بریده‌هایی از کتاب کتابخانه نیمه شب

’هیچ‌وقت همراهی همراه‌تر از تنهایی نیافته‌ام.‘

مردم فقط وقتی حقیقت را می‌پذیرند که به واقعیت خودشان نزدیک باشد. همان‌طور که تورو می‌نویسد: ’مهم نیست به چه چیز می‌نگری، مهم این است که چه می‌بینی.

زندان درحقیقت آنجایی که در آن زندگی می‌کردی نیست، بلکه نگرش تو به زندگی و آن مکان است.

نورا سه نوع سکوت در روابط را شناخته بود. اولی سکوت منفعلانه و از روی عصبانیت بود، مسلماً دومی سکوتی بود که این معنا را داشت که ما دیگر حرفی برای زدن نداریم و سومی سکوتی بود که او و ادواردو به آن دست یافته بودند. سکوتی ناشی از عدم نیاز به صحبت. سکوت فقط در کنار هم بودن. سکوت باهم بودن. آن مدلی که می‌توانی ساکت و خوشحال در خودت باشی.

به نظر من ناممکن از طریق زندگی کردن به وقوع می‌پیوندد و ممکن می‌شود.

مجبور نیستیم تمام بازی‌ها را انجام دهیم تا حس کنیم پیروزی چه مزه‌ای دارد. مجبور نیستیم تمام موسیقی‌های جهان را گوش دهیم تا بفهمیم موسیقی چیست. مجبور نیستیم تمام انگورهای مختلف تمام تاکستان‌ها را امتحان کنیم تا لذت شراب را بفهمیم. عشق، خنده، ترس و درد ارز رایج تمامی جهان‌ها هستند. ما فقط باید چشمانمان را ببندیم و درحالی‌که نوشیدنی‌ای را که جلویمان هست می‌نوشیم، به موسیقی‌ای که پخش می‌شود گوش دهیم. در این حالت همان قدر زنده‌ایم که در هر زندگی دیگری می‌توانیم باشیم و به همان طیف گستردۀ احساسی دسترسی داریم.

یک شخص مانند یک شهر می‌ماند. نمی‌توانی اجازه دهی چند منطقۀ دوست‌نداشتنی تو را از کل آن محروم کند

هر چقدر مردم بیشتر در شبکه‌های اجتماعی باهم ارتباط بگیرند، جامعۀ واقعی تنها‌تر می‌شود. اَش معتقد بود ’به همین دلیله که این روزها آدم‌ها از هم متنفرن. چون زیر تعداد بالایی از دوست‌هایی که واقعاً دوست نیستن له شده‌ا‌ن.

«اما هنوز هم برای من سؤاله که چرا گذاشتی وارد اون زندگی بشم اگر که می‌دونستی ولتز در هر صورت مرده؟ می‌تونستی بهم بگی. می‌تونستی فقط همین رو بهم بگی که من صاحب بدی برای گربه‌م نبودم. چرا نگفتی؟» «برای اینکه یه وقت‌هایی تنها راه فهمیدن چیزی زندگی کردنه اونه.»

تورو در کتاب والدن نوشته است ’اگر شخصی با اطمینان و اعتمادبه‌نفس در مسیر رؤیاهایش قدم بردارد و برای زندگی‌ای که تصور کرده است تلاش کند، با موفقیتی در زندگی‌اش مواجه می‌شود که انتظارش را نداشته است.‘