بریده‌هایی از کتاب در جستجوی زمان از دست رفته (جلد دوم)

«حرفی نیست، امّا مجبور نیستیم که عین کارهای همدیگر را تکرار کنیم. من می‌توانم برای ژیلبرتبرای تو نمی‌آورد.»

آدمهایی مثل شما به پزشکهایی مناسب خودشان، و حتی حوصله‌تان را سر می‌برد و خود همین ملال نمی‌گذارد که معالجه‌اش مؤثر باشد. از این گذشته، معالجه شما باید با معالجه یک آدم معمولی فرق کند.

سخت نگران بودم که ببینی چه اثری بر او گذاشته‌ام، چون ترس از واکنش تحقیرآمیزی که می‌پنداشتم او در برابر افکار من نشان دهد مال آن روز خواندن کتابهایش را آغاز کرده بودم. امّا شاید

به یکی از والدینش شبیه است. درست است که ژیلبرتوجود داشت. دو سرشت جداگانه پدر و مادرش در او فقط ترکیب

درنتیجه، اگر «خانم» در مهمانخانه حضور داشت، پرنس داگریژانتمعرفی‌اش می‌کرد.

من هم، به همسرش را همراهی می‌کرد، امّا هنگامی که او

فقط به اودتاجازه داده بود که سالی دوبار خانم

سوان هنگام ازدواج با اودتاز او خواسته بود که دیگر با گروه کوچک رفت وآمد نکند (برای

«اودت، پرنس داگریژانت توی دفتر من است و می‌خواهد ببیند که می‌تواند بیاید و به شما سلامی بکند. چه جوابش بدهم؟» اودتبا خرسندی می‌گفت: «البته، خیلی خوشوقت می‌شوم»

خانم دکتر گفت: «تاریخ را هم این‌جوری می‌نویسند» و با نشان دادن گردنبندی که خانم سوانمی‌شناسیدش؟»