بریده‌هایی از کتاب روح یک زن

ادواردو گالینو نویسنده است. او در جایی نوشته است: «ترس زنان از خشونت مردان بازتاب ترس مردان از زنان بی‌باک و نترس است.»

قربانی کسی است که نه قدرت دارد و نه کنترلی روی شرایط خود.

پدرش نگران بود که او، به‌عنوان تنها دخترش، در پاکستان «خراب» شود. و اگر «خراب» می‌شد، آبروی خانواده می‌رفت و اگر آبروی خانواده می‌رفت، آن لکه ننگ فقط با خون پاک می‌شد. برای پدر و خانواده شامله ارزش دختر در درجه دوم بود. آنچه در درجه اول قرار داشت آبروی خانواده بود.

ما دنیایی پر از زیبایی می‌خواهیم. نه‌فقط آن نوع زیبایی‌ای که احساس ما را نوازش می‌کند، بلکه آن نوع زیبایی‌ای که قلب گشوده و ذهن روشن ما آن را درک می‌کند. ما خواهان کره زمینی هستیم که منزه و از هر گونه تجاوز بری باشد. ما خواهان تمدن متوازن و پایداری هستیم که در آن، همه قائل به احترام متقابل و احترام به دیگر انواع و طبیعت باشند. ما خواهان تمدنی مبتنی بر مردم‌سالاری و آزادی هستیم که در آن، بین جنسیت‌ها، طبقه‌ها، سن‌ها و دیگر طبقه‌بندی‌هایی که انسان‌ها را از هم جدا می‌کند تبعیضی نباشد. ما دنیایی را دوست داریم که سرشار از صلح و آرامش، همدردی، ادب، حقیقت و مهربانی باشد. از همه مهم‌تر، ما دنیایی شاد می‌طلبیم.

انسان‌ها بر اساس ذهنیت‌ها و اندیشه‌شان شناخته می‌شوند.

در فضای جنگ، ابرمردانگی و میهن‌پرستی اوج می‌گیرد. ترکیبی از ملی‌گرایی، مردسالاری و نفرتِ از زن بر جامعه غالب می‌شود. مردسالاری با قدرت، خشونت و پیروزی تعریف می‌شود. باید از زنان و دختران خودی مراقبت شود تا در موقع مقتضی، برای ملت فرزندآوری کنند. زنانِ دشمن ـ به‌طور سازمان‌یافته ـ مورد شکنجه و تجاوز قرار می‌گیرند. زنانِ دشمن را آبستن می‌کنند تا مردان دشمن تحقیر شوند.

یک روز به پائولا گفتم: «اگر به هر دلیل از واژه فمینیسم خوشت نمی‌آید، واژه دیگری به‌جای آن انتخاب کن. اسم که اهمیتی ندارد. مهم کاری است که برای خودت و برای خواهران دیگرت در سراسر جهان انجام می‌شود. آن‌ها به این کارها نیازمندند. حال، تحت هر نامی که باشد، باشد.»

مارگارت آتوود نوشته است: «مردان از این می‌ترسند که زنی آن‌ها را مسخره کند. اما زنان از این می‌ترسند که مردی آن‌ها را بکشد.»

محروم بودن از داشتن پدر ـ در دوران طفولیت ـ روحیه سرکشی و طغیان را در من قوت بخشیده است

من نمی‌دانم کسانی که کودکی شادی داشته و در خانه و خانواده‌ای معمولی بزرگ شده‌اند چطور می‌توانند قصه‌نویسان قابلی از کار دربیایند.

خوشبخت‌ترین انسان‌ها مردان مزدوج و زنان مجردند.

برای پدر و خانواده شامله ارزش دختر در درجه دوم بود. آنچه در درجه اول قرار داشت آبروی خانواده بود.

جرالد می‌گوید لیاقت و شایستگی خوشبختی تا چهل‌وپنج درصد برعهده ژن و تا پانزده درصد برعهده شرایط موجود است. در نتیجه، مسئولیت چهل درصد باقی‌مانده برعهده باورها و شیوه‌های زندگی است.

این روزها، مراقبت از سالمندان یک اولویت نیست، بلکه یک دردسر است.

در شیلی، چند روان‌شناس داشتیم. به‌گمانم، روان‌شناس اطفال هم وجود داشت. اما در آن روزهایی که همه چیز تابع سنت‌های پذیرفته‌شده بود، کسی به آن روان‌پزشکان و روان‌شناسان مراجعه نمی‌کرد. کسی روان‌شناسی را قبول نداشت، مگر آنکه باور می‌کرد دخترش دیوانه شده است. یعنی روان‌شناسان فقط به‌درد معاینه دیوانه‌هایی می‌خوردند که امیدی هم به درمانشان نبود. در خانواده من، رسم بود که دیوانه را مخفی می‌کردند و او را در خفا تر و خشک می‌کردند.

من نمی‌دانم کسانی که کودکی شادی داشته و در خانه و خانواده‌ای معمولی بزرگ شده‌اند چطور می‌توانند قصه‌نویسان قابلی از کار دربیایند.

تو را بی‌رحمانه قضاوت خواهند کرد، زیرا موفقیت یک زن گناهی است نابخشودنی؛ هر چه می‌خواهی بنویس؛ اجازه نده کسی در نویسندگی‌ات دخالت کند؛ اجازه نده کسی در چگونه خرج کردن پولت مداخله کند؛ فرزندانت را مثل شاهزادگان بزرگ کن، لیاقتش را دارند؛ همسر داشته باش، مهم نیست شوهرت چه کسی باشد، شوهر داشتن امر پسندیده‌ای است.

من آرزو می‌کنم قبل از آنکه محتاج کسی باشم، بمیرم.

اما بعدها، فهمیدم دفاع از حقوق زنان بدون سر و صدا ممکن نیست.

ما برای اینکه از خودمان خوشمان بیاید و زیباتر جلوه کنیم گاه فریب جواهرات بدلی را می‌خوریم یا خیال می‌کنیم رژلب جدیدی می‌تواند سرنوشتمان را تغییر دهد.