بریده‌هایی از کتاب رواقی گری؛ فلسفه زیستن خردمندانه

فلسفهٔ حقیقی یعنی کمی آموزش نظری و کلی تمرین عملی

رابرتسن معتقد است که در دوران باستان، فیلسوف ایده‌آل مبارز راستین ذهن بوده است ولی در عصر جدید، «فیلسوف بیشتر به یک آدم کتاب‌باز تبدیل شده است تا یک مبارز، بیشتر شبیه کتابدار ذهن می‌ماند.»

دربارهٔ این که یاد بگیریم چطور زندگی خود را پیکرتراشی کنیم

«(فیلسوف) کسی است که یک اصل اساسی را می‌داند؛ نحوهٔ زندگی کردن.» «فیلسوف» ترجمه‌ای تحت‌الفظی از واژه‌ای یونانی به معنی «عاشق خرد» است، کسی که عاشق یاد گرفتنِ نحوهٔ زندگی کردن است،

چه چیزی باعث می‌شود یک نفر در زندگی کردن مهارت پیدا کند؟ آن‌طور که اپیکتتوس می‌گوید، نه ثروت مهم است، نه دفتر و دستک و نه مقام مهم. باید چیز دیگری باشد. درست همان‌طور اگر کسی می‌خواهد دست‌خط خوبی داشته باشد باید تمرین کند و اطلاعات زیادی از نگارش داشته باشد، یا اگر کسی می‌خواهد موسیقی‌دان شود باید در حوزهٔ موسیقی مطالعه کند، اگر کسی هم می‌خواهد در زندگی‌کردن مهارت پیدا کند، باید دانش خوبی از نحوهٔ زندگی کردن داشته باشد.

تمرین هنر زندگی کردن؛ یک فیلسوف مبارز شوید «اول به خودت بگو چگونه می‌خواهی باشی، سپس کاری که لازم است انجام بده.» اپیکتتوس

«تا کی می‌خواهی صبر کنید و به دنبال بهترینِ خودتان نباشید؟» شما بزرگ شده‌اید و دیگر بچه نیستید ولی هنوز از زیر بار مسئولیت شانه خالی می‌کنید.

این کتاب همان وعده‌ای را دنبال می‌کند که فلسفهٔ رواقی‌گری به دنبالش است؛ به شما یاد می‌دهد که چگونه یک زندگی بسیار شاد و آرام داشته باشید و همچنین به شما می‌آموزد که حتی هنگام مواجهه با بدبیاری‌ها، این ویژگی‌ها را حفظ کنید. این کتاب به شما یاد می‌دهد که برای هر اتفاقی آماده باشید، دژی از توانایی باشید؛ تزلزل‌ناپذیر، ریشه‌دار، از نظر احساسی قوی و حتی در میانهٔ بحران‌ها به طور خارق‌العاده‌ای آرام و اندیشمند.

بدون این قطب‌نما این خطر وجود خواهد داشت که با وجود تمام اقدامات آگاهانه‌ای که ترتیب می‌دهیم، وارد چرخه‌هایی بی‌فایده می‌شویم، کارهای بی‌ارزشی انجام می‌دهیم و یک زندگی کسالت‌بار ناکام را سپری می‌کنیم که مملو از رنج‌های احساسی، افسوس‌ها و درماندگی است.

اگر سخت‌کوش باشی، موفق می‌شوی و وقتی موفق شدی، خوشحال می‌شوی. یا اگر من فلان کار و فلان کار را انجام دهم، دیگر خوشحال می‌شوم. مشکل چیست؟ این فرمول کار نمی‌کند و مردمی که برای چندین سال از این فرمول پیروی می‌کنند، از خودشان می‌پرسند: واقعاً تمام زندگی همین است؟

همین نکته ما را مسئولیت‌پذیر کرده و از هر بهانه‌ای برای دنبال نکردن بهترین روش ممکن زندگی، دور می‌کند. من و شما خود مسئول شکوفایی‌مان هستیم. ما مسئول هستیم که نگذاریم خوشبختی‌مان به عوامل بیرونی وابسته باشد.

رواقیون متوجه شدند که زندگی خوب به رشد شخصیت و پرورش انتخاب‌ها و کنش‌های خودش بستگی دارد نه این که در جهان غیرقابل کنترل اطرافمان چه می‌گذرد.

رواقیون معتقدند احساسات شدید ما نقطه ضعف‌های اساسی ما هستند، مخصوصاً اگر به آن‌ها اجازه بدهیم رفتار ما را تعیین کنند