بریده‌هایی از کتاب عزیز من

روز را طی می‌کنم

دشوار است‌ فراموشی‌ لبخند تو

لحظه‌ی مُردن چه ساده بود چشمان خیره به سقف پاها گُم در ملافه‌ی سفید.

باز آی در این فصل بی‌باران اقرار می‌کنم: تو را دوست داشتم

مرا با باران‌ الفت‌ است‌

بنفشه‌ها از خستگی‌ روز به‌ رویای‌ ما پناه‌ می‌آورند

آنان‌ ندانستند: ما کنایه‌ای‌ از دریا بودیم‌ ما کنایه‌ای‌ از مه‌ بودیم‌

چه‌ شب‌های‌ بسیار که‌ چهره‌ی‌ ترا از دریا بیرون‌ کشیدم‌ بر چشم‌ نهادم‌

من‌ دوستش‌ داشتم‌ اما مرا باور نداشت‌

می‌گفت: باید تسلیم‌ بود. من‌ تسلیمش‌ بودم.