بریده‌هایی از کتاب خدا با توست

خداوند عشقی فراگیر است. او هرگز رنجی بر ما نازل نمی‌دارد، مگر آن که به خیر و صلاح ما باشد. آن دختر گفت: «دردهای روحی و جسمی بدون هدف نیستند، بلکه درس‌هایی ضروری را برای رشد معنوی به ما می‌آموزند و پس از فراگیری کامل محو خواهند شد. یکی از آموخته‌هایم از این بیماری، آن است که جسم رنج می‌برد و من جسم نیستم. جسم فقط تن‌پوشی‌ست که آن را برای انجام طرح الهی پوشیده‌ام. درد جسمی و ناراحتی روحی نمی‌تواند به گوهر وجودی‌ من آسیبی برساند. من آتمن هستم و بر اساس گفتۀ شری کریشنا در کتاب مقدس گیتا، سلاح‌ها نمی‌توانند روح الهی را بشکافند، آتش نمی‌تواند آن را بسوزاند، آب‌ نمی‌تواند آن را تر کند و باد نمی‌تواند آن را بروبد.»

هنگام رویارویی با افکار شیطانی با آن‌ها مبارزه نکنید، زیرا با ایستادگی بیش‌تر شما بر نیروی آن‌ها افزوده می‌شود. بهترین راه مقابله، رها کردن آن‌ها و اندیشیدن به افکار الهی‌ست. نور، تاریکی را نابود می‌کند. هر اندیشۀ خوب مانند پرتویی از نور، ابرهای تاریک افکار پلید را می‌زداید.

در پس هر فکر پلیدی، نیرویی اهریمنی وجود دارد. با اجازه دادن به جایگیری فکری شیطانی در ذهن، گویی خود را با نیروهای سیاه پیوند می‌دهیم و پیش از آن که هشیار شویم، دنیایی جهنمی برای خویش می‌آفرینیم.

«اگر همیشه کمان را خمیده نگاه داری، حالت ارتجاعی خود را از دست می‌دهد. اما اگر گاهی آن را آزاد بگذاری، هنگام نیاز دارای کارایی بهتری خواهد بود.»

انسانی که هنر زندگی کردن را آموخته باشد، از رنج و عذاب و آزمایش‌های سخت زندگی، نیرو و توان مورد نیاز را برای خدمت به خدا و مردم رنج‌کشیده‌ به دست می‌آورد

اما اندیشه‌ها نیرومند، زنده، دارای شکل و رنگ و در حقیقت بخشی از وجود ما هستند و هیچگاه از بین نمی‌روند

هنگامی که موجی از افسردگی شما را فرامی‌گیرد، بهترین و ساده‌ترین راه برای دوری گزیدن از آن شرایط، خندیدن باشد.

خنده هم از نظر جسمی و هم از لحاظ روحی نیروبخش است و مانند یک مخزن شست و شو شما را از میان خود عبور داده و آهنگ جدیدی به زندگی‌تان می‌بخشد.

هر یک از ما بر اساس افکارمان، صورت‌های فرشته‌سان و شیطان‌مانندی را در پیرامون خود ایجاد می‌کنیم. بنا بر این مراقب افکار، آرزوها، انگیزه‌ها، هیجانات، احساسات و تصورات خویش باشید، زیرا شما با کمک آن‌ها زندگی، بهشت و جهنم خود را می‌سازید.

گاهی هم باید با دشواری و خطر، رسوایی و بی‌احترامی، بیماری و مرگ مواجه گردیم و در بسیاری از این موقعیت‌ها می‌هراسیم. اما نباید فراموش کنیم که این رویدادها بدون هدف سر راه ما قرار نمی‌گیرند.

هر آنچه را برای شما پیش می‌آید، بپذیرید. در پی رویدادهای خوشایند نباشید و از مسایل ناگوار دوری نکنید. از همۀ آن‌ها لذت ببرید. باور داشته باشید هر چه که اتفاق افتاده است، اکنون روی می‌دهد یا در آینده رخ خواهد داد، بهترین‌ها هستند! افکارتان را از ترس، شک و نگرانی پاک کنید، درها و پنجره‌های ذهن خویش را همان گونه که به روی منشأی بیماری‌ها می‌بندید، به روی این احساسات منفی بسته نگاه دارید. با هر آزمایش و مشکلی با عشق و نشاط رو یا رو شوید.

رنج، آدمی را در هم نمی‌شکند، بلکه ناشکیبایی در تحمل رنج چنین پیامدی دارد.

خداوند می‌خواهد ما در رویارویی با مشکلات به رشد روحی و معنوی برسیم. پرهیز از رو به رو شدن با تجارب ناخوشایند، آن‌ها را با نیرویی دو چندان به ما بازمی‌گرداند و مجبور می‌شویم برای فراگرفتن درسی که در این تجربه‌ها نهفته است، بهای بیش‌تری بپردازیم. پس بهترین راه برای برخورد با موقعیت‌های دشوار، پذیرش آن‌ها و همکاری با اهداف نهفته است. همۀ ما باید همواره ذهن و قلب خود را متوجه کسی سازیم که آزادی باشکوهی را برای یکایک ما و درخور فرزندان الوهیت، برنامه‌ریزی کرده است. کسی که در پناه خداوند باشد، در آگاهی پایدار حضور او زندگی می‌کند. چنین شخصی هرگز تنها نیست؛ یک نفر همیشه با او و در کنارش است، لطف و رحمتش او را در بر گرفته و از راهنمایی، حمایت و رهبری سیرابش می‌کند. چنین بنده‌ای صدای آرام قدم‌های او را می‌شنود،

«نخستین واژۀ خلقت، سکوت است.»

«جوانی که گریه نکرده، فقط یک موجود وحشی‌ست و پیرمردی که نخندیده، نادانی بیش نیست.»

ای خدایی که هرگز مرا رها نمی‌کنی! با روحی خسته کنار تو می‌آسایم پایان این زندگی را که وامدارت هستم، به تو می‌بخشم؛ حیاتی که در عمق اقیانوس تو جاری‌ست و شاید آنجا باشکوه‌تر و کامل‌تر باشد! ای لذتی که مرا میان دردها می‌جویی، نمی‌توانم قلبم را به تو نزدیک کنم. من به دنبال ردی از رنگین‌کمان در باران هستم و این حقیقت را احساس می‌کنم که پایان شب سیه سپید است.

«اگر خواست خدا رنج کشیدن من است، پس نباید در آرزوی بهبودی باشم و دعا برای تغییر خواست او به آن معناست که نمی‌خواهم خدا به من عشق بورزد. پس آیا سوختن در آتش دوزخ و بهره‌مندی از عشق خداوند، بهتر از لذت بردن از نعمت‌های بهشت، اما دوری از او نیست؟ فقط عشق خداوند اهمیت دارد. با آگاهی از عشق او به خودم، دردی که بر من نازل می‌شود، شیرین است.»

تسلیم در برابر خواست خدا، ساده‌ترین، مطمئن‌ترین و نزدیک‌ترین راه به خداست.

رنج، دو گونه است: یکی رنجی‌ست که خودمان با شکستن قوانین زندگی، افکار نادرست، احساسات غلط، تخیلات مهارنشده و عواطف نااستوار به وجود می‌آوریم. چنین رنج‌هایی سودمند نیستند. ما می‌توانیم با تسلط بر افکار، خواسته‌ها و تصورات خود از بروز آن‌ها جلوگیری کرده و از انرژی‌مان برای تحقق هدف واقعی زندگی بهره جوییم. بسیاری از ما بی‌دلیل ناراحت می‌شویم: برای نمونه، با ریختن شیر فریاد می‌زنیم! یا برای رویدادهایی که در گذشته رخ داده و برای مسایلی که کاری از دست ما برنمی‌آید، خودمان را نگران می‌سازیم. با این کار، امروزمان را خراب می‌کنیم و با ترس و دلهره به آیندۀ نامعلوم خود می‌نگریم. ترس از آینده موجب می‌شود تا پدیده‌های وحشت‌آوری ذهن ما را فراگیرد.

خداوند، هدف زندگی‌ست. فقط شناخت خدا و صحبت در بارۀ او کافی‌ نیست، بلکه باید به درک او برسیم. چه قدر حمد و ثنای پروردگار را بگوییم، کتاب‌های آسمانی را بخوانیم، زنگ‌های معابد را به صدا درآوریم و به نمازهای طولانی بایستیم، در حالی که ذهن ما دور از اینجا سرگردان است؟ دوری از خداوند کافی‌ست، زمان آن رسیده تا او را فراخوانیم.