بریده‌هایی از کتاب مانیفست قهرمان هر روزه

نظرات او فقط مال خودش بودند. چرا باید برای آن‌ها ارزش زیادی قائل می‌شدم؟

نبوغ ارتباط چندانی با ژنتیک ندارد و بیشتر به عادات برمی‌گردد. تبدیل شدن به شخصی که همیشه خیالش را داشتید با آموزش حاصل می‌شود. یعنی هر کس دروازهٔ قلبش را باز کند و برای تحقق این جادو تلاش کند به آن می‌رسد.

(اگر صبر کنید تا شرایط عالی شود و بعد سراغ بزرگ‌ترین رؤیاهایتان بروید، هیچ وقت کارتان را شروع نخواهید کرد.)

یک ضرب‌المثل ژاپنی می‌گوید: «هفت بار زمین بخور. هشت بار بلند شو.»

یادتان باشد موهبت‌های برجسته همیشه سراغ کسانی می‌آیند که به وعده‌هایی که به خودشان می‌دهند وفادار می‌مانند.

بزرگ‌ترین ریسکِ زندگی ریسک نکردن است، درست است؟

امروز شجاع‌تر از دیروز و خوش‌بین‌تر و مهربان‌تر از دیشب خواهم بود. می‌دانم که انسان‌های بزرگ کسانی‌اند که به بقیه حس بزرگی می‌دهند. می‌دانم در بستر مرگم مهم‌ترین مسئله این است که الهام‌بخش چه کسانی بوده‌ام، به چه اشخاصی اهمیت داده‌ام و چقدر بخشنده بوده‌ام.

ترجیح می‌دهم گیج و کبود شوم (کم یا زیاد) و بدانم که از زندگی نهایت بهره را برده‌ام، نه اینکه بهترین سال‌های عمرم را صرف تماشای تلویزیون کنم یا برای تأثیرگذاری روی افرادی که نمی‌شناسم، برخلاف میلم، وارد فلان فروشگاه شوم و بی‌جهت خرید کنم.

قطعاً مسیرهای بدون چالش خیلی امن‌تر به نظر می‌رسند، ولی نهایتاً خطرناک‌ترند. چون جسارت، سرزندگی و عظمت وجودمان را خفه می‌کنند.

تسلیم شدن کار افراد شکست‌خورده است. اگر در میانهٔ راه از پیگیری اهداف، امیال و آرمان‌هایتان دست بکشید، گویی یک سیلی سنگین به صورت نبوغ ذاتی خود زده‌اید. لیاقتتان بیش از تسلیم شدن است؛ هم‌رنگ جماعت نشوید.

پیش از هر چیزی، باید با خودتان گفت‌وگو کنید و ببینید دوست دارید چه‌کسی باشید و برای جهان چه کنید. اگر با ظریف‌ترین جنبهٔ وجودتان حرف نزنید، از اصالتتان دور می‌شوید.

النور روزولت می‌گفت: «مقایسه سارق خوشی و لذت است.»

برای پیشرفت به فروپاشی نیاز داریم. پیشرفت بدون مشکلات رخ نمی‌دهد و تولدِ چیزی بهتر همواره نیازمند مرگ چیزی آشناست

در واقع، رفتارهای روزانهٔ افرادْ عمیق‌ترین باورهایشان را هویدا می‌کنند. پس، کلماتی که به زبان می‌آوریم نیز زخم‌های دردناکمان را نشان می‌دهند.

هر انسانی می‌تواند عدم تسلط و شرایط معمولی‌اش را گردن کائنات بیندازد و بیشتر احساس امنیت کند. چون پذیرش مسئولیت کامل اعمالمان و نتایجشان مستلزم جنگیدن با اژدها و شیاطین درونی‌مان است. برای این کار به شجاعت و حکمتی ژرف نیاز داریم، ولی افراد کمی حاضرند به آن‌ها بپردازند. اما برای رسیدن به نتایجِ معدودِ افرادِ جامعه باید مثل آن‌ها عمل کنید. هیچ کس در زندگی شانس نمی‌آورد، بلکه خلقش می‌کند. چگونه؟ با قدم گذاشتن در مسیر درست.

یادتان باشد مسیری که با فشار و سختی همراه نباشد از شما انسان بهتری نمی‌سازد. معمولاً سخت‌ترین فعالیت‌ها بیش از همه ارزش دارند.

مهم نیست دستان طبیعت شما را کجا نشانده‌اند. زیرا گذشته آینده را مشخص نمی‌کند.

با پذیرش رنج‌ها نیز آن‌ها را به توانایی و قدرت بدل می‌کنیم.

پیش از رفتن، از مربی کهن‌سالم پرسیدم: «حالا که دارم در زندگی پیش می‌روم، مهم‌ترین توصیه‌ات برای من چیست، قاضی اعظم کلارک؟» چند لحظه مکث کرد. بعد، با ملایمت گفت: «همیشه مهربان باش، رابین. این واقعاً خیلی مهم است. همیشه مهربان باش.»

مثل کسی رفتار کنید که بیش از همه دنبالش هستید.