بریده‌هایی از کتاب هوای تازه

هنگامی که خاطره‌ات را می‌بوسم در می‌یابم دیری ست که مرده‌ام چرا که لبانِ خود را از پیشانیِ خاطره‌ی تو سردتر می‌یابم. ـ از پیشانیِ خاطره‌ی تو ای یار! ای شاخه‌ی جدا مانده‌ی من!

با من رازی بود که به کو گفتم با من رازی بود که به چا گفتم تو راهِ دراز به اسبِ سیا گفتم بی‌کس و تنها به سنگای را گفتم با رازِ کهنه از را رسیدم حرفی نروندم حرفی نروندی اشکی فشوندم اشکی فشوندی لبامو بستم از چشام خوندی

به نظر هر شب و روزم سالی ست گرچه خود عمر به چشم‌ام باد است

ریزد اگر نه بر تو نگاه‌ام هیچ باشد به عمقِ خاطره‌ام جایت فریادِ من به گوش‌ات اگر ناید از یادِ من نرفته سخن‌هایت: «ــ من گورِ خویش می‌کنَم اندر خویش چندان که یادت از دل بر خیزد یا اشک‌ها که ریخت به پایت، باز خواهد به پای یارِ دگر ریزد!» ...

باشد به عمقِ خاطره‌ام جایت

گر بدین‌سان زیست باید پست من چه بی‌شرم‌ام اگر فانوسِ عمرم را به رسوایی نیاویزم بر بلندِ کاجِ خشک کوچه‌ی بن‌بست. گر بدین‌سان زیست باید پاک من چه ناپاک‌ام اگر ننشانم از ایمانِ خود، چون کوه یادگاری جاودانه، بر ترازِ بی‌بقای خاک.

به پاس عاطفه‌ی سرشارش که در این برهوت بدگمانی و شک چون شبچراغی می‌درخشد و روح را از تنهایی و نومیدی رهایی می‌دهد

به پاس قلبِ بزرگی که فریادرس است و سرگردانی و ترس در پناه‌اش به «شجاعت» می‌گراید

شبانه شعری چه‌گونه توان نوشت تا هم از قلبِ من سخن بگوید، هم از بازویم؟ شبانه شعری چنین چه‌گونه توان نوشت؟ من آن خاکسترِ سردم که در من شعله‌ی همه عصیان‌ها ست، من آن دریای آرام‌ام که در من فریادِ همه توفان‌ها ست، من آن سردابِ تاریک‌ام که در من آتشِ همه ایمان‌ها ست.

شبانه شعری چه‌گونه توان نوشت تا هم از قلبِ من سخن بگوید، هم از بازویم؟ شبانه شعری چنین چه‌گونه توان نوشت؟ من آن خاکسترِ سردم که در من شعله‌ی همه عصیان‌ها ست، من آن دریای آرام‌ام که در من فریادِ همه توفان‌ها ست، من آن سردابِ تاریک‌ام که در من آتشِ همه ایمان‌ها ست.