بریده‌هایی از کتاب عزیز من

روز را طی می‌کنم

این‌ برگها، این‌ برگهای‌ عزیز من‌ منتظر پاییزاند که‌ فروریزند آنگاه‌ در کف‌ خیابان‌ها در زیر پای‌ عابران‌ گمنام‌ و تنها بمیرند

دشوار است‌ فراموشی‌ لبخند تو

لحظه‌ی مُردن چه ساده بود چشمان خیره به سقف پاها گُم در ملافه‌ی سفید.

باز آی در این فصل بی‌باران اقرار می‌کنم: تو را دوست داشتم

مرا با باران‌ الفت‌ است‌

برای‌ برخی‌ از یاران‌ آن‌ سال‌ها گریسته‌ بودم.

بنفشه‌ها از خستگی‌ روز به‌ رویای‌ ما پناه‌ می‌آورند

آنان‌ ندانستند: ما کنایه‌ای‌ از دریا بودیم‌ ما کنایه‌ای‌ از مه‌ بودیم‌

چه‌ شب‌های‌ بسیار که‌ چهره‌ی‌ ترا از دریا بیرون‌ کشیدم‌ بر چشم‌ نهادم‌

من‌ دوستش‌ داشتم‌ اما مرا باور نداشت‌

می‌گفت: باید تسلیم‌ بود. من‌ تسلیمش‌ بودم.

بیتی‌ بر زبان‌ می‌آید و سپس‌ می‌گریزد. این‌ بیت‌ مذاب‌ است، لبان‌ را می‌سوزاند. کاش‌ مرا امید بود که‌ این‌ بیت‌ سنگ‌ شود.

ترا در سال‌ قحط‌ یافتم‌ با من‌ بمان‌ روزی‌ خورشید میوه‌ی‌ ارغوانی‌ خواهد داد با روزهای‌ ملال‌آور با من‌ بمان‌

می‌خواهم‌ به‌ اعماق‌ یک‌ گُل‌ سرخ‌ بروم‌

خون‌ زخم‌ ما که‌ بند آمد از جای‌ آن‌ جراحت‌ و زخم‌ رویا فوران‌ کرد

گفت: مرا به‌ یادآور

دستم‌ را گرفته‌ بود. بر پیشانی‌ام‌ جاده‌های‌ دور را حک‌ می‌کرد.

ارثیه‌ی‌ ما چراغی‌ تهی‌ از نفت‌، فنجانی‌ لبه‌ شکسته‌، دیوان‌ شعری‌ اوراق‌ گشته در کف‌ اتاق‌ بود.

همیشه‌ این‌ حسرت‌ بود که‌ عمرم‌ به‌ پایان‌ است‌ و نتوانستم‌ چترها را بگشایم.