بریده‌هایی از کتاب سنگ، کاغذ، قیچی

زندگی یک بازی است که در آن پیاده‌ها هم می‌توانند شاه شوند، نه‌فقط کسانی که قوانین بازی را می‌دانند. بعضی آدم‌ها تمام زندگی پیاده می‌مانند، چون هیچ وقت حرکت درست را یاد نمی‌گیرند. این فقط آغاز است. هنوز کسی کارتش را رو نکرده، چون نمی‌دانسته با چه‌چیزهایی روبه‌روست.

وقتی کسی که دوستش داری دروغ می‌گوید، حسش می‌کنی.

چیزی را که برایش زحمت می‌کشی به دست می‌آوری، نه چیزی را که آرزویش را داری.

بهترین درس‌ها اغلب همان‌هایی‌اند که نمی‌فهمیم قبلاً به ما آموزش داده شده‌اند.

زنی شاد بود، گیرافتاده در کالبد زنی غمگین.

هیچ کس نباید قول دهد کسی را تا ابد دوست داشته باشد، یک آدم عاقل در بهترین حالت می‌تواند قول دهد برای این کار تلاش کند. اگر کسی را که با او ازدواج کرده‌ای بعد از ده سال نشناسی، چه؟ آدم‌ها تغییر می‌کنند و قول‌ها ـ حتی قول‌هایی که می‌کوشیم به آن‌ها وفادار بمانیم ـ گاهی شکسته می‌شوند.

آدم‌های معدودی توانایی بخشیدن دارند و هیچ کس هرگز فراموش نمی‌کند

چیزی را که برایش زحمت می‌کشی به دست می‌آوری، نه چیزی را که آرزویش را داری.

اگر دنبال دو خرگوش بروی، یکی هم به دست نمی‌آوری.

آرزو می‌کنم آدم‌ها خیلی بیشتر شبیه کتاب‌ها بودند.

در زمینهٔ ارتباط با دیگران، من تمام راه‌های پیشِ رو را می‌بندم و این خیلی خطرناک است. یک سقوط بد یا یک لغزش بیجا می‌تواند هر چیزی را که برایم مهم بود بشکند و از بین ببرد. تو همان کسی بودی که می‌خواستم و از آن به بعد نه به شخص دیگری نیاز داشتم نه دنبالش بودم. درست یا غلط، تمام عاطفه‌ام را در رابطه‌مان ریختم. رؤیاها و آرزوهای تو را برگزیدم و طوری دوستشان داشتم که انگار مال خودم بودند. تو آن‌قدر برایم مهم بودی که دیگر چیزی برای شخص دیگری، حتی خودم، باقی نمی‌ماند. به حلقهٔ اجتماعی دور تو که برای دو نفر کافی بود، رضایت دادم. تو همیشه برای من کافی بودی، اما من هیچ وقت فکر نکردم برای تو کافی‌ام. شاید بتوان این را تغییر داد. شاید اگر بتوانم تو را کمتر دوست داشته باشم، اوضاع کمی به‌نفعم تغییر کند و شاید تو هم بتوانی بیشتر دوستم داشته باشی.

در نسخهٔ اولیهٔ رمان محبوبم از استیون کینگ یادداشتی نوشته است: از داستان زندگی آدم‌های دیگر لذت ببر، اما یادت باشد از زندگی خودت هم لذت ببری.

دروغ‌هایی که به خودمان می‌گوییم خطرناک‌ترین دروغ‌ها هستند.

چیزی را که برایش زحمت می‌کشی به دست می‌آوری، نه چیزی را که آرزویش را داری.

اما اگر حقیقتاً چیزی را بخواهی، باید خطر کنی.

آرزو می‌کنم آدم‌ها خیلی بیشتر شبیه کتاب‌ها بودند.

خجالتی بودن و سرد بودن دو چیز مختلف‌اند، اما متأسفانه بیشترِ مردم تفاوتش را نمی‌دانند.

گاهی اوقات یک دروغْ بهترین حقیقتی است که می‌توانید به کسی بگویید، حتی به خودتان.

توانایی نوشتن یک کتابِ خوب کسی را به انسان خوبی تبدیل نمی‌کند.

این چیزی است که رابین حالا که سنش بیشتر شده، آموخته: دنیا می‌چرخد و سال‌ها می‌گذرند، بی‌اعتنا به اینکه چقدر آرزو داشت زمان را برگرداند. خیلی در این مورد فکر می‌کند: اینکه چرا آدم‌ها فقط پس از پایان همه چیز می‌فهمند باید لحظه را زندگی کرد.