بریده‌هایی از کتاب سندروم دختر خوب

عذرخواهی صادقانه چیست؟ عذرخواهی صادقانه یا ارزشمند عذرخواهی‌ای است که سه عنصر پشیمانی، مسئولیت و جبران را در بر داشته باشد.

حقیقت تلخ این است که «خوب بودن» زنان خیلی برایشان گران تمام می‌شود.

بسیاری از زنان باور غلط دیگری دارند که هنوز درباره‌اش حرف نزده‌ایم و آن اینکه برای قدرتمند بودن باید مثل مردان رفتار کنند. به عقیدهٔ من این موضوع دلیل دیگر ناتوانی آن‌ها برای صحبت کردن و اعتقاد راسخ به اعمال و رفتارشان است. آن‌ها می‌ترسند که مبادا در چشم دیگران زیادی مردانه به نظر بیایند. اما زنان می‌توانند قوی و قدرتمند باشند و درعین‌حال شبیه مردان نباشند. ما زنان برای قدرتمند بودن لازم نیست شبیه مردان رفتار کنیم. فقط کافی است زنان قدرتمندی باشیم.

عدم تمایل زنان به اظهارنظر و قضاوت ریشه در عدم اطمینان آن‌ها از حق خود برای اظهارنظر یا شاید بهایی دارد که گمان می‌کنند اظهارنظر و قضاوتشان برایشان خواهد داشت

عزت‌نفس از طریق انجام کارهایی در ما رشد می‌کند که از ابتدا از انجام آن‌ها مطمئن نبودیم. اگر در زندگی خود کسی را داشته باشیم که ما را باور و به توانایی ما ایمان داشته باشد، برداشتن قدم اول برایمان بسیار راحت‌تر خواهد بود.

یکی از دلایل مهمی که دختران خوب مدام به دیگران شانس دوباره می‌دهند این است که معمولاً بیش‌ازحد مسئولیت رفتار دیگران را به عهده می‌گیرند. به‌جای اینکه از رفتارهای بی‌ملاحظه، ناشایست یا حتی آسیب‌زای دیگران عصبانی شوند معمولاً تلاش می‌کنند خود را جای آن‌ها بگذارند و «درکشان کنند». دختران خوب معمولاً یک پله هم جلوتر می‌روند و معمولاً خود را به خاطر رفتارهای دیگران سرزنش می‌کنند.

ریچل سیمونز نیز در کتاب خود با عنوان وصلهٔ ناجور جمع به همین نگرش در بین دختران جوان اشاره می‌کند. در این کتاب دختران جوان عنوان کرده بودند که حتی اختلافات جزئی روزمره هم می‌تواند باعث از دست رفتن رابطه با دوستان و نزدیکان شود، چه برسد به پرخاشگری‌های تهاجمی؛ بنابراین همگی معتقد بودند که باید حتی از کوچک‌ترین اختلاف‌ها و نزاع‌ها هم دوری کرد. برای آن‌ها اختلاف و نزاع به معنای پایان رابطه است. بر اساس چنین تفکری یک زن معمولی در مقایسه با یک مرد معمولی آمادگی و تمایل بیشتری برای زیر پا گذاشتن باورها، ارزش‌ها و خواسته‌های خود به‌منظور حفظ رابطه دارد. این واقعیت را هم اضافه کنید که زنان ذاتاً اهمیت بیشتری برای روابط و هم‌اندیشی با دیگران قائل هستند و به همین دلیل است که تلاش می‌کنند از اختلاف و نزاع دوری کنند.

همچنین سرکوب خشم می‌تواند باعث واکنش‌های افراطی یا رفتارهای نامناسب شده و شما را تبدیل به فردی زودرنج، غیرمنطقی، زیادی حساس و تا حدودی افسرده کند. اگر کوله‌باری از خشم و عصبانیت سرکوب‌شده و فروخورده را با خودتان حمل کنید، خشمی که ناخواسته و ندانسته در درون خود دفن کرده‌اید، ممکن است به خاطر خطاهای گذشتهٔ فردی خاص کاملاً ناعادلانه دیگران را آماج بداخلاقی‌ها و سرزنش‌ها و تنبیهات خود قرار دهید.

اعتمادبه‌نفس خصوصیتی است که ما را قادر می‌سازد به شعور، غرایز، توانایی‌ها، ایده‌ها و نظرات خود اعتماد کنیم و این امکان را برای ما فراهم می‌کند تا با اتکا به احتیاط، توانمندی‌ها و ارزش‌های خود دنیای درونمان را ترک کرده و به دنیای بیرون قدم بگذاریم

به گفتهٔ لاندی بانکرافت، که سال‌ها در کار کردن با مردان آزارگر و متجاوز تجربه دارد، برای اینکه تشخیص دهید یک فرد متجاوز تا چه میزان می‌تواند در تبدیل شدن به یک شریک عاطفی محترم و باملاحظه موفق باشد باید دو اصل را در نظر داشته باشید: - او نمی‌تواند تغییر کند، مگر اینکه از صمیم قلب با طرز فکرهای حق‌به‌جانب و مغرورانهٔ خود مبارزه کند. تغییرات سطحی و ساختگی نمی‌توانند تضمین‌کنندهٔ امیدی واقعی برای آینده باشند. - رفتارهای خوب و محترمانهٔ فرد آزارگر تغییری در اصل قضیه ایجاد نمی‌کند، چرا که تقریباً همهٔ افراد آزارگر هرازگاهی خوب می‌شوند. آنچه اهمیت دارد این است که بتواند به‌صورت غیرارادی و غیرساختگی رفتار محترمانه و عاری از زورگویی را از خود نشان دهد.

فیلسوفان و روان‌درمانگران نیز به‌اندازهٔ رهبران دینی تأکید دارند که گاهی بخشش ممکن نیست و حتی توصیه نمی‌شود. متأسفانه به دلیل تأکیدی که مذهب، برنامهٔ دوازده‌مرحله‌ای و حتی جوامع روان‌شناختی بر مقولهٔ بخشش دارند، حق نبخشیدن جایی در بین انتخاب‌های ما ندارد. برخلاف باور عموم، بخشیدن لزوماً نمی‌تواند موجب التیام رنج‌های ما شود و در برخی موارد لزوماً درست‌ترین کار ممکن نیست؛ به‌خصوص وقتی که بخشش به منزلهٔ دادن فرصت بیشتر به فرد خطاکار برای آزار و اذیت بیشتر باشد. گاهی لازم است برای کنار آمدن و نجات یافتن به عصبانیت خود متوسل شویم. این امر، به‌خصوص در مورد کسانی صدق می‌کند که قربانی آزار و بدرفتاری بوده‌اند. خشم می‌تواند به ما کمک کند تا بر شرایط آزاردهندهٔ موجود غلبه و از مخرب‌ترین آسیب‌های احتمالی جلوگیری کنیم

برخی افراد بیش از دیگران استحقاق شانس دوم را دارند. این افراد عبارت‌اند از: - افرادی که با درک و شعور، دلسوز و باگذشت هستند. - افرادی که عموماً در برخورد با شما با ملاحظه، مهربانی و احترام رفتار می‌کنند. - افرادی که به خاطر رفتارهای توهین‌آمیز خود صادقانه عذرخواهی کرده و مسئولیت آن را به گردن می‌گیرند.

معمولاً زنان به دلیل باور خوبی و انصاف در برخورد با دیگران به آن‌ها فرصت دوباره و چندباره می‌دهند، چرا که همیشه از زنان انتظار می‌رود صبور و دلسوز باشند. برخی دیگر از زنان هم تنها به جبران اینکه هرگز فرصت دوباره‌ای در زندگی به آن‌ها داده نشده به دیگران فرصت دوباره می‌دهند.

ما معمولاً شیوهٔ برخورد با خشم و باورهایمان دربارهٔ خشم را از والدین خود به ارث می‌بریم؛ از باورهای آن‌ها و نحوهٔ رفتار آن‌ها با خودمان

کسانی که در دوران کودکی قربانی خشونت بوده‌اند معمولاً دچار احساس ناتوانی القا شده می‌شوند، به این معنی که نمی‌توانند به وسیلهٔ اعمال و رفتار خود پیامدهای شرایط مختلف را کنترل کنند. افرادی که چنین طرز فکری دارند بر این باورند که تلاش برای دفاع از حقوق خود یا محافظت از خود در برابر آسیب فایده‌ای برایشان ندارد؛ بنابراین با چنین طرز فکری، حتی با وجود ناراحتی و عصبانیت از نحوهٔ رفتار شخصی، احتمالاً پیش خودتان خواهید گفت: «چه فایده‌ای داره به اون بگم چه احساسی دارم؟ اینکه چیزی رو تغییر نمی‌ده.»

اغلب زنان یاد گرفته‌اند که هرگز نباید با دیگران مخالفت و یا جروبحث کنند، به‌خصوص با افرادی که قدرت و اختیار بیشتری دارند، چرا که برخورد قاطعانه و همراه با اعتمادبه‌نفس، موجب هراس دیگران می‌شود. حتی برخی معتقدند که زنان به هر قیمتی شده باید از درگیری بپرهیزند. در این کتاب به شما کمک خواهم کرد که ریسک کنید و از عقاید و باورهای خود دفاع کنید، حتی اگر به قیمت ناراحت شدن دیگران و یا بگومگو تمام شود.

اغلب اطرافیان با تشویق ما به سربه‌زیری، حجب و حیا، ادب و اطاعت، ما را از حقمان برای نه گفتن محروم و برای هرگونه مخالفت و مقاومت در برابر خواسته‌های نامناسب خلع سلاح کرده‌اند.

آن کمپبل، جامعه‌شناس، در گفت‌وگو با تعدادی از بزرگ‌سالان دریافت که برخلاف مردان، که ابراز خشم را وسیله‌ای برای کنترل محیط اطراف و نشانهٔ برتری خود می‌دانند، زنان معتقدند که ابراز خشم به معنای پایان یک رابطه است.

پرسش‌های تأییدی می‌توانند موجب تضعیف کلام ما شده و تأثیر کلاممان را از بین ببرند، چرا که نشانهٔ تردید ما هستند

بزرگ‌ترین کمکی که بزرگ‌سالان می‌توانند به کودک در مسیر رشد توانایی و قابلیت او بکنند این است که پیش از آنکه خود کودک بخواهد توانمندی‌های خود را عرضه یا اثبات کند او را باور کنند.