بریده‌هایی از کتاب از قیطریه تا اورنج کانتی

سقوط از پرتگاه با حرکت تند به‌مراتب تحمل‌پذیرتر از سقوط با حرکت آهسته است. حرکت آهسته یعنی طولانی‌تر شدن دوران درد کشیدن، و درد به‌راستی نفرت‌انگیز است.

ریزریز. راستی آدمی چه حقیر است برابر رخدادها. آن که می‌رود و نمی‌خواهد برود. آن که می‌ماند و نمی‌خواهد بماند و نمی‌داند کِی خواهد رفت. مرگ ماجرا نیست. نه، نیست.

«… از دورونزدیک یه نفر داره جار می‌زنه جار / آهای غمی که مثل یه بختک رو سینهٔ من شده‌ای آوار / از گلوی من دستاتو بردار، دستاتو بردار از گلوی من…» این آوازهای ایرانی جان می‌دهند برای عزاداری. شایستهٔ خواندن پشت‌سر هر تابوتی.

قشنگی‌اش این است که از وادی نخبه‌گرایی فاصله می‌گیری و مراوده‌ات را در چیزهای بیش‌ازحد ساده و کوچولو خلاصه می‌کنی. نه دنبال بده‌بستانی، نه پز دادن و نه ایجاد رابطه‌ای مستمر.

این بدن زخم‌خورده انسان نیست و انسانیت را خود آدم می‌سازد و نه طبیعت مادی. انسان بیش‌تر ذات است تا نوع. بیش‌تر مهربانی است اگر بتواند آن را ابراز کند.

مرگ نوع اول، مرگ بی‌درد در دل حادثه و مرگ نوع دوم، یعنی جان دادن تدریجی با درد و شکنجه. یکی بی‌مقدمه و یکی با پیش‌درآمد و پس‌درآمد. یکی کوتاه و یکی بلند. یکی آمیخته با بهت و ناباوری و یکی با انتظاری طولانی و بدون شگفتی. کدام مرگ آسان‌تر است، کدام سخت‌تر؟ برای کی؟ چه می‌کشند آن‌ها که می‌روند و آن‌ها که می‌مانند؟

ساکت می‌شویم. نوعی خفقان دوطرفه. دوتا گلوی گرفته و دوتا زبان بندآمده. به این می‌گویند: هم‌کلامی بی‌زبانان.

حقیقت این است که هم پذیرفتن بیماری سدی می‌سازد برابر همه‌چیز و هم باور نکردنش. این است همان سکهٔ دورو باخت.

آه که چه‌قدر عادی بودن طعم شیرینی داشت.

اما وقتی فقط به زنده ماندن قناعت می‌کنید، سایر آرزوها و انگاره‌های‌تان به‌تدریج محو می‌شوند و شما می‌مانید و تجربه‌ای که خودتان کسب کرده‌اید، فقط خودتان.

معرکه است این احساس که غریبه‌ها تو را آدم کاملاً سالمی قلمداد می‌کنند. ولو این‌که ظاهرت چیزی نشانه نمی‌دهد. اما وقتی خودت می‌دانی چه بر سرت گذشته، چاره‌ای نداری جز نمایش بازی کردن. در حقیقت، بیماران جدی دو دسته‌اند. اهل ناله و اهل نمایش. تو اهل ناله نیستی و شده‌ای مرد اهل نمایش.

«خون چه ترکیب عجیبی داره، لوانا. هم نشونهٔ زندگیه و هم علامت مرگ.»

زیبایی از عشق می‌آید و عشق از توجه. توجه به چیزهای ساده و فروتنانه‌ای مثل گرفتن انگشتان یخ‌زدهٔ کسی که دوستش داری.

پدری که خس‌خس‌کنان می‌گفت: «آدم‌ها تنهان، تنهای تنها. تو خودتی، فقط خودت.»

این است شب آخر. شب لعنتی آخر. در آغوشش می‌کشی.

وقتی با چنین بیماری‌هایی روبه‌رو می‌شوید، درمی‌یابید نه‌تنها باید خودتان را دل‌داری دهید بلکه باید به اطرافیان‌تان هم آرامش ببخشید.

می‌خواهید ثابت کنید همان آدم گذشته‌اید که نیستید. می‌خواهید از ریخت نیفتید که افتاده‌اید. می‌خواهید وانمود کنید خونسردید، اما نیستید. تظاهر به از ریخت نیفتادن و خونسردی مضحک‌تان می‌کند.

جان کندن برای نفس کشیدن با ریه‌ای که نفسش به شماره افتاده. کشیدن نفس‌های کوتاه برای پرهیز از سرفه. نوشیدن جرعه‌جرعهٔ آب به عنوان مرهمی برای گلویی خراش‌دیده.

هفده ساعت کلنجار رفتن با پرسش «مگه نمی‌گفتن مرگ صدا نداره؟ پس چرا صدای این ناقوس هر روز بلند می‌شه و بلندتر؟»

می‌بردی، اما حالا بی‌تفاوت شده‌ای. نه به‌درستی طلوع خورشید را می‌بینی و نه غروبش را. نه شیرینی شکر را می‌فهمی و نه تندی فلفل را. وقتی آدم به چنین نقطه‌ای می‌رسد که زیر پایش چنین خالی می‌شود، هر لبخند مهربانانه‌ای را نیشی از سر تکبر می‌پندارد و هر موسیقی دلنشینی برایش می‌شود نغمهٔ عزا. همه‌چیز از سیاهی تا سفیدی برایش نشانی از بیماری و مرگ پیدا می‌کند، بی‌تعارف، همه‌چیز.