بریده‌هایی از کتاب سایه های موازی من

با غصه خوردن و نشان دادن خودمان همانند یک فرد دپرس و ضعیف نه تنها توجهی جلب نمی‌کنیم بلکه کمک می‌کنیم که زودتر حذف بشویم

ما خالق لحظات خوب و بد خودمان هستیم، ما خالق ادامه دار شدن آن لحظات هستیم، شاید آن اتفاق دست ما نبوده باشد ولی ما با دامن زدن بهش گسترش می‌دهیم حالا اگر این آگاهانه باشد اتفاقات خوب را گسترش می‌دهیم و اگر نااگاهانه باشد یک تجربه تلخ را تلخ تر از چیزی که هست جلوه می‌دهیم و پشت سرش اتفاقات تلخ تر را می‌سازیم.

به پایان آمد این روایت و حکایت زندگی همچنان ادامه دارد...

دلم می‌خواست خودم باشم خود واقعیم، شاید حتی خود واقعی‌ام اصلا خوب نبود

شاید ما آدما گاهی اوقات در لحظه براثر عصبانیت یا برای ثابت کردن قدرت هامون کارهایی می‌کنیم که وقتی در خلوت خودمون به عقب برمی‌گردیم و فکر می‌کنیم. می‌بینیم که چقدر اشتباه کردیم و هیچ موقع سعی نکردیم درستش کنیم که ممکنه به خاطر غرورمون یا حتی بخاطر ثابت کردن خومون باشه.

یک لحظه غفلت پدر باعث یک عمر تنهایی

باید خودت را بخششی به خاطر همهٔ روزایی که به خودت ظلم کردی. چون تو آدم مهم زندگیت هستی. قرار نیست جواب همه را بدهی، قرار نیست همه را خوشحال کنی، قرار نیست همه را از خودت راضی نگه داری؛ تو قرار است خودت را خوشحال و راضی کنی تو قرار است با خودت حال کنی.

هیچ کس قرار نیست از تو یک بت بسازد و هیچ کس آن قدر که خودت به خودت اهمیت می دهی، اهمیت نخواهد داد. تو باید قهرمان زندگی خودت باشی مجسمه خودت را بسازی و همین.

درسته دیگه نمی‌توانی گذشته را جبران کنی اما حواست باشد همین گذشته آینده تو خراب نکند.

من مطمئنم روزی خواهد رسید که دنیا هم برایم مثل قبلم روشن می‌شود، روشن تر از رویا روشن تر از واقعیت و دیگر برای آرزو های من حد و مرزی نخواهد بود.

حالا که خودمان را پیدا کردیم دنبال نیمه گمشده مون بگردیم.

باور داشته باش پایان همه چیز خوب است. اگر چیزی بد شد قطعا پایانش نیست.

و حالا رسیدم به این جمله که از یک جا به بعد وقتی حالت بد است و زندگی بهت فشار آورده است وقتی جهان زیر مشت های خودش نابودت می‌کنند دیگر گریه نمی‌کنی، از یک جا به بعد دیگر خودزنی نمی‌کنی. دیگر هفته ها افسرده نمیشوی فقط یک لبخند میزنی و ازش رد میشوی.

باید به رشد جهان مان کمک کنیم در غیر این صورت حذف می‌شویم و در لیست آدم های ضعیف قرار خواهیم گرفت و در نهایت نابود می‌شویم هیچ آدم ضعیفی پایدار نمانده است.

گاو بنفش خودت باش

خیلی دلم می‌خواست بغلش می‌کردم و محکم فشارش می‌دادم اما این غرور لعنتی، این حس تنفر، این بچه بازی من، همیشه باعث حسرت دلم می‌شد.

یاد بگیریم خودمان باشیم تظاهر به آدمی که نیستیم نکنیم.

اینکه با سن کم این ها را درک کنی هنر است اگر غیر این باشد، خب قانون طبیعت هست و تو خیلی هم شاهکار نکردی.

یک روزی به خودت نگاه می‌کنی، به دور و برت نگاه می‌کنی می‌بینی همش نتیجه زحمت های خودت است و الان نتیجه اش را می بینی و دقیقا همینجاست که وقتی نتیجه قشنگ بگیری زندگی برایت قشنگ می‌شود.

هر چی کمتر بهشون فکر کنم خودم کمتر اذیت می‌شوم فکر کردن به الان و آینده اعصابم را آرام تر می‌کنند تا زندگی کردن در گذشته. زندگی منم همین است تا کمی حالم خوب است انگار باید بهم یادآوری بشود همه چیز اینقدرام خوب نیست ولی خب من مسئولیت زندگی‌ام را پذیرفتم حتی اگر تقصیر من نبوده است، وقتی مسئولیت اشتباهات گذشته را قبول کردم خودم آرام شدم و دیگر به مشکلاتم کمتر توجه می‌کنم اینطور برای خودمم بهتر است.