بریده‌هایی از کتاب سایه های موازی من

روحی که اگر آسیب ببیند ترمیم اش خیلی سخت است

سعی نکن یکی را شبیه خودت کنی هر آدمی دنیا متفاوت خودش را دارد

پایان روز برای باران از هر چیزی قشنگ تر بود چون در سکوت و آرامش کامل بود همیشه این زمان از شب را اختصاص می‌داد به آرام کردن روح خودش و دوری از هر نوع شلوغی روز، گاهی با موزیک، گاهی با فکر کردن، گاهی با مدیتیشن و حتی گاهی بعد از یک روز سنگین با گریه و تخلیه خودش و اغلب اوقات هم با نوشتن، از همه چیز می نوشت از خودش از زندگی اش و با خودش یا خدای خودش حرف می‌زد نوشتن همیشه باران را آرام می‌کرد، باران در انتهای شب در کمترین حالت از درد بدنی خودش قرار داشت چون در آرام ترین حالت روح بود دور از دنیای پر هیاهویی که درش گیر کرده بود.

حتی اگر همه دنیا برایم سیاه باشد، وقتی هنوز ته قلبم روشن است پس یعنی زمان زیادی تا خوشبختی نمانده است.

من یاد گرفته بودم دلتنگی هیچ وقت دلیل خوبی برای بازگشت نیست.

همه چیز اولش سخت است چون ما دنبال آخرش هستیم و از مسیر غافل می شویم به نظرم ریسک کن انجامش بده چون تو قراره است یک بار زندگی کنی و امروز فقط یک بار اتفاق میوفتد امروز تمام می‌شود ولی مهم این است تو چطور تمامش می‌کنی سبک زندگی خودت را داشته باش و کمی رشد کن.

باید یاد بگیریم اگر کسی دوستمان ندارد خودمان را دوست داشته باشیم. یاد بگیریم خودمان باشیم تظاهر به آدمی که نیستیم نکنیم. یاد بگیریم حرف بزنیم، یاد بگیریم لذت ببریم، یاد بگیریم زندگی کنیم و در آخر میفهمی هیچ کس و هیچ چیز در این دنیا به اندازه آرامش تو ارزش و اهمیت ندارد، حال خوبت را با هیچ چیز عوض نمی‌کنی و به خودت بابت تمام مصیبت هایی که در زندگی کشیدی اما جا نزدی افتخار می‌کنی.

عشق شاید نتیجه یک سوتفاهم باشد وقتی آدما را نمی‌فهمیم عاشقشون می‌شویم ولی وقتی به واقعیتشون پی می بریم می‌فهمیم که این اون نبوده یعنی عشق یک توهم بیشتر نیست و چه چیزی زیباتر از اینکه آن توهم به واقعیت تبدیل بشوده.

مطمئن باشید وقتی تو خودت را دوست داشته باشی می‌توانی دنیای بهتری برای خودت بسازی، وقتی خودت را دوست داشته باشی و از وجود خودت احساس شادی کنی آدم های درست هم وارد زندگیت میشوند و منتظر نباش کسی بیاید که حال تو را خوب کند چون این وظیفه توهست.

یک روز میایی که من دیگر دچارت نیستم .... از صبر ویرانم ولی چشم انتظارت نیستم... یک روز میای که من نه عقل دارم نه جنون، نه شک به چیزی، نه یقین مست و خمارت نیستم، شب زنده داری می‌کنی تا صبح زاری می‌کنی تو بی قراری می‌کنی من بی قرارت نیستم، پاییز تو سر می رسد، قدر زمستانی و بد گل میدهی نو میشوی اما من در بهارت نیستم

آدم ها میروند تغییر می‌کنند و یک جوری فراموشت می‌کنند که انگار از اول هم وجود نداشتی.

یک جایی از زندگی‌ام رسیدم که فهمیدم فقط خودم را دارم، فهمیدم هیچ کس نیست هیچ کس، خیلی تنها هستم خیلی زیاد ولی می‌دانم بازهم راه زیادی در پیش دارم، بازهم مجبورم بلند بشوم، بازهم مجبورم بگذرم. این رسم همین جهان است، من معتقد هستم همه چیز سر جایش است هیچ چیز اشتباه نشده مطئنم درستش همین بوده. اما سخت تر همه این ها برای من، بودن در این اتاق لعنتی و تاریک است این دیوار ها دیوونه‌ام می‌کنند انگار همشون ازمن متنفر هستند

این روزها تلاش نمی‌کنم، می‌جنگم.

شاید ما آدما گاهی اوقات در لحظه براثر عصبانیت یا برای ثابت کردن قدرت هامون کارهایی می‌کنیم که وقتی در خلوت خودمون به عقب برمی‌گردیم و فکر می‌کنیم. می‌بینیم که چقدر اشتباه کردیم و هیچ موقع سعی نکردیم درستش کنیم که ممکنه به خاطر غرورمون یا حتی بخاطر ثابت کردن خومون باشه. هر آدمی ممکنه در یک موقعیت سخت یک تصمیم اشتباه یا درست بگیرد ولی این وسط آدمی موفق است که بعد از اون تصمیم سعی کند اشتباهات خودش را جبران کند و مسئولیت کاری که کرده را بپذیرد و بپذیرد که فقط خودش هست که می‌تواند آینده و سرنوشتش را بسازد و همه چیز را پای قسمت نذارد.

فهمیدیم هیچ چیز قشنگ تر از آدم های قدیمی نیست.

من نمی‌خواستم فرار کنم فقط می‌خواستم قوی تر زندگی کنم.

وقتی داری در اوج ناامیدی غلت می‌زنی، قوی بودن سخت ترین اتفاق دنیا است؛ وگرنه مردن که آسان است هر کسی در لحظه می‌تواند بمیرد چیزی که سخت است زندگی کردن است.

دلم می‌خواست مثل قبلا که وقتی حالم بد بود هنذفری را برمی‌داشتم و می‌رفتم در خیابون قدم می‌زدم اما این روز ها پاهام توان راه رفتن عادی نداشت چه برسه به پرسه زدن های چند ساعته.

خاطرات لحظاتی هستند که فقط از ذهن پرتلاطم ما عبور می‌کنند گاهی اوقات می‌خندم به روزهایی که گریه می کردم و گریه می کنم به روزهایی که می‌خندیدم.

اتفاقی خوب که برای ما می‌افتد تا چند روز یا چند ساعت بعدش اتفاق های خوبی بعدی را رقم می‌زنیم زیرا آن لحظه حس و حالمون خوب بوده است