بریده‌هایی از کتاب ۵ زبان عشق

اگر می‌خواهیم به‌طور تأثیرگذاری عشقمان را ابراز کنیم، باید زبان‌اصلی عشق همسرمان را یاد بگیریم.

ما با گفتن کلمات تشویق‌آمیز به همسرمان نشان می‌دهیم که به توانایی‌هایش اعتماد داریم، به او اهمیت می‌دهیم و او را تشویق می‌کنیم.

ممکن است در زندگی به خاطر مشغله‌های کاری، ما وقت کافی برای انجام فعالیت‌های مشترک نداشته باشیم ولی این فعالیت‌ها مانند خوردن شام و ناهار حیاتی است و برای سلامت و دوام ازدواج ما مهم است. باید برای این فعالیت‌ها برنامه‌ریزی دقیقی داشته باشیم.

قطعاً هیچ‌کدام از ما کامل نیستیم ولی بالغ هستیم و شریک زندگی هم. روشی که ما خواسته‌هایمان را بیان می‌کنیم بسیار مهم است. اگر به‌صورت دستور یا فرمان درخواستمان را بیان کنیم، صمیمیت بینمان از بین می‌رود ولی اگر درخواستمان را به‌صورت متواضعانه بیان کنیم راه را نشان داده‌ایم

عشقی که از عقل و انتخاب برمی‌خیزد نه از غریزه

عشق دستور نمی‌دهد بلکه تقاضا می‌کند. من وقتی خواسته‌ای از همسرم دارم و این درخواستم را به‌صورت فرمان به او می‌دهم، من والد می‌شوم و او کودک. این پدر و مادر است که به کودک سه‌ساله می‌گوید چه‌کارهایی را باید انجام دهد و چه‌کارهایی را نباید انجام دهد ولی در ازدواج هر دو بالغ و برابریم.

عشق خطاها را در ذهن خود نگه نمی‌دارد و ناکامی‌های گذشته را نمی‌شمارد.

بخشش راه عشق است.

عشق حقیقی تا زمانی که دوران عاشقی به پایان نرسیده باشد شروع نمی‌شود.

مهم‌ترین نیاز عاطفی ما عاشق شدن نیست بلکه در حقیقت مورد محبت و مهر یکدیگر قرار داشتن است و این یعنی شناختن عشقی که از عقل و انتخاب برمی‌خیزد نه از غریزه. من می‌خواهم کسی من را دوست داشته باشد که دوست داشتنم را انتخاب کرده و در وجود من چیزی شایستهٔ دوست داشتن پیداکرده است. این نوع عشق به کوشش و انضباط احتیاج دارد یعنی ما باید انتخاب کنیم که انرژی خود را صرف خوشبختی دیگری کنیم و بدانیم که اگر زندگی او با تلاش ما بهتر شود، ما نیز احساس رضایت خواهیم کرد، رضایت حاصل از اینکه حقیقتاً یکدیگر را دوست داشته‌ایم. در اینجا به سرمستی عاشقی نیازی نیست. در حقیقت عشق حقیقی تا زمانی که دوران عاشقی به پایان نرسیده باشد شروع نمی‌شود.