بریده‌هایی از کتاب عزیز من

همه‌ی‌ غم‌هایی‌ را که‌ از جمعه‌ مانده‌ بود به‌ لیوان‌ خالی‌ سرازیر کردیم، نوشیدیم.

باران‌ در قاب‌های‌ خالی‌ که‌ بر دیوار آویخته‌ بودیم‌ جای‌ نمی‌گرفت‌

غروب‌ که‌ به‌ خانه‌ آمدم‌ رویای‌ پژمرده‌ و افسرده‌ را با دریغ‌ در گلدان‌ شمعدان‌ دفن‌ کردم.

این‌ رویای‌ زخم‌ دیده‌ی‌ مجروح‌ را به‌ تو می‌سپارم‌ که‌ پناهش‌ دهی.

ما دو تن‌ سرگردان‌ بودیم‌، می‌رفتیم‌، به‌ کجا می‌رفتیم‌، نمی‌دانستم.

می‌خواستم‌ ماهیان‌ دل‌ آرام‌ را به‌ خواب‌ خویش‌ رهسپار کنم. اما ماهیان‌ از نام‌ دریا دور می‌شدند. باران‌ آن‌ روزها بر ماهیان‌ و گلدان‌های‌ شمعدانی‌ سیطره‌ داشت.

جرعه‌ای‌ چای‌ می‌نوشم‌ سپس‌ فنجان‌ خالی‌ است‌ و عمری‌ که‌ مانده‌ است.

باید رویای‌ رنجور را به‌ جوی‌ آب‌ رها کنم. دیگر از تخیل‌ و ستایش‌ بیزارم.

آیا می‌داند این‌ جهان‌ و این‌ پله‌های‌ خانه‌ی‌ ما به‌ اعماق‌ اندوه‌ رهسپار است.

دیگر بهار رسیده‌ بود و ما رویای‌ خویش‌ را در قفس‌ آویخته‌ بودیم.

باغ‌های‌ لرزان‌ صبحگاهی‌ را در مه‌ صدا می‌کنم، جوابی‌ نیست‌ دریغ‌ که‌ از جوانی‌ این‌ باغ‌ها را نشناختم. حجم‌ اندوه‌ ما برای‌ باغ‌ها چندان‌ بود، چندان‌ بود که‌ باغ‌ها را قدرت‌ تحمل‌ نبود.

در همه‌ی‌ عمرش‌ لختی‌ تاریکی‌ بود روزی‌ تشنگی‌ و همه‌ی‌ هفته‌ اندوه، شاید در جمعه‌ لبخندی‌ به‌ لب‌ می‌آورد.

چشمانم‌ در تاریکی‌ به‌ تو خو گرفته‌ بود

یاد داری‌ترا صدا کردم.

این‌ الوانی‌ آسمان‌، آن‌ رنگارنگی‌ میوه‌ها، آن‌ یکی‌ از ناامیدی‌ رنج‌ می‌برد که‌ در باران‌ ماند، او را به‌ خانه‌ بردند، مرده‌ بود، دستان‌ او را به‌ یاد داریم‌، آغشته‌ به‌ گُل‌ و رویا بود، سنش‌ را به‌ ما نگفت‌، این‌ یکی‌ سنش‌ را به‌ ما می‌گوید، از رویا و تخیل‌ انبوه‌ است‌ اما چه‌ سود در باران‌ بدون‌ چتر از خانه‌ بیرون‌ آمده‌ است‌

ما که‌ از همان‌ روز تولد در تاکستان‌ دانسته‌ بودیم‌ عمر پوچ‌ ما بر انگورها هم‌ سرایت‌ می‌کند.

روزگاری‌ بود که‌ داور ما مرگ‌ بود و اندوه‌ ما فقط‌ ستاره‌ای‌ غایب‌ را به‌ یاد داشت.

دستم‌ را گرفته‌ بود. بر پیشانی‌ام‌ جاده‌های‌ دور را حک‌ می‌کرد.

زنی‌ خرامان‌ و آشفته‌ از بهشت‌ گریخته‌ است. نامش‌ را به‌ یاد ندارد.

هنگامی‌ که‌ در باران‌ سوار آن‌ اتوبوس‌ آبی‌ رنگ‌ شدی‌ از پیشانی‌ تو بر کف‌ خیابان‌ رویا می‌ریخت،