بریده‌هایی از کتاب از قیطریه تا اورنج کانتی

«هر چه داری به پای زندگی بریز تا مرگ چیزی برای بردن نیابد.»

هیچ‌چیز واقعی‌تر از مرگ نیست، هیچ‌چیز.

عادی بودن و روزمرگی چه شیرین است. بوق بی‌دلیل اتومبیل چه طنین دلپذیری دارد.

خداحافظی کردن کمی مانند مُردن می‌ماند… و تو امشب خداحافظی کرده‌ای، تو امشب کمی مُرده‌ای.

اگر در گذشته زندگی کنید در همان گذشته هم می‌میرید

آن‌ها نوشته‌اند: «هر اتفاقی که می‌افتد، یک درس زندگی است…» اما آیا رویارویی با سرطان، درس زندگی است؟

زیبایی از عشق می‌آید و عشق از توجه. توجه به چیزهای ساده و فروتنانه‌ای مثل گرفتن انگشتان یخ‌زدهٔ کسی که دوستش داری.

«هر چه داری به پای زندگی بریز تا مرگ چیزی برای بردن نیابد.»

مردان جهان را در اختیار دارند و زنان ابدیت را.

برایت جملهٔ معروف کریستین بوبن را می‌خواند: «دوستت داشتم، دوستت دارم، دوستت خواهم داشت. برای متولد شدن داشتن جسم کافی نیست و باید این جمله‌ها را زمزمه کنی.»

خداحافظی نکبت است. خداحافظی کردن کمی مانند مُردن می‌ماند… و تو امشب خداحافظی کرده‌ای، تو امشب کمی مُرده‌ای.

«تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد…»

«مُردن» از «مرگ» وحشتناک‌تر بوده، همیشه،

آه که چه‌قدر عادی بودن طعم شیرینی داشت.

هر چه زندگی را ساده دنبال کنی باز هم نمی‌توانی جلوِ سختی‌اش را بگیری

مُردگان از زندگان عزیزترند.

بیماران و همراهان‌شان نشسته و منتظرند. زُل زده‌اند به دیوارها. بیمار خوب می‌داند «زُل زدن» یعنی چه. چشمان ثابت و بی‌حرکت‌شان، که برق زندگی از آن‌ها رخت بربسته، نمایشگر انتظاری تمام‌نشدنی‌اند. اصلاً می‌توان بیمارها را با طرز زُل زدن‌شان تقسیم‌بندی کرد. زُل روبه‌پایین. زُل روبه‌بالا. زُل با حرکت و بی‌حرکت مژه. زُلی که با کوچک‌ترین صدایی از بین می‌رود و زُلی که توپ و تانک هم خللی در آن ایجاد نمی‌کند. برخی زُل‌ها خبر از گم شدن دارند و برخی نشان از تمرکز بسیار بالا. قصه‌ای است برای خودش.

هیچ‌چیز واقعی‌تر از مرگ نیست، هیچ‌چیز.

هیچ‌چیز واقعی‌تر از مرگ نیست،

خنده گاهی پرده‌ای می‌شود بر مصیبت‌های عمیق.