بریده‌هایی از کتاب ابن مشغله (داستان یک زندگی، جلد اول)

هر آدمی را کلّه‌شقّی‌هایش می‌سازد

«حال» را می‌شود با درد گذراند؛ امّا تصوّر دردآلود بودن آینده و دوام بدون دگرگونی «حال» ، انسان را از پا در می‌آورد.

ما می‌کوشیدیم که خسته نشویم. و همین کوشش دائمی، خسته و خسته‌ترمان می‌کرد

اصل را رها می‌کنند و می‌چسبند به ناچیزترین فروع.

می‌پرسد: «شغل ایشان چیست؟» جواب می‌دهد: «دکتر است، دکتر.» می‌گوید: «خوب… پس الحمدلله درآمد خیلی خوبی دارد.» چیزی که مطرح نمی‌شود این است که: «پس زندگی‌اش را وقف بیماران و مردم علیل این آب و خاک کرده…» و امثال این حرف‌های مسخره‌ی احمقانه‌ی قدیمی.

امّا… آدم کلّه‌شقِّ مغرور، آدمی‌ست که به خاطر هدفی، ایمانی، اعتقادی، باوری… حاضر است به راحتی تمام زندگی و «خود» ش را فدا کند.

این مسلّم است که نه فقط بچّه‌های بی‌گناه بلکه بسیاری از نوجوان‌های عاقل و هشیار هم نمی‌دانند که می‌خواهند چکاره بشوند و برخی هم که می‌دانند، نمی‌توانند بشوند. امکانات یا احتمالاً عدم امکانات، آن‌ها را می‌پیچاند و به سویی می‌اندازد که خوابش را هم ندیده بوده‌اند، و یک روز می‌بینند کسی شده‌اند که هرگز نخواسته‌اند باشند.

ما، بدون زنان خوب، مردان کوچکیم.

ما، قبل از هر چیز، به یک رستاخیز اخلاقی نیازمندیم. فقط همین.

شبی در سیاه‌چادر چوپان پیری بودم. از او خواستم که تمام زندگی‌اش را برایم حکایت کند. گفت: برادر، چه حکایتی؟ ما اصلاً زندگی نکردیم تا حکایتی داشته باشد.

کار باید در انتظار انسان باشد نه انسان در انتظار کار.

لحظه‌یی که انسان حس می‌کند آنچه باید باشد و می‌توانسته باشد، نشده است

«ما، بدونِ زنانِ خوب، مردان کوچکیم…»

«ما، بدونِ زنانِ خوب، مردان کوچکیم…»

کافی‌ست که زن بگوید: «من از این وضع خسته شده‌ام. چقدر بی‌پولی؟ چقدر خجالت؟ چقدر نمایش و تظاهر به شرافت؟ آخر شرافت را که نمی‌شود خورد، نمی‌شود پوشید، نمی‌شود تبدیل به اسکناس کرد و کرایه خانه داد. تنها به فکر خودت و نجات نجابتت نباش. ما به آسایش احتیاج داریم. ما هم آدمیم. به خاطر ما از این همه خودخواهی بگذر. روزگار اینطور است. همه اینطورند.» در این صورت، لرزیدن، قطعی‌ست. و احتمال فراوان سقوط وجود دارد

«حال» را می‌شود با درد گذراند؛ امّا تصوّر دردآلود بودن آینده و دوام بدون دگرگونی «حال» ، انسان را از پا در می‌آورد. بهشت، وعده‌ی کاملی نیست.

راستی چرا هیچ مریضی حق ندارد به پزشک بگوید: «نسخه‌ات مرا خوب نکرد. پولم را پس بده!» یا «نسخه‌ات حال مرا فقط کمی بهتر کرد. بنابراین نصف پولم را پس بده!»

«حال» را می‌شود با درد گذراند؛ امّا تصوّر دردآلود بودن آینده و دوام بدون دگرگونی «حال» ، انسان را از پا در می‌آورد. بهشت، وعده‌ی کاملی نیست.

از هیچ، به قدرِ‌هیچ باید خواست، نه بیشتر…

در آستانه‌ی ازدواج اعلام کردم که هیچ نوع هدیه‌یی را از خانواده‌ی خودم قبول نمی‌کنم. شش تا لیوان و شش تا استکان (با زیراستکانی) و ظروف بدلی اعلا و لوسترهای زشت بدرنگ و رادیو ترانزیستوری و سماور نفتی و چراغ خواب و پتوی مخمل فلانجا و همه‌ی اینها مال خودتان. هدیه نمی‌خواهم. مگر زور است؟ اگر به دیدن من و زنم می‌آیید، دست خالی بیایید؛ و اِلّا از دم در برتان می‌گردانم. من نمی‌خواهم توی دو تا اتاقم، پر از آشغال‌ها __ و یا حتّی جواهراتی __ باشد که من و زنم آنها را انتخاب نکرده‌ییم.