بریده‌هایی از کتاب ویل

مادرم ضلع تحصیل این مثلث بود. او اعتقاد داشت دانش کلید اصلی یک زندگی موفق است. او می‌خواست درس بخوانم، یاد بگیرم، رشد کنم، درک عمیقی از دنیای پیرامونم داشته باشم و «یا بدانم دربارهٔ چه چیزی صحبت می‌کنم یا ساکت بمانم.»

مامام ساکت و محجوب است. نه به این دلیل که خجالتی یا مرعوب باشد، بلکه به این دلیل که «او تنها زمانی صحبت می‌کند که از سکوت بهتر باشد».

هرچه خیالی که در آن زندگی می‌کنید بزرگ‌تر باشد، برخورد اجتناب‌ناپذیرتان با واقعیت دردناک‌تر می‌شود.

«تقریباً ناممکن است که کیفیت زندگی‌تان بهتر از کیفیت دوستان‌تان باشد.

انسان‌ها تنها دو مشکل دارند: ۱. این‌که می‌دانند چه می‌خواهند، اما نمی‌دانند چطور به آن برسند؛ و ۲. نمی‌دانند چه می‌خواهند.

وقتی کسی شکست می‌خورد اتفاق عجیبی می‌افتد: یک‌جورهایی شکست‌ات به کسانی‌که مخالف‌شان بودی اثبات می‌کند که حق با آن‌ها بوده و تو بودی که اشتباه می‌کردی. مغرور می‌شوند و به‌نظر می‌آید از این‌که آخر سر خدا دارد به حسابت می‌رسد لذت می‌برند. مردم با برنده‌ها رابطهٔ روان‌پریشانه‌ای دارند؛ اگر مدت زیادی باشد که زمین خورده‌ای تو را ضعیف می‌بینند و احساس می‌کنند باید از تو حمایت کنند. اما اگر آن‌قدر بدشانس باشی که مدت‌زمان زیادی روی پاهایت بمانی، آن‌وقت بهتر است یک کلاهخود برای خودت تهیه کنی.

قدرت و اطمینان درونیْ زاییدهٔ بینش و مهارت است. وقتی چیزی را می‌فهمی، یا در چیزی مهارت داری، احساس قدرت می‌کنی، و همین باعث می‌شود احساس کنی چیزی برای ارائه داری

فقط این رو یادت باشه پسر قشنگم، وقتی داری بالا می‌ری با همه مهربون باش، چون ممکنه وقتی در حال سقوطی از کنار همون آدم‌ها رد شی.»

«بهتر است جنگجویی در باغ باشید تا باغبانی در جنگ.»

وقتی به دوران کودکی‌ام فکر می‌کنم، مادر و پدر و مادربزرگم را مانند یک مثلث فلسفی تصور می‌کنم. پدرم یک ضلع این مثلث بود: انضباط. او به من آموخت چگونه باید کار کنم و تداوم داشته باشم. او این ذهنیت را در من کاشت که «بهتر است بمیری تا تسلیم شوی.»

اما واقعیت این است: زندگی همین است. زندگی یعنی سفری از ندانستن به دانستن؛ رسیدن از سردرگمی به وضوح. خلقت ما این‌طور است. ما در وضعیتی پیچیده به دنیا می‌آییم، گیجیم و انسان‌هایی هستیم که باید تنها یک کار انجام دهیم: بفهمیم چه غلطی داریم می‌کنیم. زندگی یعنی یادگرفتن. غلبه بر نادانی کل هدف این سفر است. اصلاً قرار نیست از اول چیزی را بدانید. هدف ورود به ابهام این است که به تاریکی نادانی‌مان نور بتابانیم. یک‌بار جملهٔ قشنگی شنیدم: زندگی مثل مدرسه است، اما یک تفاوت عمده با آن دارد: در مدرسه اول درس را یاد می‌گیری و بعد امتحان می‌دهی، اما در زندگی اول امتحان می‌دهی و بعد کارت این است که درس بگیری.

«هیچ‌وقت اجازه نده کسی به تو بگه کاری رو نمی‌تونی انجام بدی، حتی من... اگه رؤیایی داری… باید ازش محفاظت کنی. کسایی که خودشون نمی‌تونن کاری رو انجام بدن، می‌خوان بهت بگن تو هم نمی‌تونی اون کار رو انجام بدی. اگه چیزی رو می‌خوای، برو به دستش بیار. همین و بس.»

وقتی افراد به شما نصیحت می‌کنند، فرض را بر چیزی می‌گذارند که خودشان در موقعیت شما انجام می‌دهند؛ بر چیزی که خودشان درک کرده‌اند، بر چیزی که خودشان فکر می‌کنند شما باید انجام دهید. اما قضیه این است که گرچه همهٔ ما تحت‌سلطهٔ مجموعه‌ای از قوانین، الگوها، امواج و جریان‌های همه‌شمول هستیم ـ‌که همه‌شان تا حدودی پیش‌بینی‌پذیرندـ شما نمونهٔ قبلی ندارید. شما و اکنون پیشامد منحصربه‌فردی هستید و خودتان هم مطمئن‌ترین معیار برای همهٔ امکانات و احتمالات هستید.

اگر واقعاً باهوش نباشید، بامزه‌بودن واقعاً کار سختی است

ترکیب کار سخت، تحصیلات و خدا هرگونه مانع و دشمنی را از سر راه برمی‌دارد. تنها عامل متغیرْ سطح تعهد ما به مبارزه است.

هر کسی باید برای خوشحالی خودش تلاش کند.

وقتی درْ شروع به بسته‌شدن کرد، چشم‌ام به جیجی افتاد. او به من لبخند زد. همان لبخندی که تمامی یکشنبه‌های زندگی‌ام در کلیسای باپتیست رستاخیز دیده بودم. گفت: «فقط این رو یادت باشه پسر قشنگم، وقتی داری بالا می‌ری با همه مهربون باش، چون ممکنه وقتی در حال سقوطی از کنار همون آدم‌ها رد شی.»

زمانی که هیچ‌چیزی نداری، از ترس و درد ناشی از سخت‌کارکردن برای رسیدن به اهدافت رنج می‌بری. اما زمانی که همه‌چیز داری، از کابوس تکراری و مهلک این‌که ممکن است همه‌چیز را از دست بدهی، در عذابی.

«آدم همان‌طوری که تمرین می‌کند مبارزه می‌کند»

مردن بهتر از زندگی با ترس است.