بریده‌هایی از کتاب شام با آدری هپبورن

اصلاً برای انجام کاری، نیاز به راه نداشت، فقط دلیلی کافی بود تا حتی شده، راهی برای انجامش بسازد.

راه‌های زیادی برای ادامهٔ هر داستانی هست

با عصبانیت دوری به وجود می‌آید.

«اگه می‌تونستی، چیزی رو توی زندگی‌ات عوض می‌کردی؟»

«دلم می‌خواد بدونی که تو همیشه همون کسی بودی که می‌خواستم.»

زندگی بدون او مثل این بود که هر دقیقه شمشیری در قلبم فرو می‌کنند.

خوشبختی من در اینه که قبول کردم توی نودوپنج درصد مواقع، زندگی من کلی نقص و مشکل کوچیک و بزرگ داره.

زندگی یعنی رشد کردن. اگر رشد کردنمان متوقف شود، با مُرده فرقی نداریم.

توضیحش سخت است. اینکه چگونه ایده‌های بزرگ دربارهٔ زندگی و عشق، در عرض ده دقیقه کنار کسی ایستادن، شکل می‌گیرند و عوض می‌شوند.

برگشت سمتم و چشمانش را به‌روی چشمانم گشود. تنها جوری که می‌توانم تشریحش کنم این است که درست مثل کلیدی بود که جفت در شد، دری که چاره‌ای جز باز شدن و رها شدن از قفل نداشت.

دیدنِ آغاز چیزها آسان‌تر و دیدن پایانشان سخت‌تر است.

چیزی نمی‌گوید. همیشه، مشکل ما هم همین بود. همیشه، دلش می‌خواست سکوت حرف‌هایش را بزند.

«تمام چیزهای خوب روزی به پایان می‌رسند.»

احساس کردم دنیا دارد روی سرم خراب می‌شود. می‌توانم قسم بخورم که انگار خورشید داشت مستقیماً به‌سمتم سقوط می‌کرد.

«وقتی دردی رو تنهایی می‌کشی، وحشتناکه، اما وقتی می‌بینی دیگران درد می‌کشن، آدم‌های بی‌گناه، اون‌هایی که کاری از دستشون برنمی‌آد، این از همه دردناک‌تره.»

سؤال‌های زیادی داشتم. دلم می‌خواست بدانم وقتی می‌میری، چه اتفاقی می‌افتد. خبری از آن تونل معروف هست؟ نوری می‌بینی؟ دلم می‌خواست بدانم می‌شود با دیگران نشست و برخاست کرد یا نه. آیا کسانی را که از دست دادی دوباره می‌بینی؟ یا اصلاً قضیهٔ تناسخ چیست؟

«ما هر دومون بیشتر همدیگه رو دوست داشتیم، اما به‌نوبت.»

که ظرفیت اندازه‌گیری دنیا توسط بشر محدوده. اون وقت، ما چطور می‌تونیم سر از انتهای انتها دربیاریم؟

«وقتی دردی رو تنهایی می‌کشی، وحشتناکه، اما وقتی می‌بینی دیگران درد می‌کشن، آدم‌های بی‌گناه، اون‌هایی که کاری از دستشون برنمی‌آد، این از همه دردناک‌تره.»

بهترین راه برای گذشتن از کسی، رفتن با کس دیگه است