بریده‌هایی از کتاب رواقی گری؛ فلسفه زیستن خردمندانه

نباید دربارهٔ چیزی که هنوز کاملاً هضم نشده است صحبت کنیم. باید با عمل چیزهایی که از طریق هضم این نظریه به دست آمده است را نشان دهیم. چیزی که یاد گرفته‌اید را نگویید، نشان دهید.

یک خطر بزرگ‌تر وجود دارد، حرف زدن دربارهٔ چیزهایی که یاد گرفته‌اید. چون ممکن است چیزی را بالا بیاورید که هنوز هضم نشده است.

یک اسوهٔ الهام‌بخش که در عمل خودش را نشان می‌دهد خیلی راحت یک آدم حراف را شکست می‌دهد.

ذهن ما خیلی سریع قضاوت می‌کند. ما با اطلاعاتی خیلی کم به مردم برچسب می‌زنیم. پیش‌داوری می‌کنیم

«شما برآیند پنج آدمی هستید که بیشتر وقتتان را با آن‌ها می‌گذرانید.»

«مهربانی شکست‌ناپذیر است.» تا زمانی که صادقانه باشد.

اتفاقاتی که برای شما رخ می‌دهند خاص نیستند. صدها نفر پیش از شما همان‌ها را تجربه کرده‌اند و صدها نفر دیگر هم بعد از شما آن‌ها را تجربه می‌کنند.

به زودی می‌فهمید چیزهای کوچکی که معمولاً اذیتتان می‌کنند ارزش جر و بحث ندارند. هر احساسی سر برمی‌آورد را قورت دهید و ادامه بدهید. این کار شما را از شر چندین تن جنگ اعصاب و صرف انرژی نجات می‌دهد.

زمانی که عادت‌های جدیدی به‌کار می‌گیرید و سعی می‌کنید پیشرفت کنید، دیگران ممکن است به اندازهٔ شما سریع نباشند یا اصلاً نخواهند دنبال شما بیایند.

در بخش ۱ متوجه شدیم که «هنر زندگی کردن بیشتر به کشتی گرفتن شبیه است تا رقصیدن. چون یک زندگی هنرمندانه یعنی آمادگی رویارویی با حملات ناگهانی و غیرمنتظره و تحمل آن‌ها.»

«(فیلسوف) کسی است که یک اصل اساسی را می‌داند؛ نحوهٔ زندگی کردن.»

ما با هیچ چیز وارد دنیا می‌شویم و با هیچ چیز می‌رویم.

تفکر دربارهٔ مرگتان شما را افسرده نمی‌کند بلکه اتفاقات لذتتان از زندگی را افزایش می‌دهد. به مزیتتان تبدیل می‌شود. دیگر هیچ‌چیز را در زندگی تضمینی نمی‌بینید و خیلی بیشتر از قبل ارزش هر چیز کوچکی را می‌دانید. رنگ و بوی همهٔ لحظات را تجربه خواهید کرد.

مارکوس آئورلیوس می‌گوید: «فرض کنید مرده‌اید. زندگی‌تان را کرده‌اید. حال هرچه باقی مانده را بردارید و زندگی خوبی را در پیش بگیرید.» این که طوری زندگی کنیم که گویی آخرین روز زندگی ماست به این معنی نیست که باید یک زندگی بی‌ارزش مملو از مواد مخدر، زورگیری و هرزه‌بازی را آغاز کنیم. بحث سر این است که هرازگاهی در این حقیقت اندیشه کنید که زندگی جاودانه‌ای ندارید، شما فانی هستید، ممکن است صبح روز بعد دیگر بیدار نشوید.

ما احساس جاودانگی داریم. ولی جاودانگی در کار نیست. آگاه باشید، آن‌چه برای دیگران رخ می‌دهد سراغ شما هم می‌آید.

ما از هیچ چیز اندازهٔ مرگ خودمان نمی‌ترسیم. رواقیون معتقدند این ترس غیرعقلانی است، تنها هیاهویی است از جانب زندگان.

«وقتی فرزند یا همسرتان را می‌بوسید، به خودتان این جمله را یادآوری کنید؛ دارم یک موجود فانی را می‌بوسم.» اپیکتتوس

«اگر درست نیست، انجامش نده. اگر حقیقت نیست، بر زبان نیاورش.»

به خاطر داشته باشیم که آدم‌های با عقل و خرد به دیگران توهین نمی‌کنند، دست‌کم عمداً این کار را نمی‌کنند

آدم‌ها اشتباه می‌کنند؟ به جای سرزنش با آن‌ها همدردی کنید. آن‌ها عمداً این کار را نمی‌کنند. آن‌ها در عالی‌ترین توانایی خود یعنی عقل، ناتوانی دارند. به همین دلیل نمی‌توانند درست فکر کنند و از منطق بهره‌مند شوند. آدم‌های بیچاره! حتی اگر کارهایشان آزارتان می‌دهد، باید بدانید که آن‌ها نابینا هستند و نمی‌بینند چه‌کار دارند می‌کنند