بریده‌هایی از کتاب اگر فریدا بود، چه می کرد؟

همسرش، دیه‌گو، یک‌بار در وصف صورت فریدا گفت: «انگار با بال‌های پرنده‌ای سیاه که قوس بال‌ها دو چشم قهوه‌ای را قاب گرفته‌اند، احاطه شده است.»

در سال ۱۹۴۶، فریدا به دوستش، جوزف باراتولی، گفت که او گل‌ها را نقاشی می‌کند «تا نمیرند». سخنانش دربارهٔ مرگ نه‌تنها شاعرانه و به‌طرز غمگینی اعجاب‌آورند، بلکه نشانگر قدرت هنر هستند.

چندین بار زندگی کردن هم برای تمام چیزهایی که می‌خواهم و آن‌گونه که می‌خواهم نقاشی بکشم، کافی نخواهد بود.

«آرزو دارم با نقاشی‌هایم لیاقت مردمی را که به آنها تعلق دارم و ایده‌هایی که به من قدرت می‌بخشند، داشته باشم... می‌خواهم هنرم سهمی در مبارزهٔ مردم برای صلح و آزادی داشته باشد.»

«آنها فکر کردند من یک سورئالیست هستم، اما نبودم، من هرگز رؤیاها و کابوس‌ها را نقاشی نکردم، من واقعیت خودم را کشیدم.»

تنها چیزی که می‌دانم این است که نقاشی می‌کشم، زیرا به آن احتیاج دارم و هر چیزی را که به ذهنم برسد بدون هیچ ملاحظه‌ای به تصویر می‌کشم.

«من کارهای او را به شما پیشنهاد می‌کنم، نه به‌خاطر اینکه شوهرش هستم، بلکه به‌عنوان کسی که واقعاً کارش را تحسین می‌کند. آثارش بالطافت و بُرنده، سخت چون فولاد و ظریف مثل بال پروانه است، دوست‌داشتنی مثل یک لبخند زیبا و بی‌رحم و ژرف مثل تلخی زندگی.»

افراد خلاق به‌شوخی می‌گویند که وقتی موعد مقرری برای انجام کار داریم و باید آن را به پایان برسانیم، خانه‌مان از همیشه مرتب‌تر است.

شاید این دقیقاً همان چیزی بود که به او کمک می‌کرد قدرتش را حفظ کند. گویا با اعتراف به آسیب‌پذیری خود - چه روی بوم نقاشی و چه برای نزدیکانش - می‌توانست خودش را جمع کند و تمام‌قد بایستد.

چیزهای زیادی مانع رسیدن به خواسته‌هایی شد که همه آنها را عادی می‌دانند و برای من هیچ‌چیز عادی‌تر از به تصویر کشیدن خواسته‌هایی که تحقق نیافته بودند، نبود.

ای پاها! وقتی بال‌هایی برای پرواز دارم، چه نیازی است به شما؟

زندگی او به ما نشان می‌دهد هیچ اشکالی ندارد گاهی در دردهایمان غوطه‌ور شویم یا حتی آنها را بپذیریم. اما همچنین به ما نشان می‌دهد که باید دیر یا زود، این قدرت را پیدا کنیم که با دشواری‌ها کنار آمده و زندگی کنیم - و نگذاریم با دردهایمان تعریف شویم.

گفتن اینکه تصمیم داریم با دردها کنار بیاییم آسان است اما درواقع تحملش سخت است؛ مخصوصاً اگر درد جسمانی باشد. اما سرسختی فریدا گواه این است که نحوهٔ مقابله با درد یک انتخاب است.

چندی پیش، انگار همین چند روز پیش، کودکی بودم در دنیایی از رنگ‌ها، دنیای اشکال ملموس و سخت... اگر می‌دانستی که ناگهان به خود آمدن چقدر وحشتناک است... مثل برخورد صاعقه‌ای که زمین را روشن می‌کرد. اکنون روی سیاره‌ای پر از درد و شفاف مثل یخ، زندگی می‌کنم؛ اما گویی من در یک ثانیه و ناگهان متوجه همه‌چیز شدم.

او حتی احساس می‌کرد از کانون خانواده جدا شده است. در نامه‌هایش به الخاندرو گفته بود که خانواده‌اش با او همدردی نکرده‌اند: «هیچ‌کس در خانه باور نمی‌کند که من واقعاً بیمار هستم.»

تلاش کردم غصه‌هایم را غرق کنم، اما لعنتی‌ها شنا کردن یاد گرفتند و حالا در این احساس خوب و دلخواه غرق شده‌ام.

کسی که دوست داشت بگوید: «من مرگ را اذیت می‌کنم و می‌خندم تا او بر من چیره نشود.»

خود فریدا نیز این احساس را داشت که درد و مرگ اجتناب‌ناپذیرند؛ چراکه هرکدام از ما بار سرنوشت خود را به دوش می‌کشیم. بنابراین باید برای سبک‌بار شدن تلاش کنیم.

غوطه‌ور شدن در رنج‌هایتان به معنای این است که بگذارید از درون نابودتان کنند.

برای دانستن اینکه فریدا چگونه قدرت عشق ورزیدن و شکست خوردن را پیدا کرد، ابتدا درک این مسئله که تحمل درد اساساً بخش طبیعی زندگی او بوده، اهمیت دارد؛ وضعیتی که از سنین کودکی پیوسته با آن درگیر بود.