برای این‌که آدم بزرگی بشی باید رؤیاهای بزرگ داشته باشی.

«فقیر بودن چیز خیلی گندی است. این‌هم که آدم احساس کند یک‌جورهایی حقش است فقیر و بیچاره باشد گند است.

«همهٔ خانواده‌های خوشبخت شبیه هم‌اند. اما هر خانوادهٔ بدبخت، بدبختی خودش را دارد.»

ارزش زندگی هر آدمی ارتباط مستقیم داره با تعهدش برای رسیدن به حد عالی؛ زمینهٔ فعالیتش هرچی می‌خواد باشه

می‌گفت: «به تمام آدمای جدیدی که قراره باهاشون روبه‌رو بشی فکر کن. کلِ هدف زندگی همینه. دیدن آدمای تازه.

همیشه با خودم می‌گویم این جشن شکرگزاری سرخ‌پوست‌ها راستی که بامزه است. منظورم این است که سرِ اولین جشن شکرگزاری، سرخ‌پوست‌ها و کشیشانِ زائر بهترین دوستان هم‌دیگر بودند، اما همین که چند سال گذشت کشیشانِ زائر سرخ‌پوست‌ها را به گلوله بستند. همین است که هیچ‌وقت سر درنمی‌آورم چرا ما سرخ‌پوست‌ها هم مثل دیگران توی این روز بوقلمون می‌خوریم. گفتم: «راستی بابا، سرخ‌پوستا برای چی باید شکرگزار باشن؟» ــ واسهٔ این‌که اونا لطف کردن و همه‌مونو نکشتن. وای که چه‌قدر خندیدیم.