بریده‌هایی از کتاب دست‌های آلوده

خيلی حرف می‌زنی، هوگو، هميشه خيلی. برای اينکه وجودت را حس کنی احتياج به حرف زدن داری.

آدمکش‌ها آدم‌هايی هستند که قوه‌ی تخيل ندارند؛ زياد برايشان فرق نمی‌کند که کسی را از زندگی محروم کنند. چون هيچ تصوری، هيچ تخيلی درباره‌ی زندگی ندارند. من آدم‌هايی را که از مرگ ديگران می‌ترسند ترجيح می‌دهم؛ چون همين دليل آن است که اين جور آدم‌ها بلدند زندگی کنند.

آدم‌های فعلی مورد علاقه‌ی من نيستند. آدم‌هايی که بعدها می‌توانيم تربيت کنيم مورد علاقه‌ی منند.

هوگو: می‌بينی؛ ناراحت کننده اين است که گفتگو را بيشتر از اين نمی‌شود ادامه داد. (يک لحظه سکوت)

تو چطور فهميدی عقايد تو صحيح است؟ در صورتی که حتی نمی‌توانی آن‌ها را برای او ثابت کنی.

هوگو: من استعداد هيچ کاری را ندارم. هوده‌رر: استعداد نوشتن را که داری. هوگو: نوشتن! کلمات! همه‌اش کلمات! هوده‌رر: پس چه؟ بايد موفق شد. روزنامه نويس خوب بودن خيلی بهتر از آدم‌کش بد بودن است.

می‌دانی آدم‌های لجوجی اند. افکار و عقايد را ساخته و پرداخته قبول می‌کنند و بعد مثل خدا بهش ايمان پيدا می‌کنند.

هوده‌رر: هر وسيله‌ای مشروع است به شرط اينکه قاطع و مفيد باشد.

تنها مزيت من نسبت به مرده‌ها اين بود که هنوز می‌توانستم فکر کنم که شما در باب من فکر می‌کنيد.

هوگو: نه. (يک لحظه) بارها اتفاق افتاده که حاضر بوده‌ام دستم را ببرند و در عوض يک مرد حسابی بشوم و بارهای ديگر به نظرم آمده است که هيچ دلم نمی‌خواهد از دوره‌ی جوانی يک قدم آن طرف‌تر بگذارم. هوده‌رر: من نمی‌فهمم يعنی چه. هوگو: چطور؟ هوده‌رر: من اصلاً نفهميدم جوانی يعنی چه؟ من يک راست از بچگی به سن کهولت رسيدم.

همين‌طور می‌شود که يک عده از مردم در عين حال که همه شرافتمند و همه علاقمند به مملکت خودشان هستند، بر اثر مفاهيم مختلفی که از وظايف واحد خود پيدا می‌کنند، از هم جدا می‌مانند.

دروغ هم می‌گويم و هيچکس را هم تحقير نمی‌کنم. دروغ را من اختراع نکرده‌ام. دروغ در يک جامعه‌ی طبقاتی متولد شده و هر کدام از ما از وقتی به دنيا آمده‌ايم، آن را به ارث برده‌ايم. برای از بين بردن طبقات بايد از تمام وسايل استفاده کرد.

اولگا: گرسنه‌ای؟ هوگو: دلت می‌خواهد گرسنه باشم. هان؟ اولگا: برای چه؟ هوگو: چون غذا دادن کار آسانی است. فاصله‌ی آدم را حفظ می‌کند. و تازه آدمی که غذا می‌خورد قيافه‌ی آرام و صلح‌جو دارد. (پس از لحظه‌ای) متشکرم. نه گرسنه‌ام نه تشنه.

آدمی که ميل به زندگی ندارد اگر ديگران بتوانند به کار بکشندش ممکن است به دردی بخورد.

جنايت من نيست که مرا می‌کشد. مرگ او است که آخرش مرا خواهد کشت

چون غذا دادن کار آسانی است. فاصله‌ی آدم را حفظ می‌کند. و تازه آدمی که غذا می‌خورد قيافه‌ی آرام و صلح‌جو دارد.

حالا می‌دانم که من در عقيده‌ی خودم تنهای تنها هستم. اما عقيده‌ام را تغيير نخواهم داد

خيال می‌کنی با کمال معصوميت و دور از هر گناهی می‌شود حکومت کرد؟

هوده‌رر: پس چه؟ بايد موفق شد. روزنامه نويس خوب بودن خيلی بهتر از آدم‌کش بد بودن است.

ژسيکا- خوب. گوش کن ببين من چکار ممکن است بکنم: می‌روم قاتل‌های تو را يکی يکی پيدا می‌کنم، با عشق خودم هر کدامشان را آتش می‌زنم و وقتی خيال کردند می‌توانند داغ دل مرا تسکين بدهند يک خنجر فرو می‌کنم توی قلبشان.