بریده‌هایی از کتاب اضطراب وضعیت

نادیده‌گرفته‌شدن بر شدت ارزیابی‌های منفی از توانایی‌مان می‌افزاید، در حالی که یک لبخند و یک تمجید کوچک نتیجه‌ای عکس آن می‌دهد. به‌نظر می‌رسد که ما برای تحمل خویش مرهون عواطف دیگران هستیم.

شاید به «کم» راضی باشیم اگر «کم» چیزی باشد که توقعش را داریم، و زمانی که آموخته‌ایم هر چیزی را طلب کنیم ممکن است با «بسیار» بدبخت باشیم.

بدترین مجازاتی که تاکنون ابداع شده است، و حتی بدتر از شکنجه‌ای که فقط در بُعد مادی ممکن متصور می‌شد، طردشدن در جامعه و نادیده‌گرفته‌شدن توسط اعضای آن است

. آیا عاقلانه است پدران کسوت خویش را بی‌آن‌که توانایی ذهنی فرزندشان را بسنجند به او اعطا کنند؟ آیا آقازادگان لزوماً مناسب‌ترین گزینه‌ها برای ادارهٔ مملکتشان هستند؟

و اگر ارزیابی روشنی از توانایی‌هایمان داشته باشیم و ارزش‌هایمان را بشناسیم، نظر بقیه مبنی بر کم‌اهمیت‌بودنمان ما را نخواهد رنجاند.

نادیده‌گرفته‌شدن بر شدت ارزیابی‌های منفی از توانایی‌مان می‌افزاید، در حالی که یک لبخند و یک تمجید کوچک نتیجه‌ای عکس آن می‌دهد. به‌نظر می‌رسد که ما برای تحمل خویش مرهون عواطف دیگران هستیم.

در واقع همه چیز در نهایت به بدترین وجه درخواهد آمد: سقف فروخواهد ریخت، مجسمه واژگون خواهد شد، ما خواهیم مُرد، هر که را دوست داریم از میانمان خواهد رفت، و تمامی دستاوردهایمان و حتی نام‌هایمان زیرپا لگدمال خواهد شد. اگر از روی غریزه به رابطهٔ تنگاتنگی که میان بدبختی‌هایمان و بلندپروازی‌هایمان وجود دارد پی ببریم، امید می‌رود که از این اندیشه اندکی تسلی بجوییم. در نتیجه، توجه به موقعیت و جایگاه حقیرمان سبب خواهد شد تا به بینشی نادر و تسلی‌بخش دربارهٔ بی‌اهمیت‌بودنمان دست پیدا کنیم.

ابراز عشق نشانه‌ای است تا خویش را مرکز توجه بدانیم: این‌که بودنمان به چشم بیاید، ناممان ثبت شود، به نظراتمان گوش فراداده شود، شکست‌هایمان به‌دیدهٔ اغماض نگریسته شود، و به خواسته‌هایمان ترتیب اثر داده شود. در پی چنین توجهی است که شکوفا می‌شویم

فرانسهٔ تحت‌سیطرهٔ ناپلئون شاهد الغای امتیازات فئودالی و بنیان‌گذاری نشان لژیون دونور شد. نشانی که در نوع خود اولین عنوانی بود که به افراد از هر طبقهٔ اجتماعی اعطا می‌شد.

اضطراب وضعیت STATUS ANXIETY: اضطرابی چنان ویران‌گر که قادر است ابعاد گسترده زندگی‌هایمان را به ویرانی بکشاند و دلهرهٔ ناکامی از عدم تطابق خویشتن با ایده‌آل‌هایی که جامعه برای موفقیت تعیین کرده است را در ما برانگیزد و درنتیجه، حس تهی‌بودن از احترام و شایستگی را در وجودمان پدید آورد. دلهره‌ای حاکی از دون‌پایگی کنونی یا سقوط به جایگاهی فرومایه‌تر.

خرابه‌ها ما را امر می‌کند تا از تلاش‌ها و خیال‌پردازی‌هایمان برای رسیدن به کمال و رضایت‌خاطر دست برداریم. آن‌ها به ما یادآور می‌شوند که نمی‌توانیم با زمان به مبارزه برخیزیم و فقط بازیچهٔ نیروهای براندازی هستیم که در بهترین حالت می‌توانند گوشه‌ای به انتظار بایستند، اما هرگز از میان نخواهند رفت. ممکن است از توفیق‌های دنیوی‌مان مسرور شویم و چند سالی بر مرکب کامیابی و حکمفرمایی برانیم، اما سرانجام تمامی قوایمان رو به زوال خواهد گذاشت و به آرامگاه ابدی فروخواهیم شد. اگر دورنمایی چنین قدرت تسلی ما را دارد به این علت است که بخش اعظم نگرانی‌هایمان از حس اغراق‌گونه‌ای که در مورد اهمیت کارها و علایقمان داریم سرچشمه می‌گیرد. ایده‌آل‌هایمان عذابمان می‌دهند و توجه بیش‌ازحد به اهمیت آنچه انجام می‌دهیم ما را می‌فرساید.

سه قرن قبل از راسکین و شاو، میشل دو مونتنی به همین شکل بر اهمیت عوامل تصادفی در تعیین بازده زندگی افراد تأکید کرد. او به ما توصیه می‌کند تا نقشی را که «شانس با آن سیاق بوالهوسانه‌اش در بخشیدن شکوه و عزت به ما» بازی می‌کند به یاد داشته باشیم. «اغلب شانس را می‌بینم که پیشاپیش شایستگی قدم برمی‌دارد و اغلب بسیار از آن جلوتر است.»

هزینهٔ ما برای انتظارات و توقعاتی که بسیار بیش از اسلافمان است، اضطرابی دائمی است. اضطرابی که نتیجهٔ تمامی چیزهایی است که می‌خواستیم به‌دست بیاوریم و از حصولش ناکام ماندیم.

هزینهٔ ما برای انتظارات و توقعاتی که بسیار بیش از اسلافمان است، اضطرابی دائمی است. اضطرابی که نتیجهٔ تمامی چیزهایی است که می‌خواستیم به‌دست بیاوریم و از حصولش ناکام ماندیم.

شاید به «کم» راضی باشیم اگر «کم» چیزی باشد که توقعش را داریم، و زمانی که آموخته‌ایم هر چیزی را طلب کنیم ممکن است با «بسیار» بدبخت باشیم.

وقتی نابرابری قانون کلی جامعه باشد، بزرگ‌ترین نابرابری‌ها به‌چشم نمی‌آید. اما آن زمان که همه چیز کمابیش با هم برابر باشد، کوچک‌ترین تفاوت‌ها جلب توجه می‌کند... دلیل سودازدگی عجیبی که گریبان ساکنان دموکراسی‌ها را در میان وفور نعمت گرفته و نفرتشان از زندگی که در شرایط آرام و راحت نیز دست از سرشان برنمی‌دارد همین مسئله است. در فرانسه نگرانی ما از آمار فزایندهٔ خودکشی‌هاست. در امریکا خودکشی به‌ندرت اتفاق می‌افتد، اما شنیده‌هایم حاکی از آن است که جنون در این وادی شایع‌تر از هر جای دیگری است.»

درست همان‌طور که خداوند صاحب قدرت مطلق بر تمامی موجودات، از فرشتگان تا کوچک‌ترین وزغ‌هاست، گمان می‌شد خلفای منصوب از جانب او بر روی زمین صاحب قدرت و استیلا بر جامعهٔ بشری‌اند. جامعه‌ای که خداوند مقام هرکس را، از اشراف‌زاده تا کارگر مزرعه، بدو بخشیده است. متهم‌کردن یک اشراف‌زادهٔ انگلیسی قرون وسطایی به رفتار «تکبر» آمیز در مقابل زیردستانش در سلسله‌مراتب اجتماعیون روزگار بی‌معنی بود. تنها زمانی تبعیض و نابرابری وجهه‌ای تحقیرآمیز پیدا کرد که احتمال وجود دیدگاهی حاکی از مساوات طلبی نسبت به انسان‌ها وجود داشت.

او می‌نویسد: «از این “قدرت” استفاده کردم تا بهبودی جسمانی را بازیابم و برای همیشه از شر اضافه‌وزنم خلاص شوم. با مددگرفتن از این قدرت زن رؤیاهایم را مجذوب کردم، با او وصلت کردم، و خانوادهٔ مورد علاقه‌ام را تشکیل دادم. از این قدرت استفاده کردم تا درآمدم را از بخور و نمیر به بیش از یک میلیون دلار در سال افزایش دهم. این قدرت مرا از آپارتمان نقلی‌ام (که در آن به‌علت نداشتن آشپزخانه ظرف‌هایم را در وان حمام می‌شستم) به خانهٔ فعلی‌ام یعنی کاخ دل‌مار کشاند.»

خودباوری و عزت‌نفس ما در این جهان به آنچه ما به بودن یا انجام‌دادنش پشت می‌کنیم بستگی دارد و به‌وسیلهٔ نسبتِ واقعیت‌هایمان به توانایی‌های فرضی‌مان تعیین می‌شود.

آشکارکردن هر دلهره و اضطرابی از لحاظ اجتماعی نابخردانه است. در نتیجه، ابراز ناراحتی درونی نامتعارف است و اغلب به خیره‌نگاهی دلواپسانه، لبخندی نمایشی، یا مکثی طولانی که پس از شنیدن اخبار موفقیت‌های دیگران رخ می‌دهد خلاصه می‌شود.