بریده‌هایی از کتاب روح یک زن

اولاً، دانش‌آموز خوبی بودم و ثانیاً، بی هیچ اعتراضی، از همه قوانین و قواعد همزیستی پیروی می‌کردم. درون من خشم فروخفته‌ای بود که بروز نمی‌کرد. نه بهانه‌جویی و پرخاشگری می‌کردم و نه در را محکم به هم می‌زدم. سکوت بی‌پایان و اعتراض‌آمیزی پیشه کرده بودم. در واقع، یک غده پر از عقده بودم.

این گناه من نبود که کجا رفتم یا چه لباسی بر تن داشتم. این تو بودی که به من تجاوز کردی.

هیچ چیز دائمی و معتبر نیست، همه چیز در حال تغییر است و هر چه را تصور کنید محتوم به تجزیه شدن، از هم پاشیدن و زوال است. پس هرگز به چیزی تعلق دائمی پیدا نمی‌کنم.

داشتن روحیه سرکشی و برخورداری از شخصیتِ جسورانه در برادرانم قابل قبول بود. چرا؟ چون در نظر آن‌ها، اقتضای شخصیت مردانه الزاماً چنان روحیه و شخصیتی را توجیه می‌کرد. اما دختر که نباید چنان شخصیت زمختی داشته باشد. اگر داشته باشد، بیمار است و باید آسیب‌شناسی شود.

من کتاب‌خوان قهاری بودم. آنچه خوانده بودم نشان می‌داد که دنیا در حال تغییر مداوم و بشر در حال تحول و تکامل است. یک نکته دیگر را هم یاد گرفته بودم که چنین تغییراتی خودبه‌خود حاصل نمی‌شوند. هر تغییری با مشقت و تلاش فراوان تحصیل می‌شود.

من نمی‌توانم در جامعه‌ای ادامه حیات دهم که همه اعضای صاحب‌نفوذ آن مردانی باشند که قادر به انجام هر کاری باشند، ولی مرا عضو درجه‌دوم آن سازمان تلقی کند.

«یادت باشد! همه گرفتار ترس‌اند. همه می‌ترسند، حتی بیشتر از خود تو.»

خیلی از ما دخترها باید تن به زندگی‌ای می‌دادیم که مادرانمان نمی‌توانستند آن زندگی را داشته باشند.

. هر جا صحبت از حقوق بشر به میان می‌آید، همه از حقوق مردان حرف می‌زنند. اگر مردی از حقوق و آزادی‌های خود محروم شود، نامش شکنجه است. اما اگر زنی همین مشکل را داشته باشد، نامش دعوای خانوادگی است. در اغلب نقاط جهان، این‌گونه دعواها و محرومیت‌ها را موضوعاتی شخصی و خصوصی تلقی می‌کنند. در برخی از نقاط جهان، کشته شدن زنان به‌خاطر حفظ آبرو اصلاً گزارش نمی‌شود. سازمان ملل متحد تخمین زده است که در خاورمیانه و آسیا، سالانه، پنج هزار زن و دختر برای حفظ آبرو و شرافتِ یک مرد یا یک خانواده به قتل می‌رسند. در ایالات متحده آمریکا، در هر شش دقیقه، یک زن مورد تجاوز قرار می‌گیرد. این‌ها فقط مواردی‌اند که گزارش می‌شوند. آمار حقیقی، دست‌کم، پنج برابر این رقم‌اند. هر نُه دقیقه، یک زن مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرد. ایجاد ترس و وحشت در خانه‌ها، خیابان‌ها، محل‌های کار و رسانه‌های اجتماعی رواج دارد.

مادرم می‌گفت در دوران سالمندی دو تأسف داشته است: یکی کارهای دلخواهی که انجام نداده و دیگری چیزهای دوست‌داشتنی‌ای که نخریده است.