کتاب هوای تازه

روزی ما دوباره کبوترهای‌مان را پیدا خواهیم کرد و مهربانی دستِ زیبایی را خواهد گرفت. روزی که کم‌ترین سرود بوسه است و هر انسان برای هر انسان برادری ست. روزی که دیگر درهای خانه‌شان را نمی‌بندند قفل افسانه‌یی ست و قلب برای زنده‌گی بس است. روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است تا تو به خاطرِ آخرین حرف دنبالِ سخن نگردی. روزی که آهنگِ هر حرف، زنده‌گی ست تا من به خاطرِ آخرین شعر رنجِ جُست و جوی قافیه نبرم. روزی که هر لب ترانه‌یی ست تا کم‌ترین سرود، بوسه باشد.

ای دیریافته با تو سخن می‌گویم به‌سانِ ابر که با توفان به‌سانِ علف که با صحرا به‌سانِ باران که با دریا به‌سانِ پرنده که با بهار به‌سانِ درخت که با جنگل سخن می‌گوید زیرا که من ریشه‌های تو را دریافته‌ام

من امیدم را در یأس یافتم مهتاب‌ام را در شب عشق‌ام را در سالِ بد یافتم و هنگامی که داشتم خاکستر می‌شدم گُر گرفتم.

در خلوتِ روشن با تو گریسته‌ام برای خاطرِ زنده‌گان، و در گورستانِ تاریک با تو خوانده‌ام زیباترینِ سرودها را زیرا که مرده‌گانِ این سال عاشق‌ترینِ زنده‌گان بوده‌اند. دست‌ات را به من بده دست‌های تو با من آشنا ست ای دیریافته با تو سخن می‌گویم به‌سانِ ابر که با توفان به‌سانِ علف که با صحرا به‌سانِ باران که با دریا به‌سانِ پرنده که با بهار به‌سانِ درخت که با جنگل سخن می‌گوید

من آن خاکسترِ سردم که در من شعله‌ی همه عصیان‌ها ست، من آن دریای آرام‌ام که در من فریادِ همه توفان‌ها ست، من آن سردابِ تاریک‌ام که در من آتشِ همه ایمان‌ها ست.

باشد که آن گذشته‌ی شیرین را بارِ دگر به سوی تو باز آرم.

دست بردار، ز تو در عجب‌ام به دَرِ بسته چه می‌کوبی سر. نیست، می‌دانی، در خانه کسی سر فرو می کوبی باز به در.

استوارم چون درختی پا به جای پیچک بی‌خانمانی را بگوی بی‌ثمر با دست و پای من مپیچ. مادرِ غم نیست بی‌چیزی مرا: عنبر است او، سال‌ها افروخته در مجمرم نیست از بدگوییِ نامهربانان‌ام غمی: رفته مدت‌ها که من زین یاوه‌گویی‌ها کرَم!

من چه بگویم به مردمان، چو بپرسند قصه‌ی این زخمِ دیرپای پُر از درد؟ لابد باید که هیچ گویم، ورنه هرگز دیگر به عشق تن ندهد مرد!

زنده، این‌گونه به غم خفته‌ام در تابوت. حرف‌ها دارم در دل می‌گزم لب به سکوت.