بریده‌هایی از کتاب هوای تازه

بودن گر بدین‌سان زیست باید پست من چه بی‌شرم‌ام اگر فانوسِ عمرم را به رسوایی نیاویزم بر بلندِ کاجِ خشک کوچه‌ی بن‌بست. گر بدین‌سان زیست باید پاک من چه ناپاک‌ام اگر ننشانم از ایمانِ خود، چون کوه یادگاری جاودانه، بر ترازِ بی‌بقای خاک. ۱۳۳۲

من زنده‌ام به رنج...

یارانِ من بیایید با دردهای‌تان و بارِ دردِتان را در زخمِ قلبِ من بتکانید. من زنده‌ام به رنج... می‌سوزدم چراغِ تن از درد... یارانِ من بیایید با دردهای‌تان و زهرِ دردِتان را در زخمِ قلبِ من بچکانید!

اشک رازی ست لبخند رازی ست عشق رازی ست اشک آن شب لبخندِ عشق‌ام بود. قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی صدا نیستم که بشنوی یا چیزی چنان که ببینی یا چیزی چنان که بدانی... من دردِ مشترک‌ام مرا فریاد کن.

طرح بر سکوتی که با تنِ مرداب بوسه خیسانده، گشته دستْ آغوش وز عمیقِ عبوس می‌گوید راز با او، به نغمه‌یی خاموش، رقصِ مهتابِ مهرگان زیبا ست با دم‌اش نیم‌سرد و سرسنگین. همچو بر گردنِ ستبرِ «کاپه» بوسه‌ی سُرخِ تیغه‌ی گیوتین! ۱۳۲۹

در آسمانِ خشک خیال‌اش، او جز با شراب و یار نمی‌کرد گفت و گو. او در خیال بود شب و روز در دامِ گیسِ مضحک معشوقه پای‌بند، حال آن‌که دیگران دستی به جامِ باده و دستی به زلفِ یار مستانه در زمینِ خدا نعره می‌زدند!

دست بردار که گر خاموش‌ام با لب‌ام هر نفسی فریاد است.

قصه نیستم که بگویی نغمه نیستم که بخوانی صدا نیستم که بشنوی یا چیزی چنان که ببینی یا چیزی چنان که بدانی... من دردِ مشترک‌ام مرا فریاد کن.

من آن خاکسترِ سردم که در من شعله‌ی همه عصیان‌ها ست، من آن دریای آرام‌ام که در من فریادِ همه توفان‌ها ست، من آن سردابِ تاریک‌ام که در من آتشِ همه ایمان‌ها ست.

در تمامِ شب چراغی نیست. در تمامِ شهر نیست یک فریاد. ای خداوندانِ خوف انگیزِ شب‌پیمانِ ظلمت‌دوست!