بریده‌هایی از کتاب مانیفست قهرمان هر روزه

عادات روزانهٔ برتر بیشتر از استعدادی ذاتی و خاص شما را پیش می‌برند.

نباید بترسم. ترس قاتل ذهن است. ترس مرگ کوچکی است که انسان را از روی زمین محو می‌کند. با ترسم روبه‌رو می‌شوم. اجازه می‌دهم از روی من، از وجودم بگذرد. وقتی رد شد، چشم درونی‌ام را باز می‌کنم تا مسیرش را ببینم. جایی که ترس از آن گذشته چیزی نیست. فقط من می‌مانم.

رسیدن به سطحی جهانی ارتباط زیادی با اعتمادبه‌نفس دارد. برای درخشیدن در حوزهٔ کاری‌تان اول باید به خودتان اعتماد کنید

کل روز را صرف کاری می‌کنید، این‌طور نیست؟ همه همین‌طورند. اگر ساعت هفت بیدار شوید و ساعت یازده بخوابید، شانزده ساعت مفید دارید و بیشتر افراد مطمئن‌اند همیشه مشغول انجام دادن کاری‌اند. راه می‌روند، مطالعه می‌کنند، می‌نویسند یا فکر می‌کنند. مشکل اینجاست که آن‌ها این زمان را صرف خیلی از چیزها می‌کنند، ولی من سراغ یک کار می‌روم. اگر این زمان را برای یک کار صرف کنند، موفق می‌شوند.

برای رسیدن به آنچه که تنها ۵ درصد افراد دارند باید کارهایی را بکنید که ۹۵ درصد مردم حاضر به انجام دادنشان نیستند.

پس، مردم را بسازید. هرگز نابودشان نکنید. به تمام افراد نیازمند کمک کنید. اگر حرف خوبی برای گفتن ندارید، دهانتان را باز نکنید. با همه خوش‌رو و مهربان باشید. این نگرش شاید سنتی به نظر برسد، ولی از هر جهت، سنت خوبی است. حال همه را بهتر کنید. در اولین دیدارتان احساساتشان را تعالی ببخشید. این راه فوق‌العاده‌ای برای زیستن است و می‌تواند همچون شعار خوبی هدایتتان کند.

شاگرد از استاد پرسید: «خلق یک شاهکار چقدر طول می‌کشد؟» پاسخ سادهٔ استاد چنین بود: «هر چقدر که طول بکشد. تا وقتی به چیز محشری نرسیده‌ای، دست نکش. در غیر این صورت، بهتر است حتی شروع هم نکنی.»

قدیمی‌ها می‌گفتند: «اگر یک بار گولم بزنی، شرم بر تو باد. اگر دو بار گولی بزنی، شرم بر من باد.»

ویژگی‌های خاص خود را بپذیرید. از فضایلتان تجلیل کنید. قدردان خوبی‌هایتان باشید. به تمام اتفاقاتی که پشت سر گذاشته‌اید و موهبت‌های درخشان آینده احترام بگذارید. شکوه خود را کوچک نشمارید. یک بار برای همیشه بدانید که هیچ انسان زنده‌ای مثل شما روی کرهٔ زمین وجود ندارد. هیچ انسانی. از شروع امپراتوری بشر تا الان، تنها یک نسخه از شما ساخته شده است. فوق‌العاده است، نه؟ فقط یک نسخه با اثرانگشت، موهبت‌ها و آرزوهای اصیل شما وجود دارد؛ نحوهٔ گفت‌وگو، کار کردن، راه رفتن و عشق‌ورزی شما منحصربه‌فرد است. خدای من، شما فوق‌العاده‌اید!

ویل راجِرز هنرمند و طنزپرداز معروفی بود که می‌گفت: «آنچه نمی‌دانیم برایمان دردسرساز نیست. همه چیز به دانسته‌هایمان برمی‌گردد.»

. برای رسیدن به پاداشی که تنها ۵ درصد افراد تجربه‌اش می‌کنند باید عادات و راه‌هایی برای زیستن پیدا کنید که ۹۵ درصد مردم حاضر به پذیرششان نیستند.

وقتی جاه‌طلبی‌هایتان را دنبال می‌کنید و به آرزوهای دورتان جامهٔ عمل می‌پوشانید، عده‌ای برای تمسخرتان حاضر می‌شوند. وقتی حقیقت وجودتان را نشان می‌دهید و بالاخره موهبت‌هایتان را هویدا می‌کنید، صدای منتقدان و بدبین‌ها بلند می‌شود. وقتی شهریار بهره‌وری، کامیابی و نفوذ را در وجودتان بیدار می‌کنید، مخالفان به شما می‌خندند و سعی می‌کنند مانعتان شوند. با این حال، تمام افراد تاریخ‌ساز ابتدا مسخره شدند و بعد احترام کسب کردند.

رفتارهای روزانهٔ افرادْ عمیق‌ترین باورهایشان را هویدا می‌کنند.

ازاین‌رو، یاد سخنی از چارلز بوکوفسکی افتادم: همگی خواهیم مرد، عجب سیرکی! همین مسئله باید کافی باشد تا به هم عشق بورزیم، ولی این‌طور نیست. به‌خاطر چیزهای پیش‌پاافتاده می‌ترسیم و نابود می‌شویم، به‌خاطر هیچ از بین می‌رویم.

هیچ کس در زندگی شانس نمی‌آورد، بلکه خلقش می‌کند. چگونه؟ با قدم گذاشتن در مسیر درست.

هر انسان زنده‌ای قدرتی جادویی در وجودش دارد. می‌توانید آرمان‌ها را به نتایج، شکست‌ها را به موفقیت و وعده‌ها را به مهارت تبدیل کنید. متأسفانه، بیشتر مردم یاد گرفته‌اند این توانایی را نفی کنند. پس، اغلب فراموشش می‌کنند.

افکارتان را با واژگان به زبان می‌آورید. خلق یک شاهکار، آغاز یک جنبش یا هدایت یک زندگی زیبا نیازمند انرژی مثبت می‌توانم است.

این افراد با بی‌توجهی رودررو می‌شوند و فقط واژهٔ «بله» را می‌شنوند

با پذیرش آشوب به موهبت خاصی رسیدم. وقتی همه چیز مبهم و نامشخص است، زندگی می‌خواهد مجبورتان کند تا با شخصیت جدیدتان آشنا شوید و از وجودش آگاه باشید. بدانید حالا چه‌کسی هستید، به چه‌کسی تبدیل شده‌اید و دستاورد روحی‌تان چیست.

به مراجعانم توصیه می‌کنم فقط روزی پنج ساعت کار کنند (از نظر من، پنج ساعت کار بی‌وقفه، شدید، مداوم و دقیق ایدئال است). کار بیش از این اصلاً ضروری نیست و منجر به کاهش بازده می‌شود، چون خسته می‌شوید (و هیچ چیز قابل توجهی خلق نمی‌کنید؛ پس، چرا باید زمانتان را هدر بدهید؟). در روزِ کاری‌تان فقط پنج ساعت را صرف رسیدن به دستاوردهای باشکوه، شاهانه و بزرگتان کنید. بعد، استراحت کنید. سراغ بازسازی و تجدید قوا بروید و از بقیهٔ روز لذت ببرید. بیشتر اوقات افراد ابتدا در مقابل وعدهٔ ۵ ساعت کار بی‌وقفه مقاومت می‌کنند و آن را افراطی می‌دانند. ولی وقتی می‌فهمند قبلاً کاری را ماه‌ها طول می‌دادند و حالا در طول یک هفته کارهای برجستهٔ زیادی می‌کنند، از من تشکر می‌کنند. به‌علاوه، می‌توانند زمان زیادی را صرف خانواده، مطالعه، بازدید از گالری‌های هنری، ارتباط با طبیعت یا پیگیری علایق ورزشی‌شان کنند.