بریده‌هایی از کتاب رهایی از گناه

است آن را بنوشم» و... اما خدایا وقتی تو را دیدم گفتم «چقدر خوب است تو را بپرستم؛ تو به من فرمان بدهی و من به تو چَشم بگویم.»

حال اگر حس پرستش، در ما بیدار شود، چه اتفاقی می‌افتد؟ امام زمان (عج) ظهور خواهد کرد؛ چون امام زمان (عج) فقط به کسانی فرمان می‌دهد که عاشق فرمان‌بری از خدا هستند. هرچه بعد از ظهور اتفاق می‌افتد باید زمینه‌ای قبل از ظهور داشته باشد و نشانه‌هایی از آن بروز کرده باشد؛ هیچ‌وقت خصلت‌های یک جامعه یک‌شبه تغییر نمی‌

حس پرستش یعنی «احساس نیاز به فرمان‌بَری از خدا». وقتی انسان متوجه خدا می‌شود، حسی در او بیدار می‌شود به نام «حس پرستش» یا «غریزهٔ پرستش»؛ اینکه «خدایا می‌خواهم تو را بپرستم، می‌خواهم تو را اطاعت کنم، می‌خواهم مال تو باشم، می‌خواهم مالک من باشی، می‌خواهم عبد تو باشم و به تو تعلق داشته باشم...» دیگر کم‌کم عشقش به این می‌شود که فرمان خدا را گوش کند. این یک آئین نیست؛ یک غریزه است، یک احساس باطنی و فطری است.

بیماری همگانی «فراموشی مرگ» متأسفانه معمول انسان‌ها دچار یک بیماری خطرناک هستند که باعث زوال عقل شده و منشأ فساد روح انسان است و قدرت تفکر سالم را از انسان می‌گیرد.

. این هدفی است که در پاسخ به سوال «بعدش چی؟» می‌گوید: بعدش لذتی می‌بری که تاکنون تجربه نکرده‌ای. و این هدف چیزی نیست جز لذت از ملاقات و قرب خداوند که نزدیک‌شدن به او هیچ پایانی ندارد.

کدام هدف، در پاسخ به سوال «بعدش چی؟» در نمی‌ماند؟ انسان در طول زندگی برای کارهای مختلف خود هدف‌های متعددی دارد. هر هدفی ناظر به بخشی از منافع انسان است. گاهی این اهداف با یکدیگر همراهند و گاهی تعارض دارند. این تعدد هدف، روح انسان را دچار نوعی حیرت و سرگشتگی، ناآرامی و تشتت می‌کند. پس انسان در زندگی به هدفی نیاز دارد که بر همهٔ زندگی او سایه بیندازد و به کل زندگی او معنا و روح بدهد. بتواند با آن هدف عمیقاً ارتباط قلبی و عاشقانه برقرار کند و همهٔ فعالیت‌های زندگی خود را بر اساس آن و همراه با آن میل شدید انجام دهد. این هدف باید جامع باشد،

جمیع عائلهٔ بشر و سلسلهٔ انسان بر آن، فطرت عشق به راحت است.» عشق به‌راحتی، جزء فطرت انسان است و انسان این را از کسی یاد نگرفته است و به‌سادگی هم آن را از دست نمی‌دهد. پس از آن می‌فرماید: «معشوقِ بنی‌الانسان (یعنی راحتیِ مطلق) در این عالم یافت نشود... پس ناچار در دار تحقق و عالم وجود، باید عالمی باشد که راحتی او مشوب نباشد به رنج و تعب»

اساساً فلسفهٔ اینکه «دولت دینی» باید حداقل زندگی مردم را فراهم کند، همین است که مردم به خدا برسند و به عبارت دیگر «اهل مسابقه» شوند. تا وارد مسابقه نشویم خداییِ خدا را درک نمی‌کنیم دین می‌گوید: «حس مسابقه بگیرید!»

«سابِقُوا إِلی مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّکمْ وَ جَنَّةٍ عَرْضُها کعَرْضِ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ؛ از همدیگر سبقت بگیرید برای آمرزش و مغفرتی از سوی پروردگارتان و بهشتی که پهنایش چون پهنای آسمان و زمین است» (حدید/۲۱) امام سجاد (ع) می‌فرماید: «شیعیان ما! بهشت به شما می‌رسد؛ دیر یا زود! اما بروید با هم مسابقه بگذارید برای رسیدن به بالاترین درجه»؛ یعنی دغدغه و مسئله‌تان این باشد!

در پاسخ به این پرسش باید گفت که انسان موجودی است که عمیق‌ترین محبت در دلش، جدای از منافعش نیست و از سر منفعت‌طلبی عاشق می‌شود. عشق این نیست که انسان خودش را فدا کند! خداوند در قرآن کریم دربارهٔ شهدا می‌فرماید: داریم خریدوفروش می‌کنیم؛ تو جانت را بده من می‌خرم!

کودکان را باید در معرض انتخاب قرار دهیم تا عوارضِ منفی یا مثبتِ انتخاب خود را ببینند. در این صورت است که مواظب منافع خودشان خواهند بود.

امیرالمؤمنین (ع) فرمود: «من به کسی احسان نکردم، بلکه هر کاری انجام دادم، برای خودم بود.» اگر اهل‌بیت (ع) خودخواهی به‌معنای درست کلمه نداشتند، این‌قدر برای بهشت و جهنم ناله نمی‌زدند. قرآن می‌فرماید: «کسی که انسان بدی شود و خدا بخواهد مجازاتش کند، کاری می‌کند که خودخواه نباشد.»

بعد از مدتی می‌بینیم که شرایط ما برای گناه‌نکردن، خیلی سخت شده است؛ یعنی وقتی در آن فضا قرار می‌گیریم، نمی‌توانیم از عهدهٔ امتحانات آن فضا بربیاییم. دلیل قرارگرفتن در این شرایط خواست و اصرار خودمان بوده است

همهٔ ما باید این را به خودمان تذکر بدهیم که «خدا شرایط خطاکردن را برای ما پدید می‌آورد؛ مخصوصاً بعد از فصلی از خوب‌بودن». اگر در این شرایط مراقبت کنیم، یک قدم جلو رفته‌ایم.

دین بر مسئلهٔ برنامه بسیار تأکید دارد، به‌گونه‌ای که غالب دستورات دینی دارای برنامه است؛ یعنی زمان، ساعت، شیوه، ادب و طریقهٔ انجام مخصوص به خود را دارد.

انسان طراحی شده است؛ منافع دنیوی و اخروی. لذا در مرحلهٔ اول، ما باید یک‌مقدار انسان خودخواهی باشیم تا گناه نکنیم.