بریده‌هایی از کتاب سایه های موازی من

پایان همه چیز خوب است. اگر چیزی بد شد قطعا پایانش نیست.

خداوند چند ماه بعد به آنها دختری زیبا از جنس مهربانی و روح خدا داد

نمی‌دانم چرا همیشه از آدمایی ضربه میخورم که اصلا فکرش را هم نمی کردم؛ پدرم، مادرم، گیتی، آرمان و دوستانم.

من یاد گرفته بودم دلتنگی هیچ وقت دلیل خوبی برای بازگشت نیست.

هیچ کدوم از ما خدا نیستیم پس نه حق قضاوت داریم نه حق نابود کردن شخصیت یک آدم.

اصل ماجرا دقیقا همین است، گاهی اوقات انسان ها به تنهایی فردی بسیار سالم و خوب هستند اما ما باید تشخیص دهیم آیا آن فرد در کنار ما هم می‌تواند همینقدر خوب بماند؟

آدم ها میروند تغییر می‌کنند و یک جوری فراموشت می‌کنند که انگار از اول هم وجود نداشتی.

باید خودت را بخششی به خاطر همهٔ روزایی که به خودت ظلم کردی. چون تو آدم مهم زندگیت هستی. قرار نیست جواب همه را بدهی، قرار نیست همه را خوشحال کنی، قرار نیست همه را از خودت راضی نگه داری

از یک جا به بعد وقتی حالت بد است و زندگی بهت فشار آورده است وقتی جهان زیر مشت های خودش نابودت می‌کنند دیگر گریه نمی‌کنی، از یک جا به بعد دیگر خودزنی نمی‌کنی. دیگر هفته ها افسرده نمیشوی فقط یک لبخند میزنی و ازش رد میشوی.

هیچ کدوم از ما خدا نیستیم پس نه حق قضاوت داریم نه حق نابود