بریده‌هایی از کتاب رها کردن آسان نیست

این را بپذیرید که هر اتفاقی که تاکنون در زندگی‌تان رخ داده دلیلی داشته است. شاید گذشته و شرایطتان بسیار سخت بوده، ولی هرچه بوده اکنون شما اینجا هستید و آن اتفاقات سخت برایتان تجربه‌هایی آموزنده بوده‌اند که درس‌گرفتن از آن‌ها باعث نزدیک‌ترشدن شما به اهدافتان می‌شود.

اگر مدام در حال کتمان‌کردن باشید، قادر نخواهید بود به‌طور کامل زندگی‌تان را بسنجید. باید این را بفهمید که هرچیزی بنا به دلیلی رخ داده است و تنها راهِ فائق‌آمدن بر گذشته، این است که با آن آشتی کنید.

برای اینکه بتوانید گذشته را رها کنید، باید هر موقعیتی را که باعث گریه و خنده‌تان شده است بشناسید و ارزشمند بشمارید؛ چون تمام آن لحظات باعث شده‌اند شما اکنون تبدیل به همین انسان زیبای امروز شوید.

زندگی در گذشته می‌تواند باعث شود واقعیت را درک نکنید. همچنین می‌تواند باعث شود دنیایی خیالی در ذهنتان به وجود بیاورید و مسائل را آن‌گونه که انتظار دارید ببینید، نه آن‌گونه که در زندگی واقعی اتفاق افتاده‌اند. این کار باعث می‌شود توانایی‌تان در لذت‌بردن از لحظهٔ حال تخریب شود.

هرگز این فرصت را به آن‌ها ندهید که دوباره ناامیدتان کنند. وقتی رابطه‌ای که در آن هستیم پایان می‌یابد، ناخودآگاه هروقت که به گذشته برمی‌گردیم و به یاد خاطرات خوبمان با آن شخص می‌افتیم احساس رهایی و آسایش می‌کنیم. در گذشته زندگی می‌کنیم، چون می‌ترسیم زمان حال را با اتفاق‌هایی که در آن رخ می‌دهند بپذیریم.

اگر دوست دارید گریه کنید، گریه کنید. به‌محض اینکه این عواطف سرکوب‌شده را آزاد کنید، احساس سبکی خواهید کرد. این جملات به این معنا نیستند که گهگاه و در مکان‌های مختلف زیر گریه نخواهید زد، چون به‌احتمال زیاد در لحظه‌ها و مکان‌های گوناگون گریه خواهید کرد و عیبی هم ندارد. هیچ‌کس انتظار ندارد که حال شما همیشه خوب باشد و خودتان هم نباید چنین انتظاری داشته باشید؛ ولی درعین‌حال مهم است که این احساس غم را ابراز کنید؛ چون هرچه بیشتر آن را در وجودتان نگه‌دارید زمان بیشتری طول می‌کشد تا حالتان خوب شود و قلب شکسته‌تان بهبود یابد.

احساس غم یک احساس مشترک میان ماست و صرف‌نظر از اینکه در چه وضعیتی هستید به شما اطمینان می‌دهم در این حس تنها نیستید. مهم است بدانید این مسئله که احساسات متفاوتی دارید، امری کاملاً عادی است و همین‌طور عادی است که همیشه دلتان بخواهد گریه کنید.

هیچ‌کس به‌طور کامل درد شما را درک نخواهد کرد؛ چون هر انسانی به‌طرزی متفاوت عزاداری می‌کند.

ازدست‌دادن فردی که دوستش دارید شبیه ازدست‌دادن قسمتی از وجود خودتان است؛ چیزی شبیه اینکه دیگر ندانید از آن به‌بعد باید چه‌کار کنید و کجا بروید. وقتی از فرد موردعلاقه‌تان جدا می‌شوید احساسات متفاوتی را تجربه می‌کنید. مهم‌ترین آن‌ها سردرگمی و غم است، ولی اگر آن احساسات را درک کنید قدم بزرگی در رسیدن به رهایی و گذشتن از اتفاق‌های تلخ گذشته برداشته‌اید.

تو مجبوری خودت را انتخاب کنی، حتی وقتی او تو را انتخاب نمی‌کند. آسان نخواهد بود، ولی با این کار به خودت احترامی می‌گذاری که لایقش هستی.

مردها دوست دارند به‌جای اینکه هر دو ثانیه یک‌بار دخترها را ببینند، کمی هم با خودشان وقت بگذرانند. قضیه این نبود که آن‌ها دخترها را دوست نداشتند، فقط کمی زمان نیاز داشتند تا با بقیهٔ پسرها همراه شوند یا کمی تنها باشند.

ببینید، یک نکتهٔ مهم درمورد آشناشدن با افراد جدید این است که صمیمی‌شدن با آن‌ها و گذراندن بیشتر وقتتان باهم، اگر بیش‌ازحد سریع اتفاق بیفتد، "مرحلهٔ ماه عسل" را از بین می‌برد. دقیقاً اتفاقی بود که برای من و آدام افتاد.

من و آدام خیلی زود به هم دل بستیم. خنده‌ها و مهربانی او من را تسلیم خود کرده بودند. شب‌های زیادی خانهٔ او می‌ماندم و همین درنهایت عامل شکستم شد.

مرحلهٔ ماه‌عسل دلت برای کسی تنگ شده که وجودش همچون زهر است و تنها قلبت را می‌شکند. کسی که هروقت نزدیک تو باشد ذره‌ذرهٔ شادی‌ات را می‌بلعد و با احساست بازی می‌کند؛ چون می‌داند اتفاق بدی برایش نخواهد افتاد. پس هرچقدر هم که احساس کردی لازم است با او صحبت کنی، این کار را نکن. لیاقت تو خیلی بیشتر از این‌هاست.

رهاکردن یک فرایند است، نه یک مقصد؛ پس لازم است که صبر داشته باشی؛ چون قرار نیست یک‌شبه اتفاق بیفتد.

"غروب تنها یک توهّم است، چون خورشید یا بر فراز خط افق است یا در پایین آن. این امر بدین معناست که روز و شب جوری در هم گره خورده‌اند که بعضی‌چیزها نه در کنار هم می‌توانند حضور داشته باشند و نه در غیاب هم.

اصلاً شاید عشق راهی است که پایانی ندارد؛ مسیری است که باید از آن لذت برد، چه از فرازهایش و چه از نشیب‌هایش. درنهایت، پیروزی از آن همان شکست‌خوردگانی است که ناامید نشده، به آینده‌ای روشن اعتقاد داشته و برایش بیشتر از قبل جنگیده‌اند. سونیا سینگ

اصلاً شاید عشق راهی است که پایانی ندارد؛ مسیری است که باید از آن لذت برد، چه از فرازهایش و چه از نشیب‌هایش. درنهایت، پیروزی از آن همان شکست‌خوردگانی است که ناامید نشده، به آینده‌ای روشن اعتقاد داشته و برایش بیشتر از قبل جنگیده‌اند.

مرغ عشق می‌تواند هر زمان، در هر موقعیت و در هر سنی روی شانهٔ انسان بنشیند، البته روی شانهٔ انسانی که به پذیرش لازم رسیده باشد؛ انسانی که امیدوار باشد و خود را سزاوار عشق بداند.

عشق یک شمشیر دولبه است؛ هم خیر است و هم شر. شاید همین دوگانگی عشق باشد که انسان‌ها را به خود جلب می‌کند؛ ضعیف‌ترها شبحی از عشق را می‌بینند و قوی‌ترها عشقی تمام‌قد، پرچالش، گاه ویرانگر و گاه سعادت‌بخش را تجربه می‌کنند.