بریده‌هایی از کتاب روح یک زن

مراد من از فمینیسم ربطی به زنانگی و مردانگی ندارد. آنچه هست مربوط به اندیشه و تفکر است. فمینیسم یک موقعیت فلسفی و قیامی است علیه اقتدار مردانه. فمینیسم راهی است برای رسیدن به یک جهان‌بینی و قدم برداشتن به‌سوی شناختن روابط انسانی. فمینیسم تعهدی است در قبال عدالت و مبارزه‌ای است برای برقراری تساوی بین زن و مرد و آزاد کردن هر کسی، حتی بعضی از مردان، که زیر یوغ سرکوب‌اند. خلاصه، بحث گسترده‌تر از موضوع زن و مرد است. هر کسی که بخواهد در این جامعه مبتنی بر عدالت و برابری زندگی کند در این تعریف می‌گنجد.

من دوباره در خیابان‌ها قدم خواهم زد همان خیابانی‌هایی که روزی خون در آن‌ها جاری بود سانتیاگو را می‌گویم. به میدان آزادشده و زیبای شهر خواهم رفت خواهم ایستاد درنگ خواهم کرد و به‌یاد کسانی که جایشان خالی است قطره اشکی خواهم فشاند. از شعر «من دوباره در خیابان‌ها قدم خواهم زد» سروده پابلو میلانس

فمینیسم تعهدی است در قبال عدالت و مبارزه‌ای است برای برقراری تساوی بین زن و مرد

ما خواهان تمدنی مبتنی بر مردم‌سالاری و آزادی هستیم که در آن، بین جنسیت‌ها، طبقه‌ها، سن‌ها و دیگر طبقه‌بندی‌هایی که انسان‌ها را از هم جدا می‌کند تبعیضی نباشد. ما دنیایی را دوست داریم که سرشار از صلح و آرامش، همدردی، ادب، حقیقت و مهربانی باشد. از همه مهم‌تر، ما دنیایی شاد می‌طلبیم. این است آن دنیایی که ما خواهان آنیم.

زبان خیلی مهم است. زبان شیوه تفکر ما را هم رقم می‌زند. واژه‌ها قدرت دارند.

اصلاً از ایدئال‌های فمینیستی اروپایی خوشم نمی‌آید که زن را جوان، سفید، بلندقد، لاغر و خوش‌اندام توصیف می‌کند. از اصالت زنانی خوشم می‌آید که زیبایی را به خدمت می‌گیرند، زیبایی خودشان را با همه زیبایی‌هایی که در طبیعت و محیط می‌بینند تکمیل می‌کنند، از وجود خودشان لذت می‌برند و سعی می‌کنند از محیط پیرامونی هم خوششان بیاید.

فمینیسم یعنی اصلاح وضعیت. وقتی وضع اصلاح شود، می‌توان با نیروهای قدرتمند ارتجاعی مانند تصلب فکری، فاشیسم، سنت‌گرایی و بسیاری از مکاتب دیگر مقابله کرد. جای تأسف است که ببینیم میان نیروهای مخالف، زنانی هم هستند که از تغییر هراس دارند و قادر نیستند آینده متفاوتی را مجسم کنند.

باید این را بفهمیم که کسی فرزندش را در یک کرجی زهواردررفته نمی‌گذارد، مگر آنکه امواج خروشان آب امن‌تر از زمین زیر پای او باشد.

ثابت شده است که خوشبخت‌ترین انسان‌ها مردان مزدوج و زنان مجردند.

این گناه من نبود که کجا رفتم یا چه لباسی بر تن داشتم. این تو بودی که به من تجاوز کردی.

زمان برای ما خیلی ارزش دارد. فرصت هدر دادن آن را نداریم. بی‌حوصلگی، حسادت، کوته‌فکری و این‌گونه حس‌های احمقانه دیگر در زندگی ما جایی ندارند. اگر راستش را بخواهید، همه روزهای زندگی همین‌گونه‌اند.

باید دید چه کسانی درباره مسائل مربوط به بدن زن و تعداد فرزندانش تصمیم می‌گیرند. مردانی که این تصمیمات را اتخاذ می‌کنند کسانی‌اند که خودشان هیچ وقت حامله نمی‌شوند. اگر قانون، فرهنگ و آیینْ مردها را هم در این مسئولیت شریک کند، آن وقت، مردها به این سادگی درباره زن‌ها تصمیم نمی‌گیرند. این یک موضوع مردانه نیست. این یک تصمیم زنانه است. اختیارِ باروری یک حق انسانی است.

اگر قرار است در دوران سالمندی خردمند باشیم، باید از جوانی تمرین خردمندی را آغاز کنیم.

حالا زمان اندیشه و تعمق فرارسیده است. ما چه نوع دنیایی را می‌خواهیم؟ به‌نظرم، این مهم‌ترین سؤال این زمان است. هر زن و هر مردِ آگاهی این سؤال را مطرح می‌کند.

قانون را مردان می‌نویسند و خودشان آن قانون را هر جور که بخواهند اجرا می‌کنند.

قربانی کسی است که نه قدرت دارد و نه کنترلی روی شرایط خود.

زبان خیلی مهم است. زبان شیوه تفکر ما را هم رقم می‌زند. واژه‌ها قدرت دارند.

با مرگ ناگهانی او همه روشنایی‌ها و شادمانی‌ها هم از خانه‌مان رخت بربستند

مردان موفق شده‌اند فمینیست‌ها را زنانی منحرف و بیمارانی هراسان جلوه دهند. جای تعجب نیست که زنان جوانی مانند پائولا هم از این واژه وحشت داشته باشند. فمینیسم از آن واژه‌هایی است که مردان از آن می‌ترسند و آن‌ها را از گرد زنان دور می‌کند.

در قرن بیست‌ویکم، به‌جای اینکه قدرت ماهیت زنان را تغییر دهد، زنان ماهیت قدرت را تغییر خواهند داد