بریده‌هایی از کتاب خدا با توست

همنوا با تولستوی فریاد برآورید: «زندگی، یعنی شناخت پروردگار!»

«برخیز، بیدار شو و تا به هدف خویش نرسیده‌ای، از پای منشین! خداوند، یگانه هدف توست!»

۱۰- به خدا بسپارید بر اساس ارادۀ الهی، هر اتفاقی در زمان مناسب رخ می‌دهد.

بر اساس ارادۀ الهی، هر اتفاقی در زمان مناسب رخ می‌دهد. خورشید در زمان مقرر طلوع می‌کند، ستارگان به موقع در آسمان پدیدار می‌شوند و تغییر فصول نیز به درستی انجام می‌پذیرد. همۀ توان خودتان را به بهترین شیوه به کار برده و نتیجه را به دستان امن خدا بسپارید. او هرگز شما را رها نمی‌کند.

نگویید چرا، بگویید چه چیز هر تجربه‌ای به پیشرفت ما می‌انجامد. هرگز نپرسید که چرا خداوند چنین رویدادی را برای من مقدر کرده است؟ بلکه بپرسید: «وظیفۀ من در این رخداد چیست؟»

رنج، آدمی را در هم نمی‌شکند، بلکه ناشکیبایی در تحمل رنج چنین پیامدی دارد.

هنگام سردرگمی در انتخاب مسیر، بدون تشویش فقط اندکی درنگ و اندیشه کنید.

برنامۀ الهی بی‌عیب و نقص است و بی‌تردید هر رویدادی به صلاح ماست.

بیماری و سلامت فقط نوعی توهّم و خیال است. روح آدمی، حقیقت مطلق و فراتر از سلامت و بیماری‌ست. و شما آن ذات یگانه هستید! انسان با تپش قلب یا غذا خوردن زنده نیست، بلکه لطف و رحمت خداوند، او را زنده می‌دارد.

رنج، بخشی از زندگی‌ست. هیچ انسان بی‌محنتی پیدا نمی‌شود؛ در همۀ دوران‌ها هر کس مشکلات خویش را بر دوش کشیده است. اگر سختی‌ها را چونان نردبانی برای تعالی روح بپذیریم، آنگاه از درد و رنج ما کاسته شده و به پروردگار نزدیک‌تر می‌شویم. هر رنجی ما را به خدا نزدیک‌تر می‌کند، چرا که او در تمامی رنج‌ها کنار ماست و ما هرگز به تنهایی رنج نمی‌بریم!

زندگی، مسؤولیت بسیاری بر دوش ما نهاده است که برخی از آن‌ها سنگین و بعضی سبک هستند، اما باید بدانیم هیچ مسؤولیتی بیش از توان ما نیست. با هر مسؤولیتی، توان تحمل آن نیز به ما داده می‌شود. همچنان که آن را به دوش می‌کشیم، رسیدن به کمال را درمی‌یابیم. پس باید به خدا توکل کرده و از او پیروی کنیم.

متبرک است آن که ذهن او با درکی عمیق در همۀ شرایط و موقعیت‌ها در آرامش قرار دارد. چنین کسی هرگز خسته، ناامید و دلسرد نمی‌شود، بلکه همواره آگاه، هشیار و آمادۀ یاری‌ رساندن به نیازمندان است. زندگی او ماجرایی بی‌پایان از تجربیات نیک و الهی روح خواهد بود.

ایمان داشتن، به معنای آگاهی از توانایی خداوند در انجام کارها نیست، بلکه پذیرفتن خواست او به معنای ایمان است.

«خدایا! تو همیشه حضور داری و خواست تو همواره سرشار از رحمت است!»

ما در هر شرایط دشواری می‌توانیم یکی از دو راه پیش رو را برگزینیم؛ یا تا سرحد مرگ نگران شویم یا اعتماد کنیم. اگر فقط بتوانیم به اندازۀ نگرانی‌هایمان به خداوند توکل کنیم، دیگر جای هیچ گونه تشویشی باقی نمی‌ماند.

ما در هر شرایط دشواری می‌توانیم یکی از دو راه پیش رو را برگزینیم؛ یا تا سرحد مرگ نگران شویم یا اعتماد کنیم. اگر فقط بتوانیم به اندازۀ نگرانی‌هایمان به خداوند توکل کنیم، دیگر جای هیچ گونه تشویشی باقی نمی‌ماند.

آیا هنگامی که همه جا را تاریکی فراگرفته است و حتی یک ستاره نیز نمی‌درخشد، همچنان می‌خندیم؟ باید بدانیم تا هنگامی که عشق و خنده را نیاموخته‌ایم، آمادگی ورود به قلمرو پروردگار را نداریم. قلب‌های ما سخت هستند و باید مهربان، نرم و انعطاف‌پذیر شوند. اگر خاک زمینمان حاصل‌خیز نیست، باید آن را با عشق و خنده بارور کنیم. در زمین سخت، دانه‌ای نمی‌روید. زمین را آماده سازید و آن را به عشق و خنده مجهز کنید!

بنگر! که در قلب تو، خداوندی مأوا دارد که پادشاه توست. راه به سوی خدا، راه عشق است. به او عشق بورز، نه به خود! مانند او بیندیش! راضی به رضای او باش و او را اطاعت کن! خود حقیرت را رها کرده و لذت حقیقی خویش را در پیشگاه مبارک او بیاب!

هر یک از کارهای خود را برای عشق به خدا انجام دهید، حتی کار کوچکی چون جارو کردن اتاق یا پیش‌ گرفتن یک رفتار نیکو، مانند نجات زندگی یک نفر را برای عشق به خدا انجام دهید. در گیتا آمده است: «آرجونا هر چه می‌خوری، هر ریاضت، هر احسان و هر کاری که انجام می‌دهی، گویی مرا عبادت می‌کنی.» به نظر شما آیا راهی ساده‌تر از این برای ارتباط با خدا وجود دارد که کوچک‌ترین کار، اندیشه، گفتار و هر نفس ما عبادت اوست؟

وقتی «منیت» فراموش شود، کمک خدا را در همۀ شرایط و موقعیت‌ها مشاهده می‌کنیم.