بریده‌هایی از کتاب شام با آدری هپبورن

«وقتی دردی رو تنهایی می‌کشی، وحشتناکه، اما وقتی می‌بینی دیگران درد می‌کشن، آدم‌های بی‌گناه، اون‌هایی که کاری از دستشون برنمی‌آد، این از همه دردناک‌تره.»

زخمی که بین من و جسیکا مانده عمیق‌تر از این حرف‌هاست. احتمالاً، دلیلش این است که دوستی‌مان قدیمی است و خاطراتمان هم عمیق‌اند.

«تمام چیزهای خوب روزی به پایان می‌رسند.»

زندگی همین است ـ این لحظاتی که اصلاً فکرش را هم نمی‌کنیم زندگی ما را تعریف می‌کنند. یک تماس ازدست‌رفته. یک لغزش و افتادن از پله‌ها. یک تصادف ماشین. همه در یک لحظه اتفاق می‌افتند، در یک چشم‌برهم‌زدن.

سؤال‌های زیادی داشتم. دلم می‌خواست بدانم وقتی می‌میری، چه اتفاقی می‌افتد. خبری از آن تونل معروف هست؟ نوری می‌بینی؟ دلم می‌خواست بدانم می‌شود با دیگران نشست و برخاست کرد یا نه. آیا کسانی را که از دست دادی دوباره می‌بینی؟ یا اصلاً قضیهٔ تناسخ چیست؟

«ما هر دومون بیشتر همدیگه رو دوست داشتیم، اما به‌نوبت.»

می‌تونم ببینمت، اما هیچ وقت نمی‌بینمت

تنها جمله‌ای که از حرف‌هایش به یاد دارم این بود: «مهربانی مقدم بر صداقت است.» همیشه، به ما یاد داده‌اند که صداقت مهم‌ترین خصوصیت است. گفتن حقیقت. دروغ نگفتن و ... اما لحظات بی‌شماری در زندگی وجود دارند که صداقت داشتن با مهربانی در تناقض قرار می‌گیرد. لحظات و وقت‌هایی که کار مهربانانه این است که حرفی را که می‌خواهی بزنی برای خودت نگه داری.

که ظرفیت اندازه‌گیری دنیا توسط بشر محدوده. اون وقت، ما چطور می‌تونیم سر از انتهای انتها دربیاریم؟

«بعضی وقت‌ها، گذشتن بدون اینکه بفهمی واقعاً چه اتفاقی افتاده، غیرممکنه.»