بریده‌هایی از کتاب سنگ، کاغذ، قیچی

زنی شاد بود، گیرافتاده در کالبد زنی غمگین.

بهترین درس‌ها اغلب همان‌هایی‌اند که نمی‌فهمیم قبلاً به ما آموزش داده شده‌اند.

هیچ کس نباید قول دهد کسی را تا ابد دوست داشته باشد، یک آدم عاقل در بهترین حالت می‌تواند قول دهد برای این کار تلاش کند. اگر کسی را که با او ازدواج کرده‌ای بعد از ده سال نشناسی، چه؟ آدم‌ها تغییر می‌کنند و قول‌ها ـ حتی قول‌هایی که می‌کوشیم به آن‌ها وفادار بمانیم ـ گاهی شکسته می‌شوند.

آدم‌های معدودی توانایی بخشیدن دارند و هیچ کس هرگز فراموش نمی‌کند

اگر دنبال دو خرگوش بروی، یکی هم به دست نمی‌آوری.

در زمینهٔ ارتباط با دیگران، من تمام راه‌های پیشِ رو را می‌بندم و این خیلی خطرناک است. یک سقوط بد یا یک لغزش بیجا می‌تواند هر چیزی را که برایم مهم بود بشکند و از بین ببرد. تو همان کسی بودی که می‌خواستم و از آن به بعد نه به شخص دیگری نیاز داشتم نه دنبالش بودم. درست یا غلط، تمام عاطفه‌ام را در رابطه‌مان ریختم. رؤیاها و آرزوهای تو را برگزیدم و طوری دوستشان داشتم که انگار مال خودم بودند. تو آن‌قدر برایم مهم بودی که دیگر چیزی برای شخص دیگری، حتی خودم، باقی نمی‌ماند. به حلقهٔ اجتماعی دور تو که برای دو نفر کافی بود، رضایت دادم. تو همیشه برای من کافی بودی، اما من هیچ وقت فکر نکردم برای تو کافی‌ام. شاید بتوان این را تغییر داد. شاید اگر بتوانم تو را کمتر دوست داشته باشم، اوضاع کمی به‌نفعم تغییر کند و شاید تو هم بتوانی بیشتر دوستم داشته باشی.

دروغ‌هایی که به خودمان می‌گوییم خطرناک‌ترین دروغ‌ها هستند.

در نسخهٔ اولیهٔ رمان محبوبم از استیون کینگ یادداشتی نوشته است: از داستان زندگی آدم‌های دیگر لذت ببر، اما یادت باشد از زندگی خودت هم لذت ببری.

چیزی را که برایش زحمت می‌کشی به دست می‌آوری، نه چیزی را که آرزویش را داری.

آرزو می‌کنم آدم‌ها خیلی بیشتر شبیه کتاب‌ها بودند.