بریده‌هایی از کتاب روح یک زن

در سال ۲۰۱۵، تخمین زده می‌شد که زنان دوسوم بی‌سودان را تشکیل می‌دهند. اکثر کودکانی که از تحصیل محروم بودند دختر بودند. زنان برای انجام همان کاری که مردان انجام می‌دهند حقوق کمتری دریافت می‌کنند. مشاغلی مانند معلمی، پرستاری و غیره که در گذشته به‌طور سنتی به زنان تعلق داشته، عایدی کمی دارند. خانه‌داری هم نه مورد احترام است، نه ارزشی دارد و نه حقوقی برایش در نظر گرفته می‌شود. امروز، وضع از این هم نگران‌کننده‌تر است. زنان بیرون از خانه کار می‌کنند تا با درآمد حاصله خرج خانواده‌شان را تأمین کنند. زن که در پایان روز خسته و کوفته به خانه برمی‌گردد، باید به بچه‌ها رسیدگی کند، غذا بپزد و خانه را تمیز کند. قوانین و رسوم باید تغییر کنند.

خوش‌نامی و شرافت بالاتر از هر چیز است.

مادران درختانی‌اند که ریشه‌های عمیق دارند، از فرزندان مراقبت می‌کنند و اگر لازم باشد، مراقبت از دیگران را هم بر عهده می‌گیرند.

قربانی کسی است که نه قدرت دارد و نه کنترلی روی شرایط خود.

نادیده گرفتن و تعبیر به صحت تا کی؟ جدا کردن زن و مرد از هم به‌عنوان یک راه‌حل تا کی؟ باید تغییر در جامعه اساسی باشد. و این ما زنان هستیم که می‌توانیم این تغییر را در جامعه به وجود بیاوریم.

نادیده گرفتن و تعبیر به صحت تا کی؟ جدا کردن زن و مرد از هم به‌عنوان یک راه‌حل تا کی؟ باید تغییر در جامعه اساسی باشد. و این ما زنان هستیم که می‌توانیم این تغییر را در جامعه به وجود بیاوریم. یادتان باشد کس دیگری به ما لطف نخواهد کرد.

مارگارت آتوود نوشته است: «مردان از این می‌ترسند که زنی آن‌ها را مسخره کند. اما زنان از این می‌ترسند که مردی آن‌ها را بکشد.»

فرض بر این است که اگر زنی مورد حمله قرار گیرد، تقصیر خودش است که رعایت‌های لازم را انجام نداده است. زن نباید در آن ساعت، در آن مکان پرخطر، حضور می‌داشته است. انگار قرار نیست مردان رفتارهای خود را تغییر دهند. تجاوز به زن نه‌تنها حق مرد انگاشته می‌شود، بلکه به‌عنوان نشانه‌ای از مردانگی مرد تشویق هم می‌شود.

زن بودن یعنی زندگی کردن با ترس. ترس از مرد در دی‌ان‌ای و نهاد هر زن نهادینه است.

قرار نیست انسان در سالمندی عاقل‌تر، آرام‌تر و متفاوت‌تر از گذشته خود شود. معمولاً، آدم‌های مسن کمی پریشان و عصبی‌اند. مادرم همیشه می‌گفت اگر قرار است در دوران سالمندی خردمند باشیم، باید از جوانی تمرین خردمندی را آغاز کنیم.

گر مردسالاری مثل یک صخره متصلب باشد، فمینیسم مانند اقیانوس سیلان دارد؛ قدرتمند، عمیق و دربرگیرنده پیچیدگی‌های لایتناهی زندگی است؛ چون موج در حرکت است، جزر و مد دارد، جریان دارد و البته، گاهی طوفان هم به پا می‌کند.

در دبیرستان و دانشگاه، معمولاً، دخترها باهوش‌تر از پسرها ظاهر می‌شوند، اما بعد از پایان تحصیل، فرصت‌های کاری کمتری سر راه آن‌ها قرار می‌گیرد. در محیط کار، هنوز حقوق مردان بیشتر از حقوق زنان است. پیشرفت و ارتقای شغلی بیشتری در انتظار مردان است. زنان در علم و هنر تلاش دوبرابری دارند، اما کمتر از مردان به رسمیت شناخته می‌شوند.

فقط زمانی که یکی از این زنان یا دختران آسیب‌دیده را ببینیم، نامش را بپرسیم، صورتش را ببینیم و داستان زندگی‌اش را بشنویم، می‌توانیم با او احساس همدردی داشته باشیم.

من ادعا نمی‌کنم که همه مردان، بالقوه، انسان‌های سوءاستفاده‌کننده یا متجاوزی‌اند. خیر! اما درصد این‌گونه مردان بالاست و به همین دلیل، باید خشونت علیه زنان را جدی بگیریم. متجاوزان می‌توانند پدرها باشند. برادرها، دوست‌پسرها، شوهرها و مردهای عادی هم مستثنی نیستند.

امکان ندارد که ما مطابق با معیارهای بازار، هنر، رسانه‌ها و رسوم اجتماعی باشیم. ما که آن زیبایی‌های مطلوب را نداریم. و اگر خود را در برابر آن کمبودها و نقص‌ها ببازیم، خیلی زود عزت نفسمان را هم از دست می‌دهیم.

مردها یاد می‌گیرند که احساساتشان را بیان کنند. یکی از شرکت‌کنندگان در این نظرخواهی مختصرِ من گفته بود این تقصیر مادران است که مردها خشن‌اند. زیرا مردها مادرانی دارند که می‌توانند آن‌ها را مهربان و آرام‌تر بار بیاورند. من به این خانم یادآوری کردم که فقط زنان امروزی می‌توانند ذهنیت فرزندان ذکور خود را تغییر دهند، وگرنه در تاریخ، مادرانْ قدرت مقابله با پدران را نداشته‌اند. در نتیجه، پسر طبق خواسته پدر تربیت می‌شده است. حتی امروز، در قرن بیست‌ویکم میلادی، یک زنِ توسری‌خور، منزوی و بی‌سواد که قربانی مردسالاری ریشه‌دار تاریخی است چه قدرت و دانشی دارد تا بتواند آداب و رسوم اجتماعی پیرامون خود را تغییر دهد؟

فقط مردها موجودات خیانتکاری جلوه داده شده بودند. اما آمارها نشان می‌دادند که زن‌ها بیشتر از مردان خیانت می‌کنند. اگر زن‌ها خیانت نمی‌کردند، مردان با چه کسی ارتباط برقرار می‌کردند؟

خشمِ بدونِ هدف نه‌تنها بی‌فایده است، بلکه خسارت‌بار هم هست

ریشه این ملقمه میل به زن و در عین حال، نفرت از او در کجاست؟ چرا تجاوز به زن و آزار و اذیت زن جزء مصداق‌های حقوق مدنی و حقوق بشر نیست؟ آیا ما زنان باید سکوت کنیم؟ چرا همچون جنگ علیه مواد مخدر، علیه تروریسم، علیه جنایت، علیه این خشونت‌ها هم اعلام جنگ نمی‌شود؟ پاسخ این سؤال روشن است. در بعضی از نقاط جهان، خشونت و ترس ابزار کنترل‌اند.

زن بودن یعنی زندگی کردن با ترس.