بریده‌هایی از کتاب رواقی گری؛ فلسفه زیستن خردمندانه

«درماندگی، آن لحظه که در اثر یک اتفاق کاملاً احساس نابودی و حیرت می‌کنیم، عاملی است که نشان می‌دهد ما در درجهٔ اول چقدر احتمال وقوع آن اتفاق را کم در نظر گرفته‌ایم.»

اصل کار این است؛ این را بدانید که گاهی وقت‌ها اتفاقات طبق میل شما پیش نمی‌روند حتی اگر بهترین عملکرد را داشته باشید، بدون توجه به این‌که شایستگی‌اش را دارید یا خیر. دل‌خواست‌های خود را با نحوهٔ عملکرد جهان قاطی نکنید.

مارکوس آئورلیوس در کتاب تأملات این نکته را به زیبایی توضیح می‌دهد. او مردم را به سه دسته تقسیم می‌کند. اولین گروه بعد از این که به کسی محبت می‌کنند، بلافاصله منتظر جواب محبتشان می‌مانند. گروه دوم این‌قدر عجول نیستند، ولی در خفا فکر می‌کنند شخص مقابل دینی به آن‌ها دارد. گروه سوم «مثل درخت انگوری هستند که وقتی میوه می‌دهد دیگر هیچ انتظاری از کسی و چیزی ندارد.» مثل اسبی که مسابقه‌اش به پایان می‌رسد، یا زنبور عسلی که عسلش را تولید می‌کند، این گروه سوم هم بدون هیچ انتظاری به سراغ کنش بعدی خود می‌روند، «درست مانند درخت انگور که دوباره در فرصت بعدی انگور تولید می‌کند.» این در طبیعت ماست که به دیگران خوبی کنیم و ما باید این کار را فقط به خاطر نفس آن انجام دهیم.

زمانی انسانیت ما بی‌فایده می‌شود و تا جایگاه یک گوسفند سقوط می‌کنیم که کنش‌هایمان هوسی و نسنجیده می‌شوند. او در ادامه می‌پرسد: «وقتی کنش‌هایمان ستیزه‌گر، فتنه‌آمیز، خشمناک و بی‌ادبانه هستند آیا تفاوت چندانی با حیوانات وحشی داریم؟»

«همه می‌میرند. پس بهتر است به جای زندگی طولانی، یک زندگی باافتخار داشته باشیم.»

در مورد فلاسفه هم همین‌طور است؛ این که زندگی سیلی می‌زند، لگد می‌زند، تف می‌اندازد و مشت می‌زند به این معنی نیست که ما باید دست بکشیم و میدان را ترک کنیم بلکه به این معنی است که ما باید خود را آماده کنیم و هر بار بهتر شویم. زندگی هم همین است. شبیه رینگ بوکس است،

«پاهایتان بلغزد بهتر است از این‌که زبانتان لغزش کند.»

«حیوانات وحشی وقتی خطری می‌بینند از آن می‌گریزند. وقتی فرار کردند، دیگر اضطرابی ندارند. ولی ما توسط آینده و گذشته عذاب می‌بینیم

ما می‌توانیم از موقعیتی که باعث بدبیاری شده است در قالب تمرین استفاده کنیم و از مزیت آن بهره‌مند شویم. به عنوان فیلسوفان مبارز، ما از این موقعیت‌ها برای تمرین تبدیل شدن به بهترین خود استفاده می‌کنیم.

رواقیون معتقدند احساسات شدید ما نقطه ضعف‌های اساسی ما هستند، مخصوصاً اگر به آن‌ها اجازه بدهیم رفتار ما را تعیین کنند.

«فلسفه دنبال نمایش بیرونی نیست. مهم گوش فرادادن به دستورات لازم و ذهن‌آگاه بودن در مورد آن‌هاست.»

این توانایی که بتوانیم واکنش‌های خود به برداشت‌های پرشور را به تعویق بیندازیم و بگوییم: «ای برداشت، کمی بیشتر منتظر من باش»،

چیزی که از آن می‌ترسید اغلب محصول خیالتان است نه واقعیت. شما از چیزی می‌ترسید، نه به خاطر این‌که واقعیت آن بد است بلکه به خاطر این‌که فکر می‌کنید واقعیت آن بد خواهد بود.

«تصمیم بگیرید آزار نبینید و دیگر احساس آزار نخواهید داشت. احساس آزار نداشته باشید و دیگر چنین چیزی وجود نخواهد داشت.»

چیزی را برنامه‌ریزی می‌کنید که در کنترل اقبال است و چیزی را رها می‌کنید که در کنترل شماست... کل آینده بلاتکلیف است

«یادتان باشد که بازیگر نمایش‌نامه‌ای هستید که یک نویسندهٔ دیگر نوشته است. اگر کوتاه است، خب کوتاه است؛ اگر بلند است، بلند است. اگر نویسنده می‌خواهد نقش یک گدا را بازی کنید، یا یک معلول یا یک شهروند، آن را به بهترین شکل بازی کنید. چون هدف شما همین است؛ که نقشی که به شما داده شده است را به خوبی بازی کنید. انتخاب نقش بر عهدهٔ شخص دیگری است.»

بر روی چیزهای مهم تمرکز کرده و آماده شوید که با آرامش، انعطاف‌پذیری و صبوری با سختی‌ها مواجه شوید.

اگر در کارتان، روابطتان و سلامتتان نهایت توانتان را بگذارید، همیشه احساس اطمینان و آرامش دارید

اتفاقی که برای ما رخ می‌دهد، روش درمانی طبیعت برای تبدیل کردن ما به آدمی بهتر است. ا

اشتباه، رفتاری انسانی است و بخشیدنْ کاری الهی.