بریده‌هایی از کتاب سمفونی مردگان

بی‌کاری بدتر از تنهایی است. آدم بی‌کار در جمع هم تنهاست.

«خون گدایی همچو من رسمی ز حلاج است و بس زنجیر عشق سلسله ماند به پا تا پای دار ای ابر عشق دردمند ای دختر قداره‌بند من تار تو زخمی بزن امشب بیا بر من ببار

مملکت در حال تحول است امّا حالا کو تا به آمریکا برسد. آن ماشین‌ها، آن ساختمان‌های بلند، آن پل‌های اعجاب‌انگیز، آبشار نیاگارا، سیاهپوستان قدرتمند، بردگی، نفت، عشق، زندگی و مرگ.

با دو دسته نمی‌شود بحث کرد. بی‌سواد و باسواد.»

«تازگی‌ها فهمیده‌ام در مملکتی که جنگ باشد زلزله قریب‌الوقوع است. می‌پرسی چرا؟ خوب معلوم است، بعدها که دود از کله شهر بلند شد می‌فهمی.»

همه آتش‌ها با آن شعله و دود، با آن تلفات و خسارت، خودبخود فرو می‌نشست. امّا همه آن‌ها در خرابی فرو می‌نشست.

دیوانه ما مثل پرنده است. توی قفس، می‌میرد. بیرون هم که باشد پر می‌زند.

«زمانی که آدم ثروتمند می‌شود، در هر سنی باشد احساس پیری می‌کند.»

آدم‌ها هر کار بخواهند می‌توانند بکنند به شرطی که طبیعت سرِ جنگ نداشته باشد.

«زمانی که آدم ثروتمند می‌شود، در هر سنی باشد احساس پیری می‌کند.