بریده‌هایی از کتاب مانیفست قهرمان هر روزه

مانی واقعاً شکست می‌خورید که چیزی را امتحان نکنید. اگر به‌جای پهلو گرفتن در سراشیبی‌های ساده در دل سختی‌ها قدم بگذارید، قوی‌تر می‌شوید. قطعاً مسیرهای بدون چالش خیلی امن‌تر به نظر می‌رسند، ولی نهایتاً خطرناک‌ترند. چون جسارت، سرزندگی و عظمت وجودمان را خفه می‌کنند

«سفری هزاروششصدکیلومتری با یک قدم آغاز می‌شود.»

در یک محیط منفی، افکار پست رشد می‌کنند. محیط بکر به توسعهٔ مثبت‌اندیشی کمک می‌کند. پس، با دقت محیط ذهنتان را انتخاب کنید.

پیشرفت‌های کوچک، روزانه و به‌ظاهر ناچیز در گذر زمان به نتایج حیرت‌آوری می‌رسند.

قدیمی‌ها می‌گفتند: «اگر یک بار گولم بزنی، شرم بر تو باد. اگر دو بار گولی بزنی، شرم بر من باد.» ببینید، من و شما انسان‌های خوب، قابل اعتماد، نجیب و باملاحظه‌ای هستیم. ازاین‌رو، گمان می‌کنیم تمام کسانی که در کار یا زندگی شخصی با آن‌ها روبه‌رو می‌شویم، همین‌طورند. ولی این حقیقت ندارد. مشکل بزرگِ قوهٔ ادراک انسان این است که فکر می‌کند همه مثل خودش به دنیا نگاه می‌کنند. اگر در این دام بیفتید و به‌جای اینکه با خودتان صادق باشید همه را آن‌طوری ببینید که دلتان می‌خواهد، در دردسر زیادی می‌افتید (که شاید رهایی از آن سال‌ها طول بکشد).

حتی طولانی‌ترین زندگی نیز سفری کوتاه است.

در زندگی به آنچه آرزویش را داریم نمی‌رسیم، بلکه به چیزی می‌رسیم که با اراده انتخابش کنیم

روزها و زندگی را تنها حول چند هدف بزرگ بسازید. در این صورت، موهبت‌ها و استعدادهایتان حول چندین مسئلهٔ بی‌اهمیت و خرد پراکنده نمی‌شوند، بلکه روی اولویت‌ها متمرکز خواهند شد.

سراغ آرزوهای بزرگ بروید. با قدم‌های کوچک شروع کنید. همین الان دست به کار شوید.

ذهنتان را با رؤیاهای بزرگی پر کنید تا جایی برای دغدغه‌های کوچک باقی نماند.

هیچ گاه ارزشمندترین ساعاتتان را صرف کم‌ارزش‌ترین فعالیت‌ها نکنید.

اِتین دوگرِله، مبلغ فرقهٔ مذهبی کوئیکر، می‌نویسد ما وظیفه داریم ملاحظهٔ دیگران را بکنیم: «فقط یک بار در این جهان حضور دارم. بنابراین، اگر می‌توانم مهربان باشم یا کار خوبی بکنم، اجازه بده الان سراغش بروم. اجازه نده به تعویق بیندازمش یا از آن غافل شوم، چراکه دیگر فرصتش را نخواهم داشت.»

اکوسیستم به انرژی‌تان شکل می‌دهد و محیط به‌شدت روی عملکردتان تأثیر دارد. تمام چیزهای بیرونی عمیقاً روی طرز فکر، احساس، خلاقیت و عملکردتان اثر دارند، همه چیز. اکوسیستم شخصی شما از این موارد تشکیل می‌شود: اشخاصی که با آن‌ها حرف می‌زنید، افراد تأثیرگذاری که دنبالشان می‌کنید، رسانه‌هایی که سراغشان می‌روید، کتاب‌هایی که می‌خوانید، غذایی که می‌خورید، ابزارهایی که استفاده می‌کنید، وسایل حمل و نقلی که سوارشان می‌شوید، جایی که زندگی می‌کنید و فضاهایی که به آن‌ها سر می‌زنید. همگی در کنار هم یا از شما اسطوره می‌سازند یا به آدمی عادی تبدیلتان می‌کنند.

لئوناردو حین کار خستگی‌ناپذیر بود. اما همانند تمام افراد خلاق زمان زیادی را نیز تلف می‌کرد (این به‌معنای هدر دادن منابع نیست، بلکه نشانگر یک دورهٔ نهفتگی، پیش از تولد سطح بعدی ایده‌هاست).

فضایل اساسی سیاست‌مداران برای داشتن یک زندگی شکوهمند: ۱. اعتدال. مراقب غذا و نوشیدنی‌ها باشید. ۲. سکوت. از گفت‌وگوهای بی‌اهمیت و واژگان گزنده اجتناب کنید. ۳. نظم. در فضاهای فیزیکی دنبال ریاضت باشید و هر کاری را با دقت انجام دهید. ۴. عزم. همواره به وعده‌هایی که به خودتان می‌دهید عمل کنید. ۵. صرفه‌جویی. مراقب هزینه‌هایتان باشید و اسراف نکنید. ۶. سخت‌کوشی. زمانتان را به‌خوبی مدیریت کنید و از فعالیت‌های بیهوده بپرهیزید. ۷. صداقت. هرگز کسی را فریب ندهید و در هر شرایطی خودتان باشید. ۸. عدالت. با همه به مساوات رفتار کنید و کار غلط نکنید. ۹. میانه‌روی. از افراط و تفریط، کاهلی و ریاضت اجتناب کنید. ۱۰. تمیزی. بدن و محیط زندگی‌تان را تمیز نگاه دارید.

... می‌خواهید قهرمان هرروزه باشید؟ پیش از هر چیزی، باید با خودتان گفت‌وگو کنید و ببینید دوست دارید چه‌کسی باشید و برای جهان چه کنید. اگر با ظریف‌ترین جنبهٔ وجودتان حرف نزنید، از اصالتتان دور می‌شوید.

زندگی واقعاً به افراد شیفته و مشتاق کمک می‌کند. نور اقبال به کسانی می‌تابد که مسحور جاه‌طلبی‌های باشکوه خود می‌شوند. هستی از انسان‌هایی حمایت می‌کند که تسلیم ترس، طردشدگی و تردید نمی‌شوند.

ازاین‌رو، یاد سخنی از چارلز بوکوفسکی افتادم: همگی خواهیم مرد، عجب سیرکی! همین مسئله باید کافی باشد تا به هم عشق بورزیم، ولی این‌طور نیست. به‌خاطر چیزهای پیش‌پاافتاده می‌ترسیم و نابود می‌شویم، به‌خاطر هیچ از بین می‌رویم.

مارتین لوتر کینگ جونیور می‌گوید: «اگر چیزی ندارید که به‌خاطرش بمیرید، لازم نیست زنده بمانید.»

«بزرگ‌ترین تراژدی زندگی مرگ نیست، بلکه زمانی است که از درون می‌میریم ولی جسممان نفس می‌کشد.»