بریده‌هایی از کتاب برف بهاری

شادیِ او، که تا این هنگام تنها به اندازه‌ی قطعه‌ای کریستالِ صاف و خالص بود، ناگهان به صورتِ گستره‌ی سرسبزِ جنگل در منطقه‌ی گرمسیرِ در آمد.

از نظر او، هر مسأله‌ی جزیی، حتی کم بودنِ یک برگ از یک دست ورقِ بازی، می‌توانست بالاخره نظامِ دنیا را برهم بریزد. کوچک‌ترین ناهنجاری ـهمان گونه که یک ساعت در صورتِ نداشتن یک چرخ دنده‌ی کوچک از کار می‌افتد ـ بر روحِ جوانی چون کی‌یوآکی تأثیر می‌گذاشت. نظامِ دنیایش از هم فرو می‌پاشید و خودش را در تاریکیِ دهشتناکی محبوس می‌یافت.

حالا امید و یأس، رؤیا و واقعیت، با یکدیگر می‌آمدند تا هر یک دیگری را خنثی کند، و مرزِ بینِشان چنان مبهم بود که گویی ساحلی‌ست که امواجِ غلتان و خروشان، بی‌وقفه بر آن تازیانه می‌زد.

حالا دیگر در این دنیا کسی نمانده بود که محرمِ ژرف‌ترین احساساتِ درونی‌اش باشد. دیگر هیچ مانعی وجود نداشت که او را به پنهان کردنِ احساساتش وادارد.

به سانِ ستیغِ سرکشِ پوشیده از برفِ کوه که لحظه‌ای از چشم پنهان است و لحظه‌ای دیگر از میانِ نقوشِ از هم گسسته‌ی ابرهای شناور پدیدار می‌شود.

صورت‌های سفید زن‌ها که به خاطرِ این مراسم با دقتی بیش از همیشه به آن پودر می‌زدند، با پرتو بنفش درهم می‌آمیخت؛ انگار سایه‌ی دلپذیری از مرگ بر گونه‌هاشان گُل انداخته باشد.

گفته می‌شد که این ساختمان یکی از چهار خانه در سراسرِ ژاپن است که می‌توان بدونِ کندنِ کفش به آن وارد شد ـ البته اقامتگاه مارشال اویاما نخستینِ آن‌ها به شمار می‌رفت.

بالاخره ساتوکو که زیر چترِ نیمه‌بازِ تادشینا از هجومِ برف در امان بود، در حالی که کیمونویی ارغوانی به تن و شنلی به همان رنگ بر دوش داشت در درگاه خانه ظاهر شد و پیش از آن که قدم بیرون بگذارد، سرش را خم کرد و دست‌هایش را نیز با هم روی سینه‌اش گذاشت. با دیدنِ چنین زیباییِ فوق‌العاده‌ای، قلب کی‌یوآکی در سینه فشرده شد، گویی ناگهان از چهارچوبِ آن دَرِ کوچک به میانِ برفی که می‌بارید توده‌ای ارغوان پاشیده باشند.

آه از تنهایی ـ که جان را به آتش می‌کشد. به سوپ غلیظ و داغی می‌ماند که نمی‌شود آن را توی دهان تحمل کرد مگر آن که چندین و چندبار به آن فوت کنی

هیچ جای شگفتی نبود. اندوه و خشم، و بروزِ احساساتِ دیگر، همه اشتباه‌هایی بود که به آسانی از اذهانِ کور و کودن و غیرظریف سر می‌زد.