بریده‌هایی از کتاب سندروم دختر خوب

درست است که همهٔ ما اشتیاق و انگیزهٔ بسیاری داریم تا بی‌نقص به نظر برسیم اما حقیقت این است که هیچ‌کداممان کامل و بی‌نقص نیستیم.

جمله مثبت و توانمندکننده: طرز فکر خودم راجع به خودم، از طرز فکر دیگران نسبت به من مهم‌تر است.

چیزی که به آن‌ها انگیزه بدهد تا خیلی راحت یک رابطهٔ ناسالم را ترک کنند. آن چیز گمشدهٔ درون آن‌ها چیزی نیست جز عشق به خود.

خوب و مهربون بودن نمی‌تونه بهونهٔ خوبی برای فرار از مسئولیت باشه، می‌تونه؟»

به گفتهٔ گیلیگان، عدم تمایل زنان به اظهارنظر و قضاوت ریشه در عدم اطمینان آن‌ها از حق خود برای اظهارنظر یا شاید بهایی دارد که گمان می‌کنند اظهارنظر و قضاوتشان برایشان خواهد داشت. تجربیات خود من هم حاکی از چنین طرز فکری است. بسیاری از زنانی که به من مراجعه می‌کنند از ترس اینکه مبادا مورد قضاوت منفی دیگران قرار بگیرند از اظهارنظر و موضع‌گیری هراس دارند. بسیاری از زنان باور غلط دیگری دارند که هنوز درباره‌اش حرف نزده‌ایم و آن اینکه برای قدرتمند بودن باید مثل مردان رفتار کنند.

احساس آسیب‌پذیری مانع موضع‌گیری زنان در برابر شرایط و نظرات مختلف می‌شود.

هستند افرادی که هر چقدر هم که شما با آن‌ها خوب باشید با شما خوب نخواهند بود و دوستتان نخواهند داشت.

«ما به‌اندازهٔ رازهایمان درد می‌کشیم.»

نه‌فقط به خاطر اینکه دختران خوب طعمه‌های خوبی برای سوءاستفاده و بازیچهٔ دست شدن هستند بلکه به دلایل دیگری هم باید دست از این تصویر «دختر خوب» بردارید: - دیگران احترامی برای دختران خوب قائل نیستند.

وقتی دختری نتواند خشم خود را ابراز کند و مهارت کافی برای حل اختلاف نداشته باشد دلیل خشمش هرگز علنی نشده و مشکلش به قوت خود باقی خواهد ماند.

اگر من با بقیه خوب و منصف باشم دیگران هم با من خوب و منصف خواهند بود در واقع اساس این باور غلط بر این است که با خوب بودن می‌شود جلوی تجربیات آزاردهنده را گرفت. با خوب بودن دیگران را از خود عصبانی نخواهید کرد، موردقبول دیگران خواهید بود و اطرافیانتان شما را طرد و یا ترک نخواهند کرد. اما این باور همه‌اش بی‌پایه و اساس است و همین‌قدر بی‌تأثیر. خوب بودن برای تضمین دیدن خوبی از دیگران همان‌قدر اثر دارد که پاشیدن نمک بر روی شانه‌هایتان برای دفع شر و بلا.

هنوز هم عقیده دارند برای به دست آوردن عشق، توجه، حمایت و امنیت باید خوب باشند

اکثر زنان بیش از آنچه تصور می‌کنند توانایی و قابلیت دارند اما از آنجا که یاد گرفته‌اند همیشه متواضع باشند و حتی خود را کوچک بشمارند، فکر می‌کنند نشان دادن توانمندی خود نشانهٔ تکبر، غرور و خودشیفتگی است. در این کتاب تفاوت بین توانمندی و تکبر را خواهید آموخت و من به شما کمک خواهم کرد تا از نقش زن قوی و توانمند احساس رضایت داشته باشید.

اکثر زنان بیش از آنچه تصور می‌کنند توانایی و قابلیت دارند اما از آنجا که یاد گرفته‌اند همیشه متواضع باشند و حتی خود را کوچک بشمارند، فکر می‌کنند نشان دادن توانمندی خود نشانهٔ تکبر، غرور و خودشیفتگی است. در این کتاب تفاوت بین توانمندی و تکبر را خواهید آموخت و من به شما کمک خواهم کرد تا از نقش زن قوی و توانمند احساس رضایت داشته باشید.

اولین مشکل ما، چه زن و چه مرد، یاد گرفتن نیست، بلکه یاد نگرفتن است.

این چهار واژه عبارت‌اند از: اعتمادبه‌نفس، قابلیت، جسارت و شجاعت.

خشم و عصبانیت زنان معمولاً با گریه و زاری همراه است که نشانهٔ ناتوانی و درماندگی زنان در مواقعی است که احساس می‌کنند مورد ظلم و بی‌عدالتی قرار گرفته‌اند. زمانی که زن در برابر قدرت فرد یا موضوعی که باعث عصبانیتش شده احساس ضعف و ناتوانی می‌کند یا فرد مقابل آن‌قدر زورمند و زورگو است که تلاش‌های او برای مقابله هیچ ثمری ندارد، باز هم از شدت خشم به گریه می‌افتد. معمولاً گریه به‌اشتباه نشانهٔ غم و اندوه تلقی می‌شود اما در حقیقت گریه نشانهٔ حقانیت خشم زن و عمق آسیب و آزاری است که می‌بیند.

همچنین احساس خشم می‌تواند به ما گوشزد کند که یک مسئله عاطفی مهم در رابطه یا زندگی‌مان مورد غفلت واقع شده است؛ پیامی که می‌تواند به ما گوشزد کند خواسته‌ها و نیازهایمان برآورده نمی‌شود یا هشدار دهد که بیش‌ازحد خودمان را وقف رابطه می‌کنیم و به خاطر مصالحه با اطرافیان از ارزش‌ها یا عقاید خود می‌گذریم.

همهٔ ما باید دست از خالی کردن دق‌دلی خودمان بر سر کسانی که هیچ نقشی در عصبانیت ما ندارند برداریم و به خاطر رنجاندنشان از آن‌ها عذرخواهی کنیم. اما مشکل از جایی شروع می‌شود که همیشه به‌جای حل‌وفصل مسئله با فردی که موجب عصبانیت ما شده است عصبانیت خود را بر سر افراد بی‌تقصیر دوروبرمان خالی می‌کنیم.

کسانی که در دوران کودکی از اطرافیان خود توجه کافی ندیده یا مورد سوءاستفادهٔ عاطفی قرار گرفته‌اند معمولاً از دیدن کسانی که با اشتیاق به نیازهای خود اهمیت می‌دهند تعجب می‌کنند و از خود می‌پرسند: «این‌ها این اشتیاق و انگیزه رو از کجا می‌آرن؟ چرا این‌قدر به سلامتی و ظاهرشون اهمیت می‌دن؟» آن‌ها به طرز اندوه‌باری می‌دانند که چیزی در درونشان کم است؛ چیزی که به آن‌ها انگیزه بدهد تا به یک تکه کیک شکلاتی نه بگویند، به آن‌ها انگیزه بدهد تا ساعت شش صبح از خواب بیدار شوند و قبل از رفتن به محل کار به باشگاه بروند، چیزی که به آن‌ها انگیزه بدهد تا خیلی راحت یک رابطهٔ ناسالم را ترک کنند. آن چیز گمشدهٔ درون آن‌ها چیزی نیست جز عشق به خود.