بریده‌هایی از کتاب سایه های موازی من

پایان همه چیز خوب است. اگر چیزی بد شد قطعا پایانش نیست.

خداوند چند ماه بعد به آنها دختری زیبا از جنس مهربانی و روح خدا داد

من یاد گرفته بودم دلتنگی هیچ وقت دلیل خوبی برای بازگشت نیست.

نمی‌دانم چرا همیشه از آدمایی ضربه میخورم که اصلا فکرش را هم نمی کردم؛ پدرم، مادرم، گیتی، آرمان و دوستانم.

هیچ کدوم از ما خدا نیستیم پس نه حق قضاوت داریم نه حق نابود کردن شخصیت یک آدم.

اصل ماجرا دقیقا همین است، گاهی اوقات انسان ها به تنهایی فردی بسیار سالم و خوب هستند اما ما باید تشخیص دهیم آیا آن فرد در کنار ما هم می‌تواند همینقدر خوب بماند؟

آدم ها میروند تغییر می‌کنند و یک جوری فراموشت می‌کنند که انگار از اول هم وجود نداشتی.

باید خودت را بخششی به خاطر همهٔ روزایی که به خودت ظلم کردی. چون تو آدم مهم زندگیت هستی. قرار نیست جواب همه را بدهی، قرار نیست همه را خوشحال کنی، قرار نیست همه را از خودت راضی نگه داری

از یک جا به بعد وقتی حالت بد است و زندگی بهت فشار آورده است وقتی جهان زیر مشت های خودش نابودت می‌کنند دیگر گریه نمی‌کنی، از یک جا به بعد دیگر خودزنی نمی‌کنی. دیگر هفته ها افسرده نمیشوی فقط یک لبخند میزنی و ازش رد میشوی.

هیچ کدوم از ما خدا نیستیم پس نه حق قضاوت داریم نه حق نابود

دنیا است؛ وگرنه مردن که آسان است هر کسی در لحظه می‌تواند بمیرد چیزی که سخت است زندگی کردن است.

وقتی داری در اوج ناامیدی غلت می‌زنی، قوی بودن سخت ترین اتفاق دنیا است؛ وگرنه مردن که آسان است هر کسی در لحظه می‌تواند بمیرد چیزی که سخت است زندگی کردن است. زندگی در شرایطی که هیچ چیز سرجایش نیست و هیچ پشتوانه‌ای نداری؛

از لیست اشتباهاتش یک جعبه سیاه درست کرد تا جلوگیری کند از تکرار آن اشتباهات.

آدم ها میروند تغییر می‌کنند و یک جوری فراموشت می‌کنند که انگار از اول هم وجود نداشتی.

هیچ کس به ناراحتی من توجهی نکرد، هیچ کس به گریه های من توجه نکرد، هیچ کس به روزهای وحشتناکی که من گذراندم

قرار نیست جواب همه را بدهی، قرار نیست همه را خوشحال کنی، قرار نیست همه را از خودت راضی نگه داری؛ تو قرار است خودت را خوشحال و راضی کنی تو قرار است با خودت حال کنی. میدانی چیست؟

امان از روزی که یک آدم از درون بمیرد دیگه از اینجا به بعد از آدم ها هیچ کاری برنمی‌آید تا زمانی که خود آن آدم نخواهد که خوب بشود تا زمانی که به درون خودش برود و واقعیت خودش را ببیند.

نمی‌دانم چرا همیشه از آدمایی ضربه میخورم که اصلا فکرش را هم نمی کردم

بهش گفتم من آدم هستم، کتاب نیستم که روی یک صفحه برگه بذاری بعد آن برگه را خط خطی کنی چایی بریزی پاره اش کنی ولی همچنان همینطور روی همان صفحه باقی بماند و تو برگردی و ادامه بدهی به خواندنش، آدم ها میروند تغییر می‌کنند و یک جوری فراموشت می‌کنند که انگار از اول هم وجود نداشتی.

گاهی اوقات می‌خندم به روزهایی که گریه می کردم و گریه می کنم به روزهایی که می‌خندیدم.