بریده‌هایی از کتاب رهایی از گناه

یک دلیل اینکه در اسلام بسیاری از کارها که هیجانات بیهوده ایجاد می‌کند (مثل خوردن مشروب، رقص و پایکوبی، قمار و...) ممنوع شده، این است که انسان‌ها خودشان را با این چیزها سرگرم می‌کنند تا به این سؤال مهم نرسند که «بعدش چی؟ بعدش می‌خواهم به کجا برسم؟!»

اگر کسی در پاسخ به اینکه «چرا من نباید گناه کنم» بگوید: «چون خدا دستور داده است؛ وگرنه به جهنم می‌روم» فهم عمیقی از دین ندارد.

اگر انسان به بالاترین هدف، یعنی خدا، عمیقاً فکر کند، کم‌کم خدا را می‌بیند؛

اگر کسی به این سؤال برسد، به جوابش هم رسیده است؛ وقتی به این سؤال برسیم که «بعدش چی؟» بسیار بزرگ شده‌ایم!

انسان بدون بهشت غمگین است و دائماً به یادآوری بهشت، نیاز دارد.

بزرگ‌ترین ترس انسان، مرگ است و مهم‌ترین بلا نیز «ناامنی» است.

اساساً نباید از مرگ و حیات پس از آن ترسید و نباید مردم را از آن ترساند، هرچند به نیت اصلاح مردم باشد؛ چون وقتی کسی از مرگ بترسد، حتی اگر موقتاً رفتارش را اصلاح کند، در درازمدت از یاد مرگ و آخرت فرار می‌کند و تلاش می‌کند آن را فراموش کند. ما نباید کاری کنیم که مردم دربارهٔ عالم آخرت نیندیشند.

اینکه انسان‌ها به دوام، علاقه دارند و نمی‌خواهند از بین بروند و می‌خواهند همیشه بمانند، دلیل بر این است که ما نابود نمی‌شویم و یک جهان دیگری هست که ما در آنجا باقی می‌مانیم؛ این یک دلیل فلسفی است نه یک دلیل دینی!

معاد یک مسئلهٔ انسانی است نه مسئله‌ای صرفاً دینی. همان‌طور که «مرگ» هم یک مقولهٔ فرادینی است؛ یعنی اگر دین هم نباشد، مرگ برای انسان‌ها وجود دارد. همان‌طور که مهربانی‌کردن و ظلم‌نکردن هم یک مقولهٔ انسانی است و اگر دین هم نباشد، مهربانی خوب است و ظلم بد است و این را همهٔ انسان‌ها می‌فهمند.

«معشوقِ بنی‌الانسان (یعنی راحتیِ مطلق) در این عالم یافت نشود.

چقدر خوب است که با «ادبیات انسانی» از معاد سخن بگوییم؛ همان‌گونه که در اینجا، امام خمینی (ره) وقتی می‌خواهد برای معاد دلیل بیاورد، نمی‌فرماید: «چون قرآن فرموده است که آخرتی هست، پس حتماً هست!» بلکه می‌فرماید: انسان، راحت‌طلب مطلق است و امکان ندارد این راحت‌طلبیِ مطلق، بی‌پاسخ بماند.

نباید کسی را تحقیر کرد. حتی اگر بزرگوار نیست و توبه هم نکرده، نباید او را سرزنش کرد. نباید او را کوچک‌تر کرد؛ چون خود گناه علامت حقارت و کوچکی است.

اینکه خداوند دائماً در قرآن کریم از آخرت صحبت می‌کند، برای این است که شخصیت انسان را اصلاح کند؛ به همین دلیل است که کسی که زیاد قرآن می‌خواند شخصیت بزرگی پیدا می‌کند، رقت قلب پیدا می‌کند و اتفاقات خوب و زیبایی برایش رقم می‌خورد.

«من نمی‌خواهم بمیرم، من نمی‌خواهم نابود بشوم». میل به جاودانگی در انسان، قوی‌تر از خداپرستی است؛

هر کودکی وقتی پیش مادرش باشد، زندگی برایش سخت نمی‌شود؛ ما هم برای آسان‌شدن سختی‌ها باید با خدا زندگی کنیم.

مثلاً به جای اینکه با خوردن هر چیزی که دلمان خواست، خوش بگذرانیم، با عادت‌کردن به خوردنِ غذای خوب و سالم، خوش بگذرانیم. همان‌طور که قرآن می‌فرماید: «فَلْینْظُرِ الْإِنْسانُ إِلی طَعامِه؛ انسان باید به طعامش با تأمل بنگرد.» (عبس/۲۴)

مسابقه بگذارید اما سرزنش نکنید، مسابقه بگذارید اما خودتان را برتر ندانید، مسابقه بگذارید اما حسادت نکنید و مسابقه بگذارید اما از زمین‌خوردن دیگری خوشحال نشوید.

پس از راحت‌طلبی، اولین صفت بد در وجود انسان، حسادت است.

دیدن خدا و توانایی‌های او استرس مسابقه را از وجود انسان دور می‌کند.

گناه یعنی کسی خطایی کرده و مرحله‌ای از مسابقه را از دست داده است. اگر اهل مسابقه باشیم می‌فهمیم که چه خسارتی کرده‌ایم و آنجاست که خدا آن گناه را برایمان جبران می‌کند.