بریده‌هایی از کتاب هملت

هملت: پس بنگرید اینک که چه خوارم می‌شمارید!... دوست دارید[ نی جان ]مرا به بازی گرفته و بنوازید. وانمود می‌کنید که تارتارم را می‌شناسید. می‌خواهید بر قلب راز من، زخمه زنید. مشتاقید که گستره‌ی بم‌ترین تا زیرترین نت‌های مرا، به زار درآورید!... ولی از به چهچهه آوردن این ساز خرد، که بسی نواهای دل‌نواز و آواهای جان‌گداز در خود دارد، هنوز عاجزید. به راستی آیا می‌پندارید که به صدا درآوردن من، از نواختن یک نی هم ساده‌تر است؟... نام هر سازی که دوست دارید، بر من بگذارید! می‌توانید بر تارتار جانم زخمه زنید، ولی به فغان آوردنم... هرگز[ هرگز، هرگز ].

آفرینه‌هایی مانند من که بین زمین و آسمان،[ معلّقند و چون مار ]می‌خزند، به چه دردی می‌خورند؟ ما همه فرومایه‌گان محض، گستاخانی هستیم که نباید سخن هیچ کداممان را باور کنی.