بریده‌هایی از کتاب شام با آدری هپبورن

به چشمانم چشم‌بند زده بودم. اما مگر این هم بخشی از عشق نیست؟ اینکه بخش‌های تیره و تاریک را نبینی و ادامه دهی. یا شاید هم باید آن‌ها را دید و برخلافشان، به عشق ورزیدن ادامه داد.

عادت‌ها فردای ما را تبدیل به دیروزمان می‌کنند.

«خب یعنی نمی‌شه همیشه اونی رو که می‌ذاره و می‌ره ملامت کرد. وقتی دو نفر با هم خوشبخت نیستن، مقصر شناختن کسی که گذاشته و رفته یه‌کمی بی‌انصافیه.»

آدری می‌گوید: «بدون بدی نمی‌شه خوبی رو داشت. اون‌ها مثل تار و پود یه دی. ان.ای به هم تنیده شدن. بعضی وقت‌ها، خوبی برنده می‌شه، گاهی اوقات هم، بدی. ما مبارزه نمی‌کنیم که خوبی به‌صورت دائمی و همیشگی برنده بشه، بلکه اصل مبارزهٔ ما برای ایجاد تعادله. برای همینه که همیشه، باید ادامه داشته باشه.»

فکرش هنوز هم می‌سوزاندم، جوری که اگر بگذارم در سرم بال و پر بگیرد، مرا زنده‌زنده به آتش می‌کشد.

بلایی که آدرنالین سر شما می‌آورد واقعاً عجیب است. این احساس نیازی که در وجودت برای درست کردن اوضاع و اصلاح شرایط به وجود می‌آورد، واقعاً عجیب است. در لحظهٔ برخورد، فکر می‌کنیم که کاملاً ممکن است که به عقب برگردیم. آن‌قدر به لحظه و دقیقهٔ پیش نزدیکیم که فکر می‌کنیم مگر چقدر سخت است که زمان را برگردانیم. اینکه خیلی سریع، اتفاقی را که افتاده عوض کنیم.

حسرت خوردن دیگه بسه

به‌نظرم، یه جایی بین راه، این حسرت‌ها رو روی دوشم گذاشتم و همین‌جور دنبال خودم کشیدم.

چگونه باید به او بگویم که این‌گونه نیست و راهی وجود ندارد؟ اینکه زندگی مثل فیلم‌هایی نیست که عاشقشانیم و چیزی بی‌نهایت پیچیده‌تر است؟

داشتیم خودمان را قربانی می‌کردیم تا تبدیل شویم به آدم بهتری نسبت به طرف مقابلمان.