بریده‌هایی از کتاب آبنبات نارگیلی

یادم هست یکبار آقای اشرفی از انارهای حیاط خانه‌شان برای ما آورد و به آقاجان گفت «انارها که کوچیکن ولی به بزرگی خودتان، یعنی بزرگی دل خودتان ببخشید» حالا من هم باید به آقای خلیلی می‌گفتم «شلوارم تنگه ولی به گشادی خودتان، یعنی گشادی شلوار خودتان ببخشید»

زندگی قانون‌های خاص خودش را دارد. یعنی دقیقا در روزی که حسابی ناراحتی و حالت گرفته است، یکدفعه خبری به تو می‌رسد که از این رو به آن رو می‌کندت آنهم روزی که اصلا رویش حساب نمی‌کنی.

مخی که زدنی باشه، یعنی اصلا مخ نیست

خودم فکر کردم اگر همه آدم‌های دنیا عاشق بودند چقدر خوب می‌شد چون همه مهربان می‌شدند.

حس خوبم مثل ادکلن‌هایی که دم پاساژها می‌فروشند و عطرش دو دقیقه هم نمی‌ماند، کلا پرید.

گفتم از لج او بروم شام ستاد ناطق را بخورم اما به خاتمی رای بدهم.

کمی داریوش گوش کردم تا حالم بهتر شود اما حس کردم الان خودِ خواننده بیشتر به کمک من احتیاج دارد.

و اینکه همه آدم‌ها هرجور که باشند، بخشی از وجودشان زلال است.

کتاب فیزیکم را هم برداشتم که با نخواندنش، میهمانی بیشتر خوش بگذرد.

وقتی بحث شام شد، همه اولش گفتند «مگه برای شام آمدیم؟» بعدش «حالا یک نون و ماستی مخوریم دور هم» و بعد «اصلا یک چیز سبک» و وقتی ملیحه گفت «به هادی مِگم از بیرون غذا بگیره»، بی‌بی گفت «ها همون کباب از همه خوبه» همه اول باز مخالفت کمرنگی کردند که «نه غذای بیرون که خوب نیست» اما با آمدن اسم کباب، به قول «گل‌آقا» همه از مخالف به مخافق و نهایتا به موافق تبدیل شدند. -مال من کم نمک باشه قرص فشارمِ از یاد کردم -نوشابه‌ش زرد باشه. -ولی سیاه هم باشه. -کبابای سید خوبه بگین از جای دیگه نگیره

مثل همه مادرهایی که بچه‌هایشان را به طور مساوی دوست‌دارند اما بعضی پسرهایشان را مساوی‌تر.

-محسن تو که دانشجویی هیچ معلوم کردی چرا اولش آدم هر کار مکنه لیف کف نمکنه، ولی بعد که مخوای بشوریش هر کار مکنی کفش نمره؟

جلوی ایست و بازرسی تنگراه از خواب بیدار شدم. داشتند همه اتوبوس‌ها را می‌گشتند. معمولا مامور نیروی انتظامی می‌آمد بالا و افراد مشکوک را انتخاب می‌کرد و می‌برد پایین. مامور که آمد، به چشم‌های تک‌تک مسافرها نگاه کرد. خوشبختانه کسی را انتخاب نکرد و درحالی که از پله‌ها پایین می‌رفت، گفت: - همه از دم پایین.

خواستم بر خلاف همیشه به جای شلوار لی شلوار پارچه‌ای بپوشم اما این بار حسام زیرچشمی به من نگاه کرد که یعنی ترسو. انگار که در دید حسام داشتم به تمام آرمان‌های دانشجوها خیانت می‌کردم و چنان برایم مساله را حماسی کرد که کم مانده بود بروم جلوی نگهبانی و شلوار پارچه‌ای‌ام را جلوی همه جر بدهم. حسام گفت: - مساله این نیست تو همون شلوراتو بپوشی یا نه. مساله اینه یارو حق نداره بهت گیر بده و اگه تو کوتاه بیای، اگه همه کوتاه بیان هی بدتر و بدتر می‌شه. تو به عنوان یک دانشجو در قبال بقیه هم مسئولی. فکر کنم بهت بگه نفس نکش، تو هم نمی‌کشی.

«شنیدم قراره برای بچه‌ها گیتار بزنی. ممنوع نیست؟» - دم انتخابات همه چی آزاده همیشه

برای اولین بار بود که فهمیدم ملیحه کمی تا قسمتی از اینکه با آقای دکتر ازدواج کرده پشیمان شده. همین را از او پرسیدم. ملیحه گفت: «همه زنا بعد از یک مدت، ممکنه پشیمان بشن. فرقی هم نمکنه با کی ازدواج کردن. یعنی کلا از ازدواج پشیمان مشن نه اینکه طرف کی باشه»

هر روز علاوه بر نمازهای روزانه، کلی نماز قضای قوم و خویش‌هایش را هم می‌خواند و می‌گفت «دلم مخواد همه قوم و خویش‌ها با هم بریم بهشت. تنهایی حال نمی‌ده.» - ولی به قوم و خویشات تنهایی بیشتر حال مِده. شاید نخوان با تو بیان بهشت.

هنوز هم برای خریدهایی که حوصله نداشتم از همان تکنیک بچگی یعنی «رفتم نداشت» استفاده می‌کنم.

زیر همین آسمان، پشت همین کوه‌ها کسی بود که فقط او می‌توانست آرامم کند.

بی‌بی هم گفت: «همی دلمه چی غذای خوبیه. تو و دوستات وقتایی که درس ندارین، بشینین توی خوابگاتان با هم بلک دلمه بپیچین و از این ور اون ور با هم اختلاط کنین و حرف بزنین. ای خوش میاد.»