بریده‌هایی از کتاب سایه های موازی من

حالا رسیدم به این جمله که از یک جا به بعد وقتی حالت بد است و زندگی بهت فشار آورده است وقتی جهان زیر مشت های خودش نابودت می‌کنند دیگر گریه نمی‌کنی، از یک جا به بعد دیگر خودزنی نمی‌کنی. دیگر هفته ها افسرده نمیشوی فقط یک لبخند میزنی و ازش رد میشوی. و منی که داشتم با پوست و گوشت استخوان درک می کردم.

و من فهمیدیم هیچ چیز قشنگ تر از آدم های قدیمی نیست.

راز های شما مانند یک صندوقچه در کنج ای از قلبتان می مانند به اشتراک گذاشتن شون با دیگران یعنی به اشتراک گذاشتن خودتون و قلبتون یعنی به آن شخص اجازه ضربه زدن به قلبت و روحتون را دادید، یعنی آن شخص می‌تواند از راز های شما سو استفاده کند و این یعنی اعتماد.

با خودم فکر کردم که آدم های زیادی وارد زندگی ما میشوند بعضی ها می‌آیند که بمانند، بعضی ها هم می‌آیند که بروند، بعضی ها می‌آیند و هستند اما کمرنگ هستند و به این نتیجه می‌شود رسید که هر آدمی بخشی از وجود ما را تحت تاثیر قرار می‌دهد

این آدم های ضعیف.

شاید هر کدام از ما تا وقتی یک چیز را داریم هیچ وقت قدرش را نمی دانیم ولی وقتی از دستش می‌دهیم انگار بیشتر عاشقش می‌شویم.

ما در این دنیا نه پانتومیم بازی می‌کنیم نه آدمای های اطرافمون ذهن خوانی بلدند پس بهترین راه حرف زدن است و از آن مهم تر درست و بجا حرف زدن است.

خاطرات لحظاتی هستند که فقط از ذهن پرتلاطم ما عبور می‌کنند گاهی اوقات می‌خندم به روزهایی که گریه می کردم و گریه می کنم به روزهایی که می‌خندیدم.

این همه سختی و تنهایی برای هیچ کس قابل تحمل نیست و فرقی هم نمی‌کنند بیست ساله باشی یا هفتاد سال عمر کرده باشی تنهایی، تنهایی است. دلم برای پدر و مادری که حتی یک بار هم نتوانستم بهشون بگم چقدر دوستشان دارم خیلی تنگ شده بود. برای یک خانواده، یک دورهمی، یک لبخند شیرین، یک قهقه از ته دل، اما چرخ روزگار من را از همه این ها محروم کرده بود، جسمم حضور داشت اما روحم انگار اینجا نبود، احوالاتم گودالی عمیق در وجودم حفر کرده بود، با تمام این سیاهی ها انگار من در آینده‌ای که خبری ازش ندارم نوری

این دنیا ی به این عظمت هر کس برای خودش ستاره‌ای را انتخاب می‌کنند که از همه پر رنگ تر است از همه بیشتر چشمک می‌زند همه فکر می‌کنند فقط خودشون آن ستاره را میبینندو فقط به آن ها تعلق دارد. ولی آن ستاره به آدماهای زیادی تعلق دارد، پر از خاطره است پر از درد و دل است، من دلم می‌خواد کمرنگ ترین و کوچیک ترین ستاره را انتخاب کنم که مال خود خودم باشد درست همانی که کنار ماه است همانی که نور ماه آنقدر کوچیکش کرده که شاید از چشم خیلی ها دور می‌ماند

ما باید یاد بگیریم اگر کسی دوستمان ندارد خودمان را دوست داشته باشیم. یاد بگیریم خودمان باشیم تظاهر به آدمی که نیستیم نکنیم

همان آدمی که از بیدار شدن هفت صبح متنفر بود حالا تبدیل می‌شود به فردی که عاشق این است صبح زود بیدار شود؛ زندگی اش را شروع کند سرکار برود و مستقل بشود.

نظرم برنامه ریزی و نوشتن و مکتوب کردن برنامه مهم ترین بخش انجام شده برنامه اس چون ذهن انسان را باز می‌کنند و یک قدم بزرگ است که تنبلی را بگذاری کنار

دوست داشتن یعن آن آدم، نه تنها شریک غم و شادی ات بلکه شریک نیمی از قلبت بشود بلکه شریک قشنگ ترین چیزایت هایی بشود که داری، حتی مثل تیکه آخر یک پیتزا.

باران از ابتدا دختر قوی‌ای نبود باران هم خسته شد، باران هم جا زد، اما خیلی زود خودش را پیدا کرد شاید اگر این سختی و این مشکلات جلوی راهش قرار نمی‌گرفت نمیتوانست اینقدر قوی باشد و خیلی زودتر از این ها میدون را خالی می‌کرد

هر آدمی ممکنه در یک موقعیت سخت یک تصمیم اشتباه یا درست بگیرد ولی این وسط آدمی موفق است که بعد از اون تصمیم سعی کند اشتباهات خودش را جبران کند و مسئولیت کاری که کرده را بپذیرد و بپذیرد که فقط خودش هست که می‌تواند آینده و سرنوشتش را بسازد و همه چیز را پای قسمت نذارد.